A ranger/traitor 89

Iemand hapte geschrokken naar adem.
“Zeg eens wat doe je hier? Ik had niet verwacht iemand anders te zien deze week. Het is hier ook zo verlaten.” Ging Will door met tegen het donker te praten. Zijn hand omklemde nog steeds het mes. Zonder zijn hoofd te bewegen, liet Miko zijn blik door de nacht glijden. Het duurde niet lang of hij zag een schim, niet zo ver bij hen vandaan. Zonder hem uit het oog te verliezen, keek hij verder. Hij leek alleen te zijn. Dat was een hele geruststelling. Zij waren met zijn tweeën en bovendien nog goed bewapend ook.
“Als je op de geur van ons eten af bent gekomen, we hebben nog wat over.” Dat was eigenlijk niet waar. Ze hadden hun rantsoen voor vandaag opgegeten, maar uiteraard hadden ze nog voor de volgende dagen. De schim gaf nog steeds geen antwoord, maar hij kwam wel in beweging. Heel langzaam schuifelde hij dichterbij. Zogenaamd achteloos begon Will in een zak te rommelen en hij haalde er een reep gedroogd vlees uit. Dat had effect. Hun nachtelijke bezoeker kwam wat sneller dichterbij. Uiteindelijk stond hij zo dichtbij dat ze duidelijk konden zien met wie ze te maken hadden, ook al hadden ze geen vuur aangestoken. Het was een jongen, hij kon niet ouder zijn dan Miko en hij was nog kleiner ook.
“Wat doe jij hier alleen?” Will was duidelijk verbaasd, maar hij stak zijn mes nog niet weg. De jongen haalde zijn schouders op. Will glimlachte even.
“Ik stel teveel vragen zeker? Het spijt me, ik wil niet onbeleefd zijn hoor. Ga zitten.” Het klonk allemaal heel gastvrij en Miko geloofde bijna dat Will totaal niet op zijn hoede was. Bijna… De jongen ging zitten, maar het leek meer uit angst omdat hij niet durfde weigeren, dan dat hij daadwerkelijk gerustgesteld werd door Wills woorden. Miko glimlachte naar hem en hoopte dat hij toch half zo overtuigend zou overkomen als Will. Will maakte een subtiele hoofdknik in de richting van de jongen. Miko begreep wat hij bedoelde.
“Ik heet Miko en dat is Will”, zei hij in de hoop dat de jongen meer vertrouwen had in iemand van ongeveer zijn eigen leeftijd.
“Hallo”, klonk het beverig. Het was het eerste dat hij zei en om de een of andere reden voelde Miko zich daar trots door.