Nog een shade?

Met grote ogen kijkt de vos ons aan.
Ik kijk recht in de ogen van het dier, en probeer haar duidelijk te maken dat ik geen bedreiging ben.
Opeens begint de vos te trillen, dan rolt ze over de grond.
''Haha, gekkie! Ik kan heus wel praten hoor!'' zegt de vos.
''Ik heet Snow''
''Oké, Snow, ik ben Denise'' zeg ik, eigenlijk voel ik me een beetje stom, ik had bést kunnen weten dat ze kon praten.
''Ik ben Anika'' zegt Anika.
''En ik Eva'' zegt Eva snel.
''Oké'' Snow knikt, ze heeft ons begrepen en kijkt nog eens diep in mijn ogen.
''Waarom doe je dat?'' vraag ik.
''Dat heb je snel genoeg door...'' mompelt Snow.

Ze kijkt, alsof ze mijn gedachten kan lezen, weet wie ik vanbinnen ben.
''Niet schrikken'' zegt ze.
Haar ogen worden spierwit, maar de rest van haar lichaam wordt niet pikzwart, ze lijkt me aan te vallen.
Ik voel mezelf krimpen, overmeesterd worden.
Niet nog een shade!
Snel word ik zelf ook shade, maar omdat ik weet dat het Snow is, doe ik nog niks.
Dan verschijnt ze, vlak voor mijn neus, de rest van de omgeving is spierwit.
''Ik ben ook een soort shade'' ze glimlacht naar me.
Dan keert de normale wereld terug.
Eva en Anika kijken me met grote ogen aan.
''Was dat nou, nog een Shade?'' stamelt Eva.
''Soort van'' Snow kijkt Anika aan.
''Ik kan aan ogen heel veel zien, maar ik kan dit nu pas voor de tweede keer, het gebeurt alleen als het belangrijk is, ik voel het aankomen, ik heb er geen controle over''
Snow laat haar kop hangen.
''Vossen zijn mijn lievelingsdieren'' floept er bij mij ineens uit.
Snow glimlacht naar me.
''Aan je ogen zag ik dat jij de beschermer van de aarde bent, over je Shade vorm moet je nog veel leren''
Nogmaals glimlacht ze.
''En ik mag je wel, mocht je me nodig hebben, laat dan de Shade-brul horen, ik kom graag''
Ik glimlach terug, ik heb een derde vriendin gemaakt, een bijzondere, magische vriendin, een vos met negen staarten.
Dan plots spitst Snow haar oren.
''Word Shade'' zegt ze tegen mij.
''Wat hoor je?'' vraagt Eva.
''Een slakkenmans...'' zegt Snow.
Ze heeft gelijk, uit de bosjes komt een slakkenmans tevoorschijn, hij opent zijn bek, krult zijn lippen om, een geweer verschijnt.
Ineens flitst het moment in het kasteel door me heen.
Ik had geluk dat ik niet doodging, nee, niet Snow, Eva of Anika!
De slakkenmans schiet.
Snow is geraakt en valt neer.
De slakkenmans is verdwenen.
''Snow!'' Ik huil en kijk haar aan.
Snow staat op, haar ogen zijn bloedrood, haar haren witblauw, geest witblauw.
Dan wordt ze weer haar goede oude oranje.
''Hoe, kan dat, je was toch dood?'' vraagt Anika.
''Dat is het geluk van een vos met negen staarten'' ze kijkt ons stuk voor stuk aan.
''We leven altijd exact 900 jaar, en ik ben nog maar 50! Ik kan niet eerder dood, wat je zojuist zag, was een tijdelijke dood, een tijdelijke geest''
Opgelucht kijk ik Snow aan.
''Kom, we moeten verder'' zegt Eva.
''Mocht je me nog eens willen zien, in deze wereld kun je me altijd roepen, ik ren als de bliksem naar je toe!'' roept Snow ons achterna.
We vliegen het mistige meer over, en komen terug waar we ook dagen geleden begonnen zijn.

(p.s.: nee, het verhaal is nog NIET voorbij!)