Sleepy head and mean voices

Als blikken konden doden dan lag ik nu al mijlenver onder de grond. “Sorry Yuuki, maar je hebt ook zo’n zacht haar.” De boze blik verdwijnt en maakt plaats voor een vurig rood. “Doet die kat soms mee aan de hoe-word-ik-roder-dan-een-vuurtoren-wedstrijd ?”vraagt een stem bits. Ik schud mijn hoofd lichtjes. Ik vind haar juist schattig als ze bloost, denk ik tegen de stem. Als we beiden onze middernachtsnack op hebben gaan we weer naar mijn kamer. Moe kruip ik weer in bed. Met mijn slaperig hoofd merk ik pas na een tijdje dat Yuuki in de plaats van bij mij te kruipen op de mat is gaan zitten. “Wat doe je daar ? Kom toch hier bij mij in bed…Dat ligt beter dan dat matje. “Je moet niet vragen hoe verkeerd dat klinkt”giechelt een stem. Rot stemmen ook! Ik ben veel te moe voor zoiets op dit moment! Ik richt mijn aandacht weer op Yuuki. Zelfs in het duister kan ik zien dat ze verwoed met haar hoofd schud. Als ik wakker, écht wakker, was geweest dan had ik vast nog aangedrongen maar nu… “Moet ze zelf weten, stom kind,” fluistert een stem me in. “Moet je zelf weten,”mompel ik al meer in slaap dan wakker. En dan draai ik me om en val als een blok in slaap.