35 # This Is The Right Day, The Right Time.

Ik vlieg Rebekah in de armen.
'Hee girl', begroet ze me grijnzend, 'Ik weet dat je een lange reis achter de rug hebt en dat je een moeilijk afscheid hebt gehad, maar..' Ik frons mijn wenkbrauwen bij deze woorden. Van de lange reis heb ik niets gemerkt; ik heb heel de weg met Klaus lopen praten. En een moeilijk afscheid, tsja.. Om eerlijk te zijn heb ik zelfs daar niet meer aangedacht.
'.. we moeten opschieten, want we hebben niet veel tijd.'
Ik kijk haar verbaasd aan. 'Niet veel tijd? Voor wat?'
Rebekah kijkt langs mij heen, waarschijnlijk naar Klaus. Ze communiceren via hun ogen, iets wat ik niet kan volgen. Misschien iets wat ik niet eens wíl volgen.
'Een verrassing. Zo zo, ik had niet verwacht dat Klaus het geheim zou kunnen houden', plaagt Rebekah hem, al klinkt ze toch aardig serieus. Klaus kucht alleen even en kijkt haar gespeeld kwaad aan.
'Ik ga mij ook alvast klaarmaken', en met die woorden verdwijnt Klaus de kamer uit.
'Wij ook, laat die koffer maar staan', ze verheft haar stem bij de volgende woorden, 'die ruimt Klaus straks wel op!'
Lachend loop ik achter Rebekah aan. Ik word verplicht in een stoel te gaan zitten. Druk kletsend bereidt Rebekah mij voor. Mijn make-up niet opvallend, maar mooi en mijn haar opgestoken en gekruld. Ze knikt goedkeurend naar het resultaat en begint dan aan zichzelf.
'Dus jij en Floris, hoe zit het nou?' Ik frons mijn wenkbrauwen, weet ze dat niet?
'Floris heeft dit alles geregeld. We hebben het een soort van uitgemaakt, omdat hij weet dat ik toch nooit compleet gelukkig zal zijn bij hem', beken ik eerlijk tegen haar.
'Waarom?' Ik zie die bekende twinkeling in haar ogen verschijnen bij die woorden.
'Omdat sinds ik weg ben, ik nachtmerries heb.' Ik geef niet het antwoord dat ze wil horen.
'Waarom?'
Ik haal mijn schouders op, terwijl ik het antwoord dondersgoed weet.
'Omdat je Damon mist, zo moeilijk is het niet om te zeggen hoor. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar reageer niet. Ze heeft gelijk, maar 'daar wil ik niet aan toe geven.
'Nu we het toch over de liefde hebben, hoe zit het nou met iedereen?'
'Het kostte een lange tijd voor ik zijn vertrouwen terug had, maar Matt en ik komen er wel', zegt ze. Haar wangen zijn licht rood geworden en haar ogen twinkelen, terwijl een glimlach haar gezicht siert.
'Gefeliciteerd!' Ik voel me net zo vrolijk als ik klink. Ik vind het echt leuk voor de twee.
'Wie nog.. O ja! Klaus en Caroline.' Mijn ogen worden groot bij die woorden.
'Zijn ze.. samen?' Ze knikt grijzend.
'Dat heeft Klaus me niet verteld!'
'Hij is ook nog steeds bang dat hij haar kwijtraakt', reageert Rebekah schouderophalend. Ze is klaar met zichzelf, waardoor ze zich weer op mij richt. Ze gooit me een jurk toe en kleedt zich daarna ook zelf om. De safier blauwe jurk komt tot halverwege mijn bovenbenen. Best kort, maar volgens Rebekah kan ik het hebben met mijn figuur. Zij zelf heeft een rode jurk aan die net iets langer is dan de mijne.
'You look beautiful!'
Grijnzend bedank ik haar, waarna ik een complimentje terugstuur.
'Hoe zit het met Elena?'
'Stefan en Damon hebben haar gered. Klaus heeft zich daarna meer met Caroline beziggehouden dan met zijn kwade plannen.' Mijn hart krimpt in een bij het horen van Damon zijn naam. Natuurlijk heeft hij Elena gered. Hij houdt van haar. Toch?

'Lang zal zij leven, lang zal zij leven in de gloria!'
Met een grote grijns loop ik Tyler zijn huis in. Ze hebben het omgebouwd tot een feestzaal. Aan de zijkanten staan tafels met drankjes en hapjes. De hal zelf is versierd met allerlei slingers en zelfs een doek met 'welcome home'. Ik ga iedereen langs. Begroet ze, bedank ze, praat een tijdje met ze. Ik maak het zelfs goed met Elena, wat eigenlijk heel gemakkelijk ging. Ook beseft Tyler nu dat wij alleen vrienden zullen zijn. Het is gezellig, echt heel gezellig, maar ik kan niet stoppen met het om mij heen kijken. Op zoek naar de persoon die ik het liefste wil zien.
'Excuseer mij even', excuseer ik mezelf even uit het gesprek van Bonnie, Jeremy en Matt. Ik loop naar buiten. Ik ga bij de fontein staan en kijk even hoe het water twinkelt door het maanlicht. Mijn ogen eindigen uiteindelijk bij de sterren. Met mijn vingers speel ik met de ketting van Floris. Met een grijns kijk ik hoe een vallende ster de heldere hemel siert. Ik doe mijn ogen dicht en fluister zacht mijn wens.
'Ik wens dat Damon er zou zijn en dat hij ons nog een kans zou geven.'
Ik open mijn ogen weer en zie dat de vallende ster is verdwenen. Ik kruis mijn vingers terwijl ik hoop dat de wens uitkomt.
'Denk je nou echt dat je zo makkelijk van je zielsverwant af zou komen?' Mijn hart stopt met kloppen, mijn adem hou ik in.
Ik draai me om en verdrink vrijwel gelijk in zijn helder blauwe ogen. Ik knipper even met mijn ogen om te zien of het wel echt is wat ik zie. Het is echt. Hij loopt naar mij toe en drukt zijn lippen op de mijne. Hij kust me eerst innig voordat hij zijn lippen naar mijn oor brengt en de woorden fluistert die mijn wens laten uitkomen.
"I'll never let you go again.'