Un.

Ik knijp mijn ogen zo hard dicht zodanig ik zeker weet dat ik niets kan zien. Ik plaats mijn eerste voet op de koude plaat van de weegschaal. De tweede voet volgt met iets meer moeite, omdat ik weet dat na die beweging twee zoveel betekende cijfers zullen verschijnen op de weegschaal. Twee simpele cijfertjes die ik al weken, maanden probeer te veranderen, zonder resultaat. Ik bijt hard op mijn lip, dat laat me iets meer ontspannen. Langzaam open ik mijn ogen en ik fixeer ze op de twee cijfertjes bovenaan de weegschaal. Vierentachtig. Nee, het kan niet dat ik het goed lees. Paniekerig richt ik mijn ogen weer op de twee cijfertjes. Weer lees ik hetzelfde; vierentachtig. Ik val bijna achterover en doe dan een stap naar achter, af de weegschaal om mijn evenwicht te houden. De cijfertjes verdwijnen. Dit kan niet waar zijn. Ik slaag met mijn hand tegen de muur. En dan pas dringt het echt tot me door. Ik ben twee kilo bijgekomen. Een ramp. Voor mij. Waar ik weken voor heb gewerkt, werkt omgekeerd en ik kan er verdomme niets aan doen. Ik vang een glimp van mezelf op in de spiegel en zie dat tranen over mijn gezicht stromen. Waarom heb ik het ooit zo ver laten komen?