``178``

‘Bobby!’ Dean pakt de vrouw ruw beet en trekt haar mee naar het huis van bobby. Ze stappen naar binnen en de vrouw kijkt op. ‘hi Bobby’ zegt ze met een half glimlachje. Bobby rolt met zijn ogen. ‘draai je om’ de vrouw doet wat hij zegt en bobby maakt de touwen los. ‘bedankt’ ze knipoogt naar hem en loopt de kamer uit. ‘bobby wat heeft dit te betekenen?’ vraagt Sam als de vrouw uit het zicht is. Bobby zucht diep en kijkt naar de beide mannen. ‘ken je haar?’ Dean lijkt zo verbaast dat hij zelfs boos er van is. ‘natuurlijk ken ik haar, en jullie ook’ antwoordt bobby een beetje boos. Sam trekt zijn wenkbrauwen op. ‘kennen we haar?’ Bobby knikt en zucht diep. ‘Alex!’ er klinkt wat gestommel van uit de andere kamer.

Langzaam loop ik terug. Er hangt gelijk een gespannen sfeer. Dit was de eerste keer zins 1,5 jaar dat ik de jongens weer als mezelf had gezien, en ik wist zeker dat ze nog boos zouden zijn. Sam loopt om de tafel heen naar me toe. Ik sluit gelijk mijn ogen en zet me schrap om in elkaar geslagen te worden. De lange armen van Sam trekken me naar zich toe. ‘ik ben zo blij dat je oké bent. Ik maakte me zorgen’ zegt hij zacht. Verbaast open ik mijn ogen en zie dat Sam inderdaad blij is me te zien. ‘maar…’ Sam schudt zijn hoofd. ‘ik ben niet boos op je, ik snap het namelijk helemaal. Ik zou hetzelfde hebben gedaan denk ik’ hij laat me los en ik kijk naar Dean. Zijn blik is alleen maar harder geworden. Even zucht ik en loop op hem af. ‘ik weet dat je boos bent, en het zou niets veranderen totdat je me hebt geslagen’ ik kantel mijn hoofd een beetje en sluit mijn ogen. ‘doe maar, sla maar zo hard je wilt’ het zou erg veel pijn gaan doen maar Dean zou nooit tegen me praten voordat hij me had vergeven, en Dean kennende zou dit misschien wel de enige manier zijn. Dean balt zijn vuist en haalt hem naar achter.

Even bekijkt hij mijn gezicht en dan valt hem iets op. Mijn gezicht heeft kleine littekens en op sommige plekken is de make up zo uit geveegd dat hij er blauwe plekken kan zien zitten. Als hij verder naar mijn armen kijkt ziet hij verscheiden wonden, krassen en meer blauwe plekken. ‘wat heb je gedaan?’ vraagt hij zacht. Ik open mijn ogen en kijk weg. ‘ik heb er alles aan gedaan om Carly terug te halen, maar niets hielp. Toen had ik besloten dat het enige dat ik nog wilde voelen pijn was. Elke missie die ik deed ben ik gewond geraakt’ Dean ontspant zijn vuist en legt hij zachtjes op de zijkant van mijn kaak. ‘dan hoef ik je niet te slaan. Je hebt zo te zien al genoeg blauwe plekken. En ik ben een echte man, echte mannen slaan geen vrouwen’ even moet ik er om lachen. Dat was typisch Dean, maar ik was er blij om.