Hoofdstuk 19 en 20

Hoofdstuk 19

Louis POV
Ik was nu al een tijdje wakker maar ik wouw mijn ogen niet opendoen. Ik was bang, bang dat ik terug ik het bos zou liggen en dat Harry my was vergeten. Ik voelde wel de warmte vam zijn hand die langzaam over myn voorhoofd streek, hij wreef een paar lokken haar van myn ogen weg, ik wouw dat gevoel niet kwyt. 'Lou, open je ogen alsjeblieft' smeekte hij opeens. Maar ik weigerde. 'Boubear, ik weet dat je wekker bent, open je ogen, ik ben er, alles is goed!' Fluisterde hij. Ik zuchtte en langzaam deed ik mijn ogen open, ik moest even wennen aan het daglicht maar het duurde niet lang voor ik de prefect jongen naast my zag zitten. Hij was nog steeds bloedmooi. 'Hey Haz' fluisterde ik, ik vertrouwde mijn stem niet. 'Hey Lou, hoe gaat het met je?' 'Ben al beter geweest' zei ik terug. Hij zuchtte en liet mijn hand los. Ik keek hem verbaasd aan, er was iets veranderd in zijn ogen, ik zag boosheid, afschuw en angst. De dingen die zijn ogen op een bepaalde manier eng maakte.'Haz?' Hij gaf geen antwoord. 'Haz! Komaan zeg iets' zei ik luider. Hij zuchtte en er begonnen tranen in zijn ooghoeken te vormen. 'Wat is er gebeurd?' Zei hij naar een paar minuten van een ongemakkelijke stilte. Ik wist dat die vraag ging komen maar ik had nog niet naar een gepast antwoordt gezocht, moest ik hem de waarheid vertellen? Ik wist het niet, 'ik-ik kan het niet zeggen. Maar ik beloof dat ik het je wel eens zal zeggen maar niet vandaag, niet nu Haz' zei ik met een zwakke glimlach. Hij knikte en stond op het punt de kamer te verlaten 'blijf!' Riep ik hem na, maar hij keerde niet terug en ging weg. De tranen stroomde over myn wangen, ik was hem aan het wegduwen, maar ik had gewoon tijd nodig!

Harrys pov
Ik kon hem zo niet zien, bij elk woord dat hij zei had hij pijn! Het was moeilijk om hem zo te zien, ik zal alles doen om te weten te komen wie hem dit heeft aangedaan sprak ik met mezelf af. Toen ik de kamer uitliep hoorde ik hem breken, hij huilde. Woow goed gedaan Harry! En alsof het nog niet erger kon kwam Mary mijn richting uitgelopen. Ze had een glimlach op haar gezicht maar die verdween toen ze dichter bij mij kwam en de snikken hoorde die uit Louis kamer kwamen. 'Wat doe je hier, moet jij niet binnen zijn bij hem?' Vroeg ze. 'Ik-ik kan hem zo niet zien!' Riep ik bijna. 'Je moet! Hij heeft je nodig Harry! Hoor hem dan!' Riep ze boos!
Ik zweeg en luisterde, Louis was ng steeds aan het huilen en hysterisch aan het snikken, het schuldgevoel overspoelde me. De tranen sprongen weer in mijn ogen 'ik wil gewoon weten wat er is gebeurd.' Snikte ik. Mary's gezicht werd erug normaal, 'ik weet het, maar geloof me het is niet zo leuk als je het weet' zei ze en toen ik verbaasd opkeek goooide ze haar hand voor haar mond. 'Jij weet wat er is gebeurd?!' Vroeg ik op een dreigende toon. Ze zuchtte 'ja haz maar ik kan het niet vertellen, het is niet aan my om je alles te zeggen maar ik zal je wel 1 ding zeggen. Laat die jongen niet meer uit het kasteel gaan. Buiten is er alleen maar gevaar voor hem!' En voor ik kon antwoorden verdween ze in de kamer van Louis.

Hoofdstuk 20

Mary's pov (surprriiiseeee )
Het was afschuwelijk, harry had louis in het bos gevonden en op het eerste zicht was alleen zijn gezicht een beetje bescgadigd en had hij een paar blauwe plekken, niets ernsigs dacht ik tot ik hem begon te verzorgen toen Harry de kamer uitliep. Ik had hem een paar slaappillen gegeven zodat hij kalm was en ik mijn werk kon doen. Ik trok zijn t-shirt uit, mijn ogen werden groot, zijn borst zat onder de brandplekken, bloedplekken en blauwe plekken. Ik bestudeerde de wondes een voor een en stelde vast dat ze allemaal vandaag waren gebeurd. Ik werd zo bezorgd, wat was er met hem gebeurd? Harry zei dat hij een sleepspoor naast Louis lichaam had gevonden maar ik dacht dat hij zichzelf had weg gesleept om weg te komen ofzoiets...Niet dus!

Met de middelen die ik had kwam ik niet toe dus ging ik weg en later kwam ik weer terug. Lous was ondertussen al wakker geworden dus voor ik weg ging vroeg ik Harry even op hem te passen en hem zeker niet alleen te laten. Ik had alle verwondingen zo goed mogelijk voor Harry verstopt zodat hij het ergste niet kon zien, Maar toeb ik terug kwam trof ik Harry aan in de gang en toen ik dichter kwam hoorde ik het luide, pijnlijke gesnik dat uit Louis kamer kwam. Ik kon mijn woede niet bedwingen en vloog uit tegen Harry. Toen ik met hem klaar was liep ik terug naar Louis. Mijn hart brak in duizend stukken toen ik hem op de grond aantrof. 'Louis, schat voorzichtig' riep ik naar hem toen hij probeerde op te staan, zijn gezicht liet alleen maar de pijn zien die hy voelde.

Ik liep naar hem toe en nam hem voorzichtig in mijn armen, hem optillen kon ik niet daar had ik Harry of Liam voor nodig. Ik hield hem eem tijd in mijn armen en wiegde hem heen en weer terwijl ik heb nutteloze dingen in zijn oor fluisterde. Na een halfuur was hij eindelijk gekalmeerd en viel hij in mijn armen in slaap. Ik moest hem terug op het bed krijgen dus voorzichtig legde ik hem neer op de grond om hulp te gaan zoeken. 'Niall! Kom terug! Geef mijn wafel!' Hoorde ik Liam door de gangen roepen. 'Maar Liiii, ik heb honger!' Riep niall terug. 'Ja dat heb je altijd' zuchte Liam en ik wist, te horen aan zijn stem, dat hij had opgegeven en Niall zijn wafel liet opeten. 'Dankje Lili je bent de beste, ik hou van je!' Zei Niall en toen ik hun stem volgde tot de badkamer vond ik heb tegen de muur al kussend. Niall had Liam tegen de muur gedrukt en zijn wafel lag naast hem op de grond. Ik hoeste luid en beide jongens lieten elkaar zo snel ze konnen los en deden alsof er niks was gebeurd, Liams gezicht kleurde rood van schaamte en Niall lachte alleen maar naar hoe zijn geliefde er op dit moment uitzag.
Ik glimlachte maar dacht toen aan waarom ik hier was. 'Liam, ik heb je nodig met Louis!' Zei ik en bezorgd keek hij op. 'Wat is er?' ' Niet ernstigs, ik krijg hem alleen niet in zijj bed, hij is te zwaar' zei ik. Samen liepen we terug naar Louis kamer maar voor ik de deur opendeed draaide ik me om en keek Liam recht in zijn ogen. 'Liam, ik moet je even waarschuwen, hij is er slecht aan toe, hij ziet er ongelooflijk slecht uit en hij vergaat van de pijn, je mag hier niets over tegen Harry zeggen goed?' Vroeg ik, ik zag de angst en medelijden in zijn ogen opkomen maar hij knikte en ik deed de klink naar beneden in liep samen met Liam de kamer in.

Liams Pov (surpriisee again)
Mary ging als eerste binnen en keek bezorgd om toen ik mee liep. Ze liep naast het bed en keek bezorgd naar iets dat op de grond lag, ik zag niet wat het was dus liep ik naar haar toe. Ik zweer dat mijn hart een paar seconden stil stond, Louis lag opgekruld op zijn zij op de grond, het tapijt was bedenkt met verse bloedvlekken. Mijn ogen gleden naar zijn bloot bovenlijf, hij zat onder de wondes,brandwonden,blauwe plekken en nog zoveel meer. Het verwonderde dat hij sliep maar toen bedacht ik me dat Mary hem misschien slaapmiddelen had gegeven. 'Liam,alsjeblieft help!' Riep Mary, ik had niet door dat ik een tijd naar hem zat te staren, ik kon het niet begrijpen die jongen deed geen vlieg kwaad,letterlijk!
Ik weet nog die ene avond toen we met zen allen voor de haard zaten en we nog meubels waren, er vloog een irritante vlieg langs mijn oren en net toen ik op het punt stond het te pletten werd ik door zijn hand tegen gehouden. 'Liam,hij kan er niets aan doen dat hij lawaai maakt, ik zal hem buiten zetten' zei hij, en voorzichtig pakte hij een theekopje en ving de vlieg en liet hem buiten. Wie zou hem nu pijn kunnen doen! Ik voelde de woede langzaam opkomen maar ik moest Louis nu helpen.

Voorzichting tilde ik hem op, hij moest echt meer eten, die jongen was nog lichter dan Justin! Ik legde hem zachtjes in bed, zijn ogen knepen samen en een jammerend geluidje ontsnapte uit zijn keel. Ik dekte hem in, tot ik mij plots iets afvroeg, 'waar is Harry?' Vroeg ik aan Mary zonder mijn ogen van Louis af te wijken. 'Weg' zei ze kort. 'Wat! Heeft hij Lou in de steek gelaten?!'Riep ik, mijn vuisten balde zich tot vuisten. 'Liam,rustig! Hij weet niet wat er met Louis is gebeurd en hij wilt het zo graag weten! Daarom mag hij Louis zo niet zien, ik weet zeker dat hij domme dingen gaat doen!' Riep ze terug. 'Alsjeblieft' jammerde Louis opeens. Op hetzelfde moment keken we naar hem, zijn ogen waren nog steeds samen geknepen en tranen gleden over zijn wangen. 'Lou! Wat is er?' Vroeg Mary. 'Harry' fluisterde hij terug, de tranen stroomde nu over zijn wangen. Toen verloor ik het en razend stormde ik de kamer uit. Harry gaat met hem praten en hem steunen al moet ik hem dwingen of vastbinden aan een stoel, hoe kon hij nu zo harteloos zijn?!