31. You don't have to talk to me

THIRTY ONE

Ik stond op het trappetje. Ik was bang dat ze niet met me wilde praten. Ik zou het haar heel erg kwalijk nemen als ze boos op mij zou zijn zonder reden.
Toch maar aanbellen.
Ik hoorde aan de andere kant van de deur een zoemend geluid toen ik op het witte knopje drukte. Na een paar seconden ging de deur open. Manon bleef even staan toen ze zag dat ik het was. Ik hief mijn hand op en zwaaide.
Ze schoot in de lach. Ik trok mijn wenkbrauw op en wachtte tot de deur open ging.
'Ik dacht dat jij niet meer met mij praatte?', vroeg ze. Ik knikte.
'Dat dacht ik ook. Maar toen dacht ik ook nog dat ik een reden had om niet tegen je te praten'.
'Die had je ook. Ik ging uit met Taylor. Ik weet dat dat niet goed was. En het spijt me, echt. Ik wist niet dat hij nog zoveel voor je betekende. Wil je even binnen komen?'
'Graag. Het spijt mij'.
'Waarom?'
'Omdat ik overdreven reageerde. Echt, sorry'. Ik stapte over de drempel een en trok mijn mutsje van mijn hoofd.
'Hoe gaat het met je?', vroeg Manon. Ik haalde mijn schouders op.
'Prima. Mijn moeder is écht samen met Chuck. Danny is nog steeds weg van jou, en hij heeft er een collega bij. Mickey. Een jongen van twintig die in het park woont - niet vragen, te lang verhaal - werkt nu bij ons. Hij mag van mijn moeder zelfs de garage als "slaapplaats" gebruiken. Hij voelt zich heel vereerd. Misschien is hij wel wat voor jou'.
'Ik zit met mijn hoofd nog bij iemand anders, sorry'.
'Jackson', zuchtte ik. Manon lachte.
'Jackson'.
'Hij wil je terug', flapte ik eruit. Ze keek me aan met een scheve glimlach.
'Serieus?'
'Nee, ik maak een grapje', zei ik sarcastisch.
'Sorry. Wauw. Ik wil hem ook terug', zei ze toen lachend.
'Dat weet ik'.
'Weet hij dat ook?'
'Ik denk het niet. Ik heb het hem niet verteld, volgens mij. Maar ik heb wel tegen hem gezegd dat hij jou terug moest nemen'.
'Echt waar? Ging je veel met hem om de laatste week?'
'Helemaal niet. Maar hij wilde per sé dat ik meeging naar dat feest'.
'Ah, zo. Voor mij?'
'Ja, dat lijkt me wel. Hij was stikjaloers op Taylor, omdat je wel met hem wilde gaan en niet met Jackson. Het was bijna grappig'.
'En jij was jaloers op.. mij?'
'Misschien een beetje'.
'Maar je weet toch wel dat ik helemaal niks in Taylor zie, toch?'
'Dat weet ik. Hij is helemaal jouw type niet'.
'Inderdaad. Gelukkig. Ik dacht even dat je me helemaal niet zo goed kende'.
'Ik zou een boek over je kunnen schrijven, dat weet je'.
'Dat weet ik'.
'Heeft Taylor het wel eens over mij?'
'Wel eens? Heel, héél vaak'.
Ik lachte.
'Gelukkig. Ik wil niet dat ik uit zijn hoofd word gewist'.
'Dat kan helemaal niet. Die jongen is zó vol van jou. Hij houd van je'.
'Maar toch wil ik hem nog even zijn best laten doen. Ik wil niet dat ik hem meteen weer terug neem, want dan denkt hij dat hij morgen weer zoiets bij me kan flikken, omdat ik het hem toch wel vergeef. Snap je dat? Of zeg ik iets heel doms?'
'Ik snap het. Het is heel logisch. Ik zou hetzelfde doen'.
'Jackson heeft zich in zichzelf vergist. Hij dacht dat het leuker zou zijn als hij vrij was. Maar dat is niet zo. Hij wil met jou zijn'.
Manons gezicht lichtte op toen ik dit vertelde.
'Echt?'
Ik knikte.
'Wauw'.

Na lange gesprekken over dingen die er allemaal heel erg toe deden, besloot ik om weer naar huis te gaan. Mijn moeder wilde dat ik niet te lang wegbleef. Zij was altijd bij Chuck, maar ík mocht nooit weg. Zo was ze nooit. Maar ze vertelde me dat ze meer een moeder voor me wilde zijn. Dat lukt aardig. Ze vond dat ik een vaderfiguur nodig had. Ik denk nog steeds niet dat dat nodig was. Ik deed het al zeventien jaar zonder vader, dan zou de rest van mijn leven daar nog wel bij kunnen.

Mickey zat thuis aan de eettafel.
'Ben je bij Manon geweest?'
'Ja'.
'Is 't weer goed?'
'Ik.. denk het'.
'Mooi. Wil je een glas water of zo?'
'Graag'. Ik liet me vallen in een houten stoel en had er meteen spijt van, omdat de schok over mijn ruggengraat kroop en pijn in nek veroorzaakte. Ik greep naar mijn hals en trok een pijnlijk gezicht.
'Gaat het?'
'Ja - prima. Dankje'. Ik glimlachte naar hem. Hij zette het glas voor me neer en ging naast me zitten.
'En hoe zit het met Taylor?'
'Geen idee. Ik praat niet met hem, weet je nog?'
'Right. Hij weet niet wat hij mis loopt'.
'Jij weet ook niet wat hij misloopt', zei ik lachend. Mickey keek me aan.
'Dat weet ik'. Ik bespeurde spijt op zijn gezicht. Maar hij herstelde zichzelf supersnel weer en draaide zich glimlachend naar me om.
'Oh', zei ik. Ik keek hem verbaasd aan.
'Je weet wat ik net dacht, of niet?'
'Ik kan wel iets bedenken, ja'.
'Hoe weten we of we hetzelfde denken?'
'Geen idee. Misschien als deze vraag logisch lijkt; Hoe lang al?'
'Vanaf de eerste keer dat ik je zag, in het park. Ik denk heel vaak aan je. Ik zou er alles aan doen om je voor me te winnen'.
'Oh god. Dit moet ik niet doen', zei ik.
'Wat niet?'
'Niks, niks. Ik denk niet dat ik je kan helpen'. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Sorry. Ik had dit helemaal niet moeten opbiechten. Je voelt je hier vast niet beter door'.
'Het is wel goed voor mijn zelfvertrouwen. Nu weet ik dat er in ieder geval één jongen op me valt'.
'Ja, dat is de plaatselijke zwerver. Zou ik ook ontzettend trots op zijn'. Hij trok zijn wenkbrauw op en glimlachte. Ik keek per ongeluk naar zijn mond. Grote fout. Hij drukte voordat ik er iets tegen kon doen zijn lippen kort tegen de mijne. Maar hij liet meteen weer los.
'Mickey!', riep ik uit. Ik stond op. Hij keek me aan.
'Sorry. Maar ik zweer het je. Dat was puur vriendschappelijk'.
'Maar je zegt net dat je meer voor me voelt!'.
'Ja, maar jij niet voor mij. Dus er zat geen wederzijdse liefde in die kus. Het was gewoon een kus. Nu zie je hoe onschuldig dat was. Het spijt me als het je heeft gekwetst. Maar ik kon mezelf er niet van weerhouden. Wie zijn dat?'
Hij knikte naar het raam.
'Ik vergeef het je. Maar nooit meer doen! Beloof het me'.
'Ik beloof het je. Maar kijk nou even naar die mensen!'
Ik draaide mijn hoofd om naar het raam. Daar stond een man met een fotocamera. Ik rende zonder na te denken naar buiten.
'Meneer! Hallo. Mag ik vragen waar U foto's van maakt'.
'Van jou, schatje. Iedereen wil jou zien nu we weten dat het uit is. Amerika zal het feit geweldig vinden dat je door bent gegaan met je leven. En door bent gegaan met het daten en kussen van other guys'. De man grinnikte, nam nog een foto en verdween. Ik riep hem nog een paar woorden na die niet echt bestonden en liep weer terug naar binnen.
'Paparazzi', siste ik. Mickey keek me geschrokken aan.
'Hebben ze-'
'Ja, natuurlijk. Het was vriendschappelijk. Ik hoop dat ik dat zelf geloof'.
'Ik wilde niet voor problemen zorgen. Niet boos zijn, please?'
'Ik ben niet boos. Misschien wel een beetje, maar dan op die man. Ik bid dat hij niks met die foto's doet'.

En een paar dagen later kreeg ik te zien dat mijn wensen niet vervuld waren. Ik stond op zesde pagina van Teenstory. Met mickey die mij een kus gaf. Taylor zou me dit niet vergeven. Never nooit niet. Mickey had me het tijdschrift gegeven. Hij stond nu voor me, leunend op de bar.
'Je mag woedend zijn. Je hoeft niet met me te praten als je dat niet wilt'.
'Ik hoef je niet te negeren. Het was niet jou schuld. Ik ben zat van de ruzies. Ik heb nu eigenlijk ook geen reden meer om boos te worden op Taylor. Met hem was het net zo onschuldig'.
'Je hebt een goed hart'.
'Dankje'. Ik kon het niet laten om te lachen.
'Het spijt me echt'.

Tien reacties!
+Drama isn't over yet!