2.8

Ik dacht echt dat dit het einde was, maar bijna onmiddellijk keerde mijn zicht en de rest van mijn zintuigen terug. Ik wist dat er niet zoveel tijd voorbij kon zijn gegaan maar toch was alles rondom me compleet veranderd.
Ik zag hoe iedereen achteruit deinsde met geschrokken gezichten. Diegene die waarschijnlijk nog het meest verrast was trok nu tegen een razendsnel tempo zijn mist terug. Het meisje naast hem keek me alleen maar woest aan.
Ik richtte mijn aandacht nu naar de grond en zag dat er rond mij en Ray een groot stuk verschroeide aarde was, waarschijnlijk mijn schuld. Toen ik nog eens goed keek merkte ik op dat er overal kleine stukjes vampier lagen, ik keek naast me en zag tot mijn genoegen Lux staan.
Blijkbaar waren de bodybuilders eindelijk bekomen van de verrassing want ze vielen weer aan. Hielden ze dan nooit op? Wij drie waren de enige die overbleven van onze clan en ik probeerde Ray zoveel mogelijk uit de vuurlinie te houden. Het bleek dat ik toch gelijk had gekregen en dat ik in een situatie als deze mijn gave beter onder controle had dan ik zelf had gedacht. Ik schoot heel precies vuurballen uit mijn handen naar mijn tegenstanders een geen enkele miste doel.
Ik merkte ook op dat iedereen die te dicht in de buurt kwam in stukjes uiteen vloog en ik besefte nu pas dat ik echt een vriendin in Lux had gevonden. Ik glimlachte naar haar terwijl ik iemand die haar langs achter wilde aanvallen in vlam zette.
Heel even leek het alsof we dit gevecht zouden kunnen winnen maar plots veranderde er iets. Aan de rand van de Krater zag ik het meisje met haar blonde dotje naar me glimlachen, maar de glimlach was niet warm ik kreeg er kippenvel van. Nog geen seconde later viel ik schreeuwend op de grond neer, mijn vingers grepen zich vast in de aarde onder mij alsof dat iets aan de verschroeiende pijn zou doen. Ik probeerde er tegen te vechten maar er was geen ontsnappen aan.
Plotseling merkte ik iets op, dit voelde net aan als mijn transformatie, alsof ik verteerd werd door vuur. Vuur was mijn ding en de transformatie ging ook sneller toen ik de pijn eenmaal had geaccepteerd. Dat deed ik nu ook en ik liet de pijn nu door heel mijn lichaam pulseren. Ik haalde diep adem en ontspande mijn spieren.
Toen ging ik rechtstaan en nu was het mijn beurt om naar het meisje te glimlachen. Ik wou net een vuurbol op haar afschieten toen ik een schreeuw hoorde.
Met een ruk draaide ik me om en zag nog net hoe twee immense vampiers het hoofd en de ledematen van Ray aftrokken en met één vloeinde beweging op de brandende stapel in het midden van het slagveld gooide. Een gil van verdriet ontsnapte aan mijn lippen voordat ik op de twee moordenaars afstormde.
-Wat deed ik hier?- vroeg ik me opeens helemaal gedesoriënteerd af. Ik zag Lux naast me staan en aan haar gezichtuitdrukking te zien was ze even verbaasd als ik. Ik probeerde me te herinneren hoe we hier waren gekomen maar niets schoot me te binnen.
Plots merkte ik een man met zwart haar op een paar meter van me vandaan, volgens mij had ik hem wel eens eerder gezien. Hij had een opgewonden uitdrukking op zijn gezicht als een kind dat op kerstmis ontdekte dat de kerstman ’s nachts pakjes had gebracht.
Nog verbaasder zag ik dat er aan mijn voeten iets zwart kronkelde, eerst dacht ik dat het slangen waren maar toen zag ik dat het een soort mist was. Ik volgde het op zoek naar de bron ervan. Al snel had ik die gevonden, een jongen met bruin haar en met een arrogant lachje op zijn prachtige gezicht. Had ik hem vandaag ook al eens eerder gezien? Alles was zo wazig opeens zelfs mijn zicht werd wazig. Er begonnen zich zwarte vlekken voor mijn ogen te vormen en al snel zag ik alleen nog zijn rode ogen voor de duisternis me opslokte.

Voor diegenen die niet zo extreem gefreakt en gestoord zijn als mij en dus de twilight-gids niet vanbuiten kennen, de gave van Renata is dus fysieke aanvallen afweren en de aanvaller in verwarring brengen en hem zijn doel doen vergeten. Vandaar dus dat Lux en Ziva opeens zou verward en vreemd doen.