Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 17

Louis Pov
Philippe begon steeds sneller en sneller te sprinten, volgens my wist hij niet eens waar hy naartoe liep, maar ik wist het wel, we liepen naar huis. Plots bleef Philippe abrupt staan en het scheelde niet veel of ik vloog over zyn kop. 'Philippe, wat is er?' Vroeg ik. Hij draaide zijn hoofd zodat hij over zijn schouder naar mij keek. Ik keek in zijn ogen en zag precies iets van kwaadheid, had hij door dat we naar huis gingen? Wouw hij niet naar huis? De vragen spookte in mijn hoofd toen hij zich plots omdraaide en terug sprinte in de richten vanwaar we gekomen waren. 'Philippe! Stop!' Riep ik, ik voelde hoe zijn beugel langzaam los raakte, en ik begon te panikeren. 'Stop!' Riep ik nog eens maar het was e laat hij moest over een boomstam springen en terwyl hij spron lostte zijn teugels en had ik hem niet op tijd meer kunnen vast grijpen. Ik lande met eem smak tegen de grond. Ik kneep myn ogen toe, en beet op mijn lip om te pijn te verbijten. Langzaam werd mijn zicht zwakker, ik zag nog net Philippes schaduw in de verte weg lopen voordat mijn zicht compleet verdween en alles zwart werd...

Harry's Pov
Ik liet Liam los en liep naar binnen, ik had even tijd nodig voor mezelf. Ik wist nu dat Louis weg was, voor altijd. Ik kon niet geloven dat ik hem zo maar liet gaan. Ja oke ik heb hem buiten gegooid maar ik heb er spijt van. Als ik kon draaide ik de tijd terug en lagen we nu nog in zijn bed, verstrengeld in elkaar, dicht tegen elkaar gedrukt. Ik kon zijn warmte haast voelen door de gedachten alleen. Ik liep naar zijn kamer en liep naar het grote balkon. Ik leunde tegen de reling en rook aan de rozen die vrolijk naar de zon keken. Ik zuchtte en keen naar de horizon.

De zon was langzaam aan het zakken en de lucht kleurde als in een mix van roos oranje en lichtpaars. In de verte zag ik plots bomen bewegen, ik schudde verward myn hoofd. De beweging kwam steeds dichter en dichter en ik begon het geluid te horen van...van....HOEVEN! Toen het tot me doordrong sprinte ik de kamer uit, de hal in en zo naar de tuin. Louis is terug! Hij is terug gekeerd! De tranen van geluk sprongen in mijn ogen toen ik eindelijk buiten was. Daar stond Philippe, maar geen Louis. Ik keek rond en iedereen keek verward naar Philippe die met zijn staart kwispelde (vreemd paard i know).
'Philippe, waar is Louis?' Vroeg ik bezorgd. Hij keek me vragend aan en draaide zijn hoofd om naar zijn rug te kijken. Zijn ogen wijde zich toen hij door had dat zijn ruiter niet meer op zijn rug zat. Voordat iemand kon protesteren sprong ik op zijn rug en meteen reed hij richting het bos.

breng me naar Louis!' Riep ik tegen hem, dat deed hem alleen maar sneller lopen, ik voelde hoe mijn haar naar achter werd geblazen, maar ik moest Louis vinden, er was iets gebeurd met hem! Alstublieft laat het niets erg zijn! Smeekte ik tegen mezelf. Philippe stopte opeens toen hij een lichaam zag, het was dat van Louis! Ik sprong van hem en liep naar het lichaam dat levenloos op de grond lag, 'Louis!' Riep ik toen ik naar hem liep.

Ik knielde naast hem neer, er lag een plas bloed aan zijn hoofd, ik legde 2 vingers tegen zijn keel, ik voelde of hij nog een hartslag had. Het was een zeer zwakke harstlag, hij moest hier zo snel mogelijk weg! Ik keek rond hem om te zien wat er zou kunnen gebeurd zijn, en toen ontdekte ik iets anders dan zijn hoofdwonde. Zijn kleren waren gescheurd en zaten onder de modder en als ik my niet vergis...bloed. Ik besefte nu ook plots dat we op een open plek waren dus er was niks op de grond waar hy zijn hoofd zo hard op kon hebben gestoot, er was een sleepspoor tussen het gras. Ik dacht na, hij moest wel van Philippe zijn gevallen, maar niet hier, hij werd naar hier gesleept maar door wie? Wat is er gebeurd? Een kreun haalde me uit mijn gedachten, Louis werd langzaam wakker maar hij had pijn. Zo voorzichtig mogelijk tilde ik hem op zodat hij in mijn armen lag, 'het komt goed Lou, ik ben hier, je bent veilig' fluisterde ik in zijn oor, ik plante een kus op zijn voorhoofd en met een zucht viel hij weer bewusteloos.

Ik legde hem zo voorzichtig mogelijk op Philippe en we reden naar het kasteel, ik hield Louis stevig vast, en drukte hem dicht tegen myn borst aan om de shocken van de rit te dempen.
Het was al donker toen we aan het kasteel aankwamen, Liam en Niall stonden aan de poort te wachten. Hun ogen werden groot toen ze Louis in mijn armen zagen liggen. 'Wat is er gebeurd?!' Riep Liam toen hij naar my liep om me van Philippe te helpen. 'Ik weet het niet Li, maar hij heeft hulp nodig en snel!' Beveelde ik bijna. Hij en Niall liepen naar binnen om Mary te halen. Ik bracht Louis naar zijn kamer en legde hem voorzichtig op het bed neer. Ik bestudeerde zijn gezicht en lichaam, zijn rechteroog was donkerpaars gekleurd, zijn neus stond wat scheef en hij had schrammen en blauwe plekken over zijn hele lichaam.

De tranen sprongen in mijn ogen, wat heb ik gedaan?! Ik werd abrupt opzij geduwd door Mary. 'Louis? Lou, kun je me horen schat?' Vroeg ze zacht. Het duurde een tijdje maar Louis deed dan toch uiteindelijk zijn ogen voorzichtig open. Ik slaakte een zucht van opluchting. 'Ik ga je verzorgen, het kan wat pijn doen, maar je bent een grote jongen he' zei ze. 'Harry, wacht buiten,' zei ze, maar het klonk meer als een bevel. Ik protesteerde niet en liep naar buiten. 'Bedankt Haz' zei Louis. Ik draaide me om naar hem, 'voor?'. 'Je hebt me geholpen.je kon me ook gewoon laten liggen, bedankt' fluisterde hij nauwelijks hoorbaar. Hoe kon hij nu denken dat ik hem zo zou laten liggen?! 'Geen dank Lou, ik zou je nooit zo achter laten' zei ik en liep de deur uit. Het koste me moeite om de kamer niet meteen terug in de stormen want zodra ik buiten kwam begon Mary met de verzorging die aan de schreeuwen van pijn en smeekbedes om te stoppen van Louis veeeeel pijn leed.