Verlossing

Langzaam liep ik naar de rand van het ravijn toe. Al sinds vanochtend vroeg was ik onderweg. Ik had niet gewild dat iemand me volgde. Er waren enkelen die me zouden tegenhouden, maar ook waren er een paar die me eerder zouden aanmoedigen om te doen wat ik zou gaan doen. Zij, de mensen die me zouden aanmoedigen, waren de reden dat ik het zou doen. Ik was niet bang, het tegendeel zelfs. Het voelde goed om dit te doen. Inmiddels was ik bij de rand van het ravijn aangekomen. Toen ik naar beneden keek, zag ik water keihard tegen de rotsen slaan. Ook zag ik behoorlijk scherpe rotspunten uitsteken. Als je viel was je dood, dat stond vast. Of je niet in het water, maar op een rots terecht kwam, of dat je juist wel in het water terecht kwam, maakte niet uit. De rotsen leverden een snelle dood. Door een keiharde klap zou je al je botten breken. Ook als je op het water terecht kwam kon dit gebeuren. Maar er waren genoeg andere opties, zoals verdrinken, meegesleurd worden in de diepte door een of ander monster of alsnog tegen een rots aan slaan. De meeste mensen zouden na deze dingen te bedenken snel achteruit zijn gelopen uit angst om te vallen. Ik niet. Ik deed nog een stap dichter bij het randje zodat ik echt niet meer verder kon. Ik voelde geen angst of twijfel. Ik had dit al veel eerder willen doen, maar er was altijd iets of iemand die me tegen had gehouden. Nu kon niks me meer tegenhouden, het was al te laat. Ik keek nog een laatste keer achterom. In de verte zag ik wat gebouwen staan. Een daarvan was de school. De school waar mijn ellende was begonnen. Maar nu was ik op een plaats die me zou verlossen van alles wat achter me was. Ik draaide mijn hoofd weer weg. Die plaats was het niet waard om naar gekeken te worden. Ik sloot mijn ogen, haalde nog een keer diep adem en sprong. Enkele seconden voelde ik de wind langs me suizen. Toen raakte mijn lichaam het water. Eindelijk verlossing. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik onder water. Ik voelde en dacht niks meer. Ik was vrij, eindelijk.