078

Logan Thom Roosevelt

Een groot deel van mijn taakstraf zit erop. De laatste periode staat op het punt te beginnen. Ik moet backstage bij X Factor helpen. Het hele seizoen, iets waar ik als een berg tegenop zie. Ik heb het programma nog nooit leuk gevonden, een reden dus om me hier heen te sturen.
Over drie weken beginnen de Live Shows pas, maar over twee weken komen alle kandidaten al aan. Daar moet ik ook bij zijn en helpen met alles klaarmaken. Iedere ochtend vroeg opstaan en pas laat naar huis. Ik weet niet eens of ik wel naar huis ga of dat ik daar in het crewhuis moet slapen.
Een zucht rolt over mijn lippen, ik heb hier totaal geen zin in. Ik ken de deelnemers niet en moet de hele dag met ze optrekken, natuurlijk gaan ze ook vragen stellen, aangezien het bekent wordt gemaakt dat ik hier ben als straf.
‘Logan!’ Roept iemand. Ik draai me om en kijk in het rond wie mijn naam riep. Ik zie een man mij wenken en ik loop naar hem toe. ‘Je slaapt in het crewhuis. Je hebt je eigen kamer en geen kamergenoten, dit is ook een deel van je straf. Je staat elke morgen om zes uur open om half zeven staat er een auto klaar om je hierheen te brengen. Je ziet vanzelf wanneer je weer terug gebracht wordt. Nog vragen?’ De man kijkt me aan, snel schud ik mijn hoofd. Ik krijg de kriebels van die vent. ‘Mooi, dan mag je je spullen pakken en met de auto naar het huis vertrekken.’ Met die woorden is het gesprek afgelopen en ik pak mijn spullen, loop naar de auto en ben klaar om te gaan.