Hoofdstuk 61

Met grote ogen kijk ik hem na. Dat was dus alles behalve de bedoeling. Zuchtend stond ik op. ‘Ik ga die prutser maar eens achter na,’ bromde ik nors. ‘Ik vertik het, dat hij van alles voor me gaat regelen.’ Ik staarde nors voor me uit en rende achter hem aan. Fred had een flinke voorsprong en ik had moeite hem in te halen. ‘Fred,’schreeuwde ik en hij keek om. Ik rende het laatste stukje naar hem toe en plaatste mijn handen in mijn zij. ‘Je regelt helemaal niks voor me!’ Zei ik nors. Hij boog zich voorover en keek me recht aan. ‘Goed,’ zei hij. Hij wendde zich af en stak zijn handen afwerend in de lucht. Hij keek uiterst onschuldig. ‘Goed,’ hij deed een stap achteruit. ‘Als jij dat liever hebt.’ ‘Ja dat heb ik liever,’ bromde ik. Ik vertrouwde hem voor geen cent. Ik had gehoopt opgelucht terug te kunnen, maar dat was alles behalve dat. Ik was ongerust over wat hij van plan was. Zuchtend liet ik me weer neer ploffen. ‘Heeft niet geholpen hé?’ Vroeg George die er nog steeds zat. ‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Waarom wil je het niet vieren?’ Vroeg Harry. Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee eigenlijk. Het is meer dat ik dan niet weet wat er gaat gebeuren, waar ik niet zo heel goed tegen kan,’ beken ik. Harry glimlacht even. ‘Ik zorg er wel voor dat ie niks geks doet.’ ‘Bedankt Harry.’ ‘Trouwens Ron en ik gaan zo vliegen. Mag Ron je bezem lenen? Ik zal er voorzorgen dat er niks mee gebeurt,’ ik grinnikte. ‘Tuurlijk. Laat hem daarna, maar in de kast van Griffoendor liggen.’ ‘Bedankt.’ ‘Graag gedaan.’

Tijdens het avondeten plofte Fred naast me neer, met een enge grijns op zijn gezicht. Wantrouwig staarde ik hem aan. ‘Ik vertrouw je niet,’ mompel ik. ‘Beloof me alleen dat je morgenavond pas om zeven uur in de leerlingenkamer bent. De hele dag!’ ‘En wat nou als het regent?’ Vraag ik verontwaardigd. ‘Dan ga ik niet buiten zitten!’ ‘Het regent morgen niet,’ zegt Fred overtuigd. ‘Beloof het me. Het liefst nog met een pinkbezwering.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik had hem dat niet moeten vertellen. Bij mijn vader een pinkbezwering doen is makkelijk, we pakken elkaars pink en zweren het. Bij Fred is het ingewikkelder, omdat we het niet samen hebben bedacht daar komt een bezwering bij kijken. ‘Goed,’ zeg ik met tegenzin. ‘Ik doe de bezwering pas in de leerlingenkamer, maar dat wordt vanzelf wel duidelijk.’ Hij knikt en ik focus me weer op mijn eten. Al snel heb ik geen honger meer en besluit ik maar naar de leerlingenkamer te gaan. Ik werd alleen, maar zenuwachtig van die breed grijnzende Fred. In de leerlingenkamer is het niet bepaald beter. Harry, Ron en Hermelien zijn nog aan het eten en ik zit afwezig in het haardvuur te staren. Ik weet niet eens waarom ik niet tegen mijn eigen verjaardag kan, ik wordt er nerveus van. Zuchtend besluit ik me er maar aan over te geven. Tegen Fred in gaan heeft geen zin, dus ik kan er beter van genieten. Ik glimlach even in mezelf. Als ik wilde genieten, kon ik maar beter vast beginnen. Niet veel later nadat ik dat besloten had, kwamen Harry, Ron en Hermelien terug van het avondeten. ‘Alles oké?’ Vroeg Hermelien bezorgt. Ik knikte. ‘Gewoon zin in mijn verjaardag,’ antwoord ik opgewekt. Verbaast staren ze me aan. ‘Ik dacht,’ hapert Ron. ‘Dat ik er van ga genieten? Inderdaad Ron wat goed bedacht van je.’ Grinnikt schudde ik mijn hoofd en leunde achter over tegen de rugleuning van de bank. Ik speelde knalpoker met Ron en ging na een tijdje naar bed. Ik werd nerveus van de hele tijd beneden zitten en moeten kijken naar een Fred die, breed grijnzend rondliep en van alles leek te regelen. Of ik werd helemaal paranoia, wat natuurlijk ook heel goed zou kunnen. Voor ik naar boven kon vluchten, hield Fred me tegen. ‘Je zou een pinkbezwering afleggen. ‘Oh ja,’ zuchtte ik vermoeid. Ik pakte mijn toverstok en pakte zijn hand. Ik vouwde zijn vingers in een bepaalde volgorde naar binnen, totdat alleen zijn pink nog over bleef. Ik deed hetzelfde bij mezelf. ‘Het kan een beetje vreemd aanvoelen,’ mompelde ik. Ik greep met mijn pink de zijne en vouwde onze pinken om elkaar heen. Ik bewoog mijn toverstok om onze pinken heen en mompelde de spreuk. Het was simpel, heel simpel. ‘Bij deze zweer ik Lucinda Perkamentus aan Fred Wemel, dat ik morgen niet voor zeven uur in de leerlingenkamer kom. We weten dat hij niet te breken valt en we weten wat we doen. Beloofd.’Ik knikte naar Fred, dat hij het zelfde moest zeggen. ‘Beloofd.’