015 - P.O.V Anne

We zitten met z'n vieren in de woonkamer wat tv te kijken en wat te eten. Niall eet het meeste eten en Tonnie, Harry en ik kijken toe. Ik heb niet echt zo'n trek en ben vooral in gedachte. Harry zit heel de tijd te lachen met Tonnie, ik voel me nu toch wel een beetje forever alone. Ik kijk tv, lig heerlijk en langzamerhand vallen m'n ogen dicht.
'IM AT A PAAAAHAAAYPHONE TRYING TO CALL HOME , ALL OF MY CHANGE I SPENT ON YOUUUUU.' Ik schrik wakker en graai zo snel mogelijk in m'n broekzak. Ik haat die ringtone! Elke keer wanneer m'n mobiel afgaat schrik ik me dood! Ik kijk om me heen en zie dat Niall, Harry en Tonnie me aankijken. Ik lach en neem m'n mobiel op. 'Hallo?' 'Hey Anne, waar zijn jullie? Eten jullie mee of niet?' vraagt Andre aan me, m'n stiefvader. 'Ehh, we zijn nog in Utrecht,' eigenlijk zijn we in Amsterdam, maar omdat zij denken dat we in Utrecht zitten lijkt het me maar beter dat we niet zeggen waar we echt zijn, 'maar we blijven hier in een hotel. Is dat goed?' Ik weet bijna zeker dat hij nee gaat zeggen, maar je kan het altijd proberen. We zijn oud genoeg en we blijven wel vaker in een hotel, dus waarom zou het nu niet mogen? 'Ja is goed, maar morgen voor de lunch weer thuis zijn.' Ik mompel wat en hang op. 'En?' vraagt Tonnie. 'Ik heb gezegd dat we in een hotel blijven, maar we moeten morgen voor de lunch weer thuis zijn, dus...' Ze kijkt me blij aan. Ik weet niet eens of we hier wel kunnen blijven? We kennen de jongens amper en zouden niet eens een eigen bed hebben, waarschijnlijk kunnen we beter naar huis gaan. 'Als je wilt kan je hier wel een nachtje blijven logeren, wij doen je niks hoor.' zegt Niall en hij lacht in zichzelf. Ik krijg het warm en word waarschijnlijk knal rood! 'Ja, ehh, het lijkt me wel goed hoor, of Tonnie wil-' 'Ja lijkt me echt heel gaaf!' roept ze blij.