Alleen een wonder kan er nog gebeuren

Kinderen blij aan het spetteren in het water.Van de glijbaan,Rennen over het strand.Ik kan het allemaal niet.Het enige wat ik kan is op de kant van het zwembad zitten,voetjebaden.Wat ik vroeger wel kon,kan ik nu niet meer.Ik slik en ik kijk naar het water.'Sascha,we gaan eten,kom!'hoor ik achter me.Ik weet dat het mijn zus Sam is.Ze pakt me bij mijn lichaam en tilt me van de kant.En zet me in mijn rolstoel.'Je moet er gwn aan wennen meisje'zegt ze sussend terwel ze mijn voeten afdroogt en me mijn sokken aan doet.Ik kijk naar de grond en voel een traan over mijn wang gaan.'Ik wil het niet,ik wil niet in deze stomme rolstoel zitten!'zeg ik snikkend als ze richting de uitgang van het zwembad lopen.'Het is nu eenmaal zo gelopen en dat moet je respecteren'zegt Sam.'Maar wrm ik?'roep ik.'Ik hield van zwemmen,fietsen,bergbeklimmen,shoppen,Dansen,
Fitnissen,uitgaan.en dat kan nu allemaal niet meer'roep ik huilend.'Allemaal door dat kut ongeluk!'roep ik terwel ik zelf wegrij met mijn rolstoel.Ik rij huilend de pakeerplaats van het zwembad af en ik rij zo snel als ik kan lang de weg.Naar 10 meter stop ik en rij ik hijgend naar een boom.Ik zet mijn rolstoel op de rem en kijk voor me uit.





'Whaha ik ben zooo blij dat ik geslaagd ben!'roep ik blij terwel ik mijn diploma laat zien aan mijn zus.Ze lacht en knuffelt mij.'Ik heb een verrassing voor je'zegt ze terwel ze me los laat.'vertel!'zeg ik blij.'Ogen dicht'zegt ze.Ik sluit mijn ogen en wacht ongeduldig af.Ik hoor haar rommelen en dn zegt ze 'doe maar open'.Ik open mijn ogen en zie een spikslinter nieuwe auto staan.Ik krijg tranen in mijn ogen.'ow God dit had je niet moeten doen Sam!Weet je hoe duur die auto's zijn?!'roep ik.'Ik heb het wel voor mijn kleine zusje over!En zo kun je naar new-york rijden voor je studie,die je van pa en ma hebt gekregen!'Ik geef Sam een knuffel en een kus.'Ik ga lkkr naar new-york om kleding te ontwerpen!'roep ik blij terwel ik een dansje maak.'En jij gaat mee'zeg ik lachend.'Voor jou altijd!'roept ze.'Zullen we een tripje naar de stad maken?'vraag ik terwel ik naar mijn auto wijs.Sam knikt en zo gezegt zo gedaan staan we op de pakeerplaat bij de stad.Ik stap uit en ik loop met Sam naar de stad.'Kut ik ben vergeten de auto op slot te doen!'zeg ik terwel ik haastig terug ren.'SASCHA KIJK UIT!'hoor ik opeens.Ik draai me geschokken om,maar te laat.Ik voel een harde klap en alles word zwart.

Einde FlashBack-

Er druipt een traan langs mijn wang.'Het spijt me om te zeggen maar je zal waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen.Je bent verlamd tot je middel'.Dat zijn de woorden die mij nog meer pijn hebben gedaan dan het ongeluk zelf.Ik zal nooit meer kunnen lopen,nooit meer iets leuks doen.Ik voel me boos worden en pak de armleuningen van mijn rolstoel stevig vast.'Wat heb ik te verliezen'roep ik in het rond.Ik trek me met alle kracht om hoog en buig naar voren.Ik zet een voet op de grond.Maar ik voel niks.Ik word woedend en zet nog een voet op de grond.Dan klap ik naar voren.Snikkend lig ik op de grond met het gras tussen mijn haren.
Nooit maar ook nooit zou ik meer kunnen lopen.
Tenzij er een wonder gebeurt.Maar wonderen bestaan niet.En ik heb de hoop al op gegeven.

Ik ben invalide en dat zal ik nu ook altijd blijven...