Hoofdstuk 4

zayn pov.

ik kijk naar de muur en denk na over de gebeurtenissen van de laatste 24 uur.
ik ben ontvoerd.
ik, de wereldberoemde Zayn Malik, ben ontvoerd.
als ik hier uit geraak zorg ik er persoonlijk voor dat die klootzak in de hel zal branden.
mijn blik dwaalt af naar Amy, het meisje dat samen met mij ontvoerd is.
ze ligt met haar rug tegen de muur en haar ogen gesloten, haar rode haar in een staart.
alles aan haar is speciaal, haar blauwe ogen, haar rode haar, haar zwarte kleding. ze lijkt op een punker, op haar eigen manier.
en het speciaalste aan haar is dat ze me niet mag, ze gooit zich niet aan haar voeten zoals andere meisjes.
ze mag me niet en snauwt me af, ik haat het. maar tegelijk intrigeert het me. dit is iets dat ik nog nooit heb meegemaakt.
meisjes wilden me altijd, zij niet. ik vraag me af waarom niet. dit is het speciaalste meisje dat ik ooit ben tegengekomen,
en ze is een totale bi@tch.
toch kan ik niet ontkennen dat ze mooi is, ze trekt me aan. en toch haat ik haar.
nog nooit ben ik zo verward geweest. ik laat het voor wat het is en denk aan andere dingen.
aan de band, aan Harry en Liam en Louis en Niall. wat zouden ze nu doen ? zouden ze het erg vinden dat ik ontvoerd ben ?
waarschijnlijk wel. zouden ze verdergaan zonder mij, en mij vergeten ? hopelijk niet. want ook al durf ik het niet toe te geven,
ik heb ze nodig. ze zijn mijn vrienden, de enigen die mij echt kennen. ik zou niet weten wat ik zonder hun zou moeten aanvangen.
zonder hun en mijn familie, ik mis mijn familie. vroeger zag ik ze misschien niet vaak door mijn drukke schema. maar ze zijn
belangrijk voor me, ik hou van ze. de gedachte dat ik ze misschien nooit meer zal zien maakt me verdrietig. een eenzame traan rolt
over mijn wang, er is toch niemand die het ziet. plots maakt dat verdriet plaats voor woede.
hoe durft die klootzak zomaar mijn leven te verpesten ?! ik had alles wat ik nodig had ! mijn vrienden, mijn familie, de roem,
het geld en de meisjes. en nu heb ik niets meer ! voor ik het weet sta ik op de
enige deur die in deze kamer is de bonken. 'klootzak' schreeuw ik 'laat me gaan verdomme !'
ik blijf bonken en schreeuwen, het maakt me niets meer uit, helemaal niets.
ik wil hier weg ! plotseling voel ik 2handen die me vastnemen en me willen wegtrekken,
eerst zacht maar dan ruw. ik word tegen de grond geduwt. het gezicht van Amy verschijnt voor me. 'en wat was jij van plan, idioot ?
dacht je nou echt dat hij je zou laten gaan als je wat op de deur ging kloppen ?' woede stroomt door me heen.
'nou en ? dacht je dat het misschien iets zou helpen als je alleen slaapt ? dacht het niet ! jij hebt geen idee hoe ik me voel of
wie ik ben. serieus, laat me met rust als je niets beter te doen hebt dan me te haten ofzo!' Amy kijkt me verwonderd aan, dit had
ze duidelijk niet verwacht. opeens voel ik hoe moe ik ben. zonder nog een blik te werpen op Amy loop ik langs haar heen.
ik leg me op de grond met mijn rug naar haar toe en sluit mijn ogen.
het is me gewoon allemaal te veel.