Hoofdstuk 60

De laatste weken vlogen voor bij. De zwerkbalwedstrijden werden gespeeld en Griffoendor stond tot nu toe, boven aan. Als we de laatste wedstrijd zouden winnen, zouden we de cup hebben. Al snel werden de examens aangekondigd. De week daarna zou de laatste zwerkbalwestrijd zijn. Ik zuchtte diep, toen professor Anderling over de examens begon. Er was al zoveel over verteld, dat ik het zo langzamer hand kan dromen. ‘Hoe vaak gaan ze dat nog herhalen?’ Vroeg ik zacht aan Harry. ‘Totdat we alleen nog, maar aan examens kunnen denken?’ Harry lachte even en Hermelien draaide zich geïrriteerd om. ‘De examens zijn anders hartstikke belangrijk!’ Zei ze en ze draaide zich weer om. Ik schudde lachend mijn hoofd en ondersteunde mijn hoofd met mijn handen. Ik wiegde mijn hoofd langzaam heen en weer. Ik was verveeld. ‘Jullie kunnen gaan,’ die verlossende worden drongen nog tot me door. Ik veerde gelijk op, gooide alles in mijn rugzak en sprintte naar buiten. Twee weken voor de examens besloot ik, dat het slim was toch wel te gaan leren. Hermelien was al lang begonnen en Harry en Ron keken er amper naar om. Ik besloot dat dit dan een goede midden weg was. Zuchtend boog ik mezelf weer over het perkament om een schema op te stellen. Het zag er redelijk goed uit en ik hoefde de dag daarna pas te beginnen. Die weken had ik veel stress. Ik leerde me alsnog een ongeluk en leraren gaven extra veel huiswerk op, alsof we niks beter te doen hadden dan studeren. Ik sliep slecht en het werk stapelde zich op. Ik had geen tijd meer voor leuke dingen en ik redde het amper met de zwerkbaltrainingen. Toch leek ik het beter te hebben dan Harry. Hij had wallen en leek echt te bezwijken. Ik en Hermelien hielpen hem zoveel als we konden, maar aan zijn slaapprobleem konden we weinig doen. Zo bikkelde vooral Harry en ik naar de examens toe. De examens gingen voor mijn gevoel wel goed. Ik zou later waarschijnlijk niet kunnen vertellen hoe ik het volhield, maar toch kwamen we er allemaal door heen. We zouden pas aan het einde van het jaar, de resultaten krijgen. De vrijdag na het laatste examen ging ik terug naar de leerlingenkamer, trok wat dreuzelkleding aan, schoof een hoed over mijn hoofd en pakte mijn zonnebril. De rest was al naar buiten en ik plofte naast ze neer in de schaduw van een boom. Ik draaide me om op mijn rug en legde mijn benen omhoog tegen de boom aan. ‘Verder alles nog goed Luce?’ Vroeg Ron. ‘Ja hoor,’ antwoordde ik droog. ‘Weet je het is best raar, ik ben morgen al weer jarig.’ ‘Morgen al?’ Roepen Harry, Ron en Hermelien verschrikte uit. ‘Dat had je wel wat eerder mogen zeggen,’ roept Hermelien die opspringt en naar het kasteel sprint. ‘Wat heeft die nou ineens?’ Vraag ik en ik kijk er verbaast na. ‘Die weet al weken een cadeau voor je, maar ze wist niet wanneer je jarig bent,’ zegt Harry. ‘Aha,’ antwoord ik vaagjes. ‘Ik was eigenlijk niet eens van plan het te vieren.’ ‘Om wat te vieren?’ Vragen Fred en George in koor die naast me ploffen. Fred staart me even raar aan en gaat de hetzelfde liggen als mij. ‘Hmm ligt best goed,’ mompelde hij en ik grijnsde breed. ‘Maar wat ga je nou niet vieren?’ Vroeg Fred. ‘Mijn verjaardag.’ Vol ongeloof keek hij me aan. ‘Zeg dat niet,’ zei hij geshockt en met grote ogen. ‘Jij moet het vieren en die je het niet doe ik het voor je. Je bent zo schattig, je moet het vieren,’ hij kneep me in mijn wang zoals oma’s doen. Ik sloeg zijn hand weg en keek hem nors aan. ‘Ik vier het niet. Punt uit. En ik ben morgen al jarig dus dat regelen gaat je toch al niet meer lukken,’ snauwde ik hem toe. Hij stond op en keek me aan. ‘Challenge accepted.’