34 # Shining Star

Voor ik het besef heb ik mijn vertrouwde reiskoffer alweer ingepakt. Slechts een seconde heb ik getwijfeld over het opgeven van mijn leven hier, de angst voor het teruggaan naar het stadje waar ik alles kapot heb gemaakt, waar ik mezelf weer heb teruggevonden, maar als ik heel eerlijk ben, was er geen seconde. Er was geen twijfel of angst. Er was enthousiasme. Een gevoel dat kriebelt in mijn buik, een gevoel dat heel mijn lichaam doortrekt.
Ik klap net mijn koffer dicht als ik voel dat er naar me gekeken wordt. Ik draai me om en kijk in de ogen van mijn moeder en Floris. Mijn moeder glimlacht alleen. Dit is de eerste keer dat ik weg zal gaan waarbij zij afscheid zal kunnen nemen. Daarbij zie ik in haar ogen dat ze weet dat ik daar gelukkig zal zijn. Ze vertrouwt me.
Ik omhels mijn moeder stevig en twijfel dit keer wel een seconde of ik haar zal loslaten. Als ik haar nu loslaat, weet ik niet of ik haar nog een keer weder zal zien. Toch voel ik mijn armen langs mijn lichaam vallen. Dag mam.
Mijn moeder doet een stap opzij zodat ik in Floris zijn helder blauwe ogen kan kijken. Ik voel hoe mijn hart stil slaat terwijl de verschillende emoties zijn gezicht tekenen.
'Je hebt Klaus gebeld', stel ik zacht vast. Mijn stem slechts een fluistering. Hij knikt ondanks dat mijn woorden al een bevestiging waren.
Ik hoef niet te vragen waarom; zijn ogen vertellen me genoeg. Ik voel mijn mondhoeken omhoog glijden in een flauwe glimlach. Hij weet dat dit de enige manier is voor mij om ooit écht gelukkig te zijn. Ik was gelukkig bij Floris, maar de nachtmerries bleven me achtervolgen. Híj bleef me achtervolgen. Zelfs in mijn gedachte durf ik zijn naam niet uit te spreken. Ik durf niet eens aan hem te denken. Ik wil geen hoop krijgen.
In plaats van de woorden 'het spijt me' is het enige wat ik tegen Floris zeg; 'bedankt'. Hij weet ik van hem hou, met heel mijn hart, dat weet hij. Hij doet een stap naar voren om de ruimte tussen ons in te laten verdwijnen. Hij trekt me in een omhelzing die ik gretig aanpak.
'If you really love someone you should set them free', fluistert hij zo zacht in mijn oor dat ik me afvraag of zelfs Klaus dat wel heeft kunnen verstaan.
'Ik hou van je', fluister ik zachtjes terug. 'Ik ook van jou', reageert hij gelijk. Ik hoor aan zijn stem dat dit afscheid hem zeer doet en ik besef dat dit bij mij ook het geval is. Dat ik Floris nog zal zien, weet ik zeker. Dit is het type persoon dat niet zomaar je leven uitwandelt. Wij hebben een band, een soort lot samen. Ik zal hem nog wel een keer tegen komen. Dat geloof ik met heel mijn hart.
'Ik heb nog iets voor je', hij kijkt me met die twinkelende blauwe ogen aan. Een twinkeling die mijn hart verwarmt. De laatste keer dat ik D-.. hém zag, veranderde mijn overgebleven hart in een hoopje stof. Floris heeft er goed voor gezorgd, heeft het zowat geheel weer gerepareerd. Rustig nam hij de tijd elk stofdeeltje aan elkaar te lijmen.
'Ik ga wel vast de koffer in de auto zetten', stelt Klaus voor om ons wat privacy te geven.
'Ik help wel even', zegt mijn moeder, ondanks dat ze zonder iets te pakken naar beneden loopt.
Zodra de twee de kamer hebben verlaten, laat ik mijn hand rusten op Floris zijn borst. Hij kijkt me even diep in de ogen aan en laat me zijn geweldig lieve glimlach zien. Hij graait in zijn zak en haalt er een klein doosje uit. Hij kijkt er even na, wetend dat als hij dit geeft, het afscheid definitief is. Toch geeft hij mij het doosje en wacht tot ik die openmaak. Er zit een zilveren kettinkje in. Aan het kettinkje hangt een ster met de kleine inscriptie 'Shine'. Ik voel tranen opkomen. Het kettinkje is zo licht, lijkt zo kwetsbaar in mijn hand. Floris pakt het kettinkje van mij over, schuift mijn haar aan de kant en doet hem vast. In de spiegel achter hem zie ik dat hij perfect staat.
'Bedankt', krijg ik er met moeite uit. Mijn keel is dichtgeknepen. Mijn ogen gevuld met tranen van verdriet, maar ook van geluk.
'Zodat ik zeker weet dat je me nooit zal vergeten', fluistert hij. Ik glimlach en druk mijn lippen op de zijne. De laatste keer.

Met tranen in mijn ogen hoor ik hoe Klaus de auto start. 'Here we go.'
Ik leg mijn hand tegen het koude glas aan en kijk van mijn moeder naar Floris. Mijn ogen blijven bij Floris hangen. Ik zal hem missen, echt.
We rijden weg, de straat uit. In de zijspiegel blijf ik zo lang mogelijk naar Floris kijken. Ik voel hoe mijn hart samentrekt als hij uit het zicht verdwijnt. Degene naast mij merkt het. Klaus pakt mijn hand vast en laat hem de rest van de weg niet meer los.