~two

Nog steeds loop ik te trillen van zenuwen. Voor mijn gevoel duurt het lang totdat ik eindelijk tot stilstand word gezet. Dan wordt de hand voor mijn mond weggehaald en ik haal diep adem. 'Wat wil je met me?!' probeer ik dan zo hard mogelijk te roepen, in de hoop dat ik antwoord krijg. ' Laat me los!' roep ik dan nog een keer maar ik krijg wéér geen antwoord. Dan begin ik te snikken. Waarom moet dit mij overkomen? Waarom niet gewoon iemand anders? Maar waar ben ik eigenlijk? Ik kan niks zien maar volgensmij ben ik wel nogsteeds in het bos. Het is eigenlijk ook wel logisch dat het in het bos is want anders zou iedereen het kunnen zien. Dan hoor ik opeens een stem. ' Kom mee jij!' Het is een dreigende zware stem. 'Hier komen!' ' Ma-maar .. Ik kan toch niets zien?' Dan sleurt hij me mee. Weer sta ik te trillen op mijn benen. ' Lopen jij! Werk eens mee! ' roept de denk ik man, dreigend. Ik voel een traan over mijn wang glijden en veeg hem snel weg. Hij mag niet zien dat ik verdiet heb! Ik moet het inhouden! Ik probeer me nog los te wurgen alleen de man houd me daar te goed voor vast. Ik ben hopeloos. Dan begint de man weer te schreeuwen dat ik mee moet werken. En het klinkt zo dreigend dat ik er bang van wordt. Dus ik loop maar gewoon mee. Hij houd me nu wel iets minder stevig vast, omdat hij me niet mee hoeft te trekken. Ik kan proberen mezef los te wurgen maar dan zou hij net zo hard weer achter me aan gaan. Kansloos dus..