Hoofdstuk 4

Ik was op het bankje gaan zitten om eens rustig na te denken. Dat meisje kon nooit ver weg zijn. En ik had een gevoel dat het mijn schuld was dat ze weg was, dus ik zou haar ook gaan vinden. Maar hoe, dat vroeg ik mezelf ook af...
Toen viel mij iets op, op de grond lag een snippertje papier. Dit kon een aanwijzing zijn naar waar ze was of ik was gewoon te hopeloos en zag in alles een aanwijzing. Ik had toch niks beters te doen, dus ik pakte het snippertje op en zocht de volgende. Ik liep het pad af en vond daar een tweede snippertje, even later ook nog de derde. Toen kwam ik bij een kruising, ze kon hier alle kanten op zijn gegaan. Als je naar links ging, kwam je in een donker steegje terecht met allemaal huizen en leeg staande panden. Dat leek me de een logische keuzen als je iemand zomaar meenam. Dus ik liep het steegje in en vond daar nog een paar snippertjes. Voor een zwarte deur, dicht gemaakt met een paar planken hout, vond ik het laatste snippertje. Ik had al verderop in het steegje gezocht, maar daar lag niks meer, dus ik nam aan dat ze hier naar binnen was gegaan.
Ik opende de deur, hij kraakte zachtjes. Ik hield mijn adem in en keek naar binnen. Het was donker, alle ramen waren dichtgemaakt. Het licht van buiten kwam naar binnen door een paar kleine kiertjes en de deuropening. Ik stond nog steeds verstijfd. Eigenlijk durfde ik niet naar binnen, maar ik moest dat meisje hier vandaan krijgen.
Ik liep naar binnen en sloot de deur achter me, weer zachtjes gekraak. Ik liet mijn ogen even wennen aan het donker. Ik keek nog een keer rond, nu zag ik dat er een aantal lege kratjes stonden en de vloer bezaaid was met bierflesjes. Het rook hier vreemd, een soort mengeling van bier en urine. Niet echt prettig dus. Toen ik verder liep, voorzichtig alle bierflesjes vermijdend, voelde ik de vloer plakken. Gadver, hier wil niemand toch wonen? Toen verloor ik mijn concentratie en stapte bovenop een bierflesje. Het glas knapte onder mijn schoen en van schrik slaakte ik een gil. Ik hoopte dat niemand mij gehoord had, maar die kans was heel klein. Toen hoorde ik iets kraken, een man maakte een kreunend geluid en ik voelde een harde klap tegen mijn hoofd. Ik viel op de grond en toen werd alles zwart voor mijn ogen.