Last 5.

Ik ging met mijn hand even door mijn krullen en stond toen op. Ik rekte me kort uit en deed schone kleren aan. Nadat Louis ons allemaal had wakker geschreeuwd en met het excuus kwam dat hij een geest had gezien had ik geen oog meer dicht gedaan. We hadden hem allemaal ongelovig aan gekeken. Zoiets kon toch niet? Het was onmogelijk? Alleen het erge was dat ik diep in mijn hart wel wist dat hij de waarheid sprak. Mijn hart zei dat hij gelijk had, alleen mijn hoofd zei van niet. Hij had zich al de hele avond raar gedragen. Eerst in het busje, toen hier in het huisje en dan ook nog gister avond. Dat moest toch wel iets betekenen? Ik zuchtte kort en liep naar de deur. Ik zag het teleurgestelde gezicht van Louis weer voor me toen ik begon te liegen waarom dat hij niet bij mij kon slapen. Wat had ik anders moeten doen? Een schuld gevoel over viel me en ik deed de deur open. Ik zou mijn excuses wel gaan aanbieden bij Louis. Ik klopte zachtjes op de deur van Liam' kamer aangezien dat hij daar de nacht had doorgebracht. Met spanning wachtte ik af, wat nou als Louis me niet wilde zien. Of dat hij boos zou zijn. Er kwam geen antwoord en ik besloot de deur maar zachtjes open te doen. Krakend ging de deur open en ik zag Louis met zijn rug naar me toe liggen.
'Lou?' fluisterde ik zacht. Geen reactie. Een warme adem in mijn nek deed me schrikken en ik draaide me snel om.
'Louis slaapt nog, hij heeft de rest van de avond geen oog dicht gedaan. En het zelfde geld voor mij trouwens' gaapte Liam moe. Ik zuchtte even en liet mijn ogen even naar Louis gleden.
'Hij heeft dus nog niet ontbeten?' vroeg ik met mijn ogen nog steeds op Louis gericht.
'Nee.' antwoordde Liam kort. 'Maar ik ga weer naar beneden, wil jij ook een eitje?' vroeg Liam zacht. Ik trok langzaam de deur dicht en knikte zachtjes.
'Doe maar twee, ik denk dat Louis er ook wel eentje wil' zei ik waarna ik Liam de trap af volgde. Ik zou Louis wel een ontbijt op bed maken, om het goed te maken van gister avond. Ik pakte de twee eieren van Liam aan en zette ze netjes in een eierdopje en zette er wat zout bij. Ik liep snel naar de broodjes die Liam netjes in een mandje had gelegd. En pakte er vier harde broodjes uit en twee croissants. Voor ieder twee broodjes en een croissantje dus.
'Hebben wij nog bloemen?' vroeg ik Liam waarna ik snel door de kamer keek. En voordat Liam antwoord kon geven zag ik bloemen in de hoek van de kamer staan. Snel rende ik ernaar toe en knipte er drie bloemen vanaf die ik een een vaasje deed en op het dienblad zette bij de rest.
'Dat is slecht voor de bloemen!' schreeuwde Liam. 'Ben je trouwens bijna klaar met je date voor te bereiden?' grinnikte Niall die het zoveelste broodje naar binnen werkte. Ik draaide me geschrokken om naar Niall en rolde even met mijn ogen en negeerde zijn opmerking maar. Ik pakte het dienblad voorzichtig vast en sloop de trap op. Ik klopte zachtjes een deuntje op de deur en deed hem voorzichtig open. Ik grinnikte toen ik Louis vermoeid hoorde kreunen.
'Mmm nog even' zei Louis slaperig. Voorzichtig sloop ik de kamer binnen en zette het dienblad op het nachtkastje. De vloer kraakte even en ik geschrokken bleef ik stil staan. Ik hield mijn adem in en wachtte af of Louis iets gehoord had. Ik liet mijn adem ontsnappen en kroop voorzichtig naast Louis in het bed.
'BOE!' riep Louis toen ik net in het bed lag. Ik rolde van de schrik uit het bed en belande op de grond. Normaal zou ik woedend zijn, maar ik smolt gewoon gewoon van zijn lach die de kamer vulde.
'Sorry' zei Louis terwijl hij zijn lach probeerde in te houden. 'Tsss leuk hoor kom ik je hier een ontbijtje brengen gooi jij me zomaar van het bed af!' zei ik boos, maar door Louis zijn geschrokken uitdrukking door mijn uitval schiet ik ook in de lach. Lachend leg ik het dienblad in het midden van het bed en ik kruip er weer in. Louis pakt snel een broodje en begint er aan te knabbelen.
'Dankje' mompelt hij. Ik knik even dat het geen moeite was en pakte ook een broodje. We praten nog even en aten alles netjes op. Louis hield het lege thee kopje nog vast en keek me aan met zijn mooie blauwe ogen. Ik schudde even grinnikend mijn hoofd om Louis zijn grapje en keek van zijn ogen naar zijn mond en slikte even. Er viel een stilte en we schoven steeds korter bij elkaar. Nog even en mijn lippen zouden de zijne raken. Nog heel even en dan... Een gil galmde door het huis en ik schoof geschrokken naar achteren wat was dat?! Mijn gedachten schoten weer naar gisteravond en alles kwam weer langs. Louis zijn angstige gezicht het nieuws op de radio.
Je zou zeggen dat geesten niet bestaan, maar helaas wist ik wel anders. Ik kende haar. Het was mijn schuld dat ze hier kwam. Het was allemaal mijn schuld van wat er nog allemaal zou komen. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven.