Hoofdstuk 18 :D

Hoofdstuk 18

*een halfuur later*

Ik liep zenuwachtig te ijsberen door de gang, het duurde zo lang en een kwartier geleden was Louis plots gestopt met roepen en was het nu muisstil in zijn kamer. Zou er iets gebeurd zijn! Was hij dood? Ik hield het niet meer uit en net voor ik mijn hand op de deurklink kon leggen ging hij met een ruk open. Ik sprong een meter achteruit, Mary stond met een droevige glimlach aan de deur. Ik probeerde haar gezicht te bestuderen zodat ik meer te weten kon komen over Louis. 'G-g-gaat h-het wel goed m-met hem?' Stotterde ik. 'Wel goed is nu niet echt het juiste woord maar hij is niet in levensgevaar, Harry je moet te weten zien te komen wat er met hem gebeurd is, als je 5 minuten later was geweest was hij dood.
Je mag van geluk spreken dat ik een doktersdiploma heb en dat alle middelen om hem te helpen hier waren, anders was het niet goed afgelopen. Maar hij slaapt nu, laat hem even bekomen maar ga niet te ver weg van hem Haz hij heeft je nodig en jij hem ook.' Zei ze en voor ik kon antwoorden liep ze weg. Ik moest haar woorden even laten bezinken. Ze had gelijk. Ik had hem nodig, zonder hem kon ik niet leven, hij was mijn lucht. Mijn warmte als ik het koud had, mijn tranen als ik het moeilijk had, mijn lach als ik gelukkig was.

Hij was dus alles voor mij. En ik moest en zou te weten komen wie dit mijn Boubear heeft aangedaan! Ik opende voorzichtig de deur van zijn kamer, hij lag op zijn bed met zijn beide armen boven de lakens. Hij was bedekt met verbanden en plakkers. Toch was hij nog steeds de mooiste voor mij, zelfs met blauwe plekken, schrammen over zijn hele lichaam was hij nog steeds prachtig. Hij kreunde, 'Lou, het spijt me zo. Ik had je nooit mogen laten gaan. Dit is allemaal mijn fout!' Zei ik toen ik in de zetel naast zijn bed ging ziten. Ik begroef mijn hoofd in mijn handen en liet mijn ogen van de tranen overstromen. 'Nietes' fluisterde een bekende stem, zijn stem klonk zwak en was nauwelijks hoorbaar. 'Lou? Je bent wakker!' Zei ik blij. 'Het is niet...jou fout' fluisterde hij, hij had zijn ogen nog niet geopend maar ik was blij om zijn stem te horen. 'Jawel, en je weet het. Ik had je niet mogen laten gaan. Ik wou je beschermen, maar in plaats daarvan heb ik je bijna vermoord!' Fluisterde ik. 'Nee, Haz alsjeblieft luister! Het is niet jou fout! Jij hebt dit niet gedaan dus is het niet jou fout! En ik ben weggegaan terwijl ik ook evengoed kon blijven!' Zei hij iets harder maar nog steeds zwak. Ik zuchtte alleen en nam zijn hand vast.

'Lou, ik hou van je' fluisterde ik, de tranen liepen nog steeds over myn wangen. Plots voelde ik zijn vingers over myn wang strelen, hij veegde een paar van myn tranen weg, zijn ogen waren een beetje open maar de normale blauwe kleur was nu een mix van groen en grijs. Hij glimlachte zwak, 'ik ook van jou Haz. Wat er ook gebeurd' zei hij en hij sloot zijn ogen weer. 'Lou?' Vroeg ik, hij antwoorde niet, ik begon te panikeren en stond op het punt om Mary te roepen tot ik plots een zacht,lief gesnurk hoorde. Ow hij sliep dus gewoon....ja oke. Ik bleef naast hem zitten en liet zijn hand geen seconde los. Ik had hem nu eindelijk terug, wel niet in de situatie die ik had gepland maar hij was terug! En ik zou er alles voor doen om te weten te komen wie dit had gedaan, en geloof my die persoon gaat afzien.