We can't live together, Tom. Or maybe we can... 70
Vorige keer:
‘Mijn spullen…’
‘Smijten we straks wel buiten, je kunt ofwel blijven wachten ofwel ze morgen komen ophalen’, vervolg ik. Ik negeer haar verder beklag en smijt de deur voor haar neus dicht. Zo, dat is ook weer opgelost. Ik ren snel naar boven en zie dat Bill al haar spullen al naar buiten aan het smijten is. Ze heeft die jongen echt gekwetst. Gelukkig kan hij zich nu even afreageren. Tom staat recht van het bed en neemt me vast rond mijn middel.
‘Je bent echt fantastisch, weet je dat?’ zegt hij met een brede grijns. Ik glimlach breed en druk een kus op zijn lippen.
‘Kunnen jullie dat niet ergens anders doen, ja?’ Hij huilt nog steeds. Ik laat Tom los en neem Bill in mijn armen. Wat troost kan hij nu wel gebruiken. Hij legt zijn armen rond mijn middel en zijn hoofd in mijn nek. Die kereltjes huilen echt allebei op dezelfde manier. Tom deed net hetzelfde vroeger. Tom komt erbij staan en gaat heen en weer met zijn hand over zijn rug. Ik glimlach naar hem en krijg een glimlach van hem terug.
Deze story is niet geschikt voor alle leeftijden. Daarom is deze alleen te lezen als je bent ingelogd. Zo houden we Quizlet.nl leuk voor alle bezoekers.
Reageer (13)
zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer
1 decennium geledensssssnnnnnnnnnnneeeeeeeeeeeeeeelllllllllll
veeeeeeeeeeeeerrrrddddddeeeeeeeeeerrrrr
xx
Verder <3
1 decennium geledensuper
1 decennium geledensnel verder!!!!!!!
xxx