# 030 - Antonella Martinez

Gelukkig waren al mijn ochtendlessen al voorbij, want het waren de meest saaie en meest moeilijke vakken die ik had moeten doorstaan. En dat vier uur lang. De middagpauze was ook snel voorbij gegaan, want voor ik het allemaal goed en wel besefte, zat ik alweer in een muf klaslokaal. Vriendinnen van mij hadden allemaal al om Zayn gevraagd. Nu hij bekend was en ik nog steeds zijn beste vriendin was -ondertussen ook vriendinnetje- wouden ze maar al te graag weten hoe hij was en hoe alles bij hem thuis was. Ergens was het wel grappig dat ze zoveel over hem wouden weten. Maar volgens mij zou ik ook heel veel dingen vragen mocht ik een vriendin hebben met een bekend beste vriend. Vriendje. Achja, ze wisten het natuurlijk nog niet. Ik zou wachten tot Zayn het bekend maakte en dan zou het vast wel snel de ronde doen. Mijn vriendinnen zouden het weten in no-time. Zuchtend keek ik naar mijn boek. Engels. Dat was eigenlijk mijn lievelingsvak. Altijd al geweest, maar vandaag leek ik er niet echt zin in te hebben. Ik hoorde geklop op de deur van de klas en keek voorzichtig op. De oude, maar vriendelijke meneer Poppe keek op toen er een jongen de klas binnen kwam. Mijn ogen werden groot toen ik de jongen herkende en ik verstijfde helemaal. Ik slikte even en probeerde regelmatig adem te halen. Dat kon toch niet?! Dit kon je niet menen! "Dave Franco? Kies maar een plaatsje uit in de klas." hoorde ik meneer Poppe zeggen. Dave?! Wat deed hij hier in hemelsnaam? Was dit gepland? Ik begon te hoesten en sloeg haastig mijn ogen terug neer naar mijn boek. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Dave langs mij passeerde. "Hello gorgeous." fluisterde hij zachtjes en gniffelde dan zachtjes vooraleer hij doorliep naar achteren waar hij plaats nam. Blijkbaar zat hij nu bij mij in de klas. Ik dacht dat hij studeerde om acteur te kunnen worden! Dat was toch zijn grote droom? Of zou hij daar over hebben gelogen? Ik zuchtte diep en probeerde mijn gedachten bij de les te houden. Ik ging mijn humeur niet verpesten door Dave. Al was ik er niet echt blij mee dat hij in mijn klas zat nu. "Anto?" hoorde ik mijn beste vriendin Lily fluisteren. Ik keek opzij en keek haar met een vragende blik aan. "Ken je hem?" vroeg ze verbaasd. Kort haalde ik mijn schouders op. "Soort van. " zei ik zachtjes en keek dan haastig terug naar mijn boek. Sinds die ene avond dat hij me had proberen kussen en ik hem had afgewezen, had ik Dave niet meer gezien en ook niet meer gehoord. "Van waar dan?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ik vertel het je straks wel." zei ik kort met mijn ogen op mijn boek gericht. "Hmm. Ok dan. " zei ze een beetje beteuterd en lette dan ook maar weer op. Ik zuchtte zachtjes. Misschien moest ik haar ook maar over mij en Zayn vertellen. Tenslotte was ze mijn beste vriendin. Ik kon het toch moeilijk voor haar verzwijgen? Ze zou echt teleurgesteld zijn moest ze het te weten komen via roddelbladen. Daarom moest ze het ook gewoon te horen krijgen van mij. Daar had ze recht op. Opnieuw zat ik even met mijn gedacht bij Dave. Nog steeds kon ik het niet vatten wat hij hier deed. Hem negeren zou geen optie zijn. Uiteindelijk had hij me niets misdaan, maar Zayn mocht hem niet. Waarom zou ik dan met Dave omgaan als mijn vriendje hem niet hoefde? Dat was om problemen vragen.