``174``

Gelijk als Dean me los laat ren ik het huis uit. Mijn ogen vliegen alle kanten op zoekend naar een route naar het eerste kruispunt. Ik zou een deal maken. Ik moest en zou Carly terug brengen. Alles om me heen is een waas. Iemand roept me maar ik reageer niet. Ik kan niet eens horen wat die persoon zegt. Tranen maken mijn zicht nog waziger dan het al is maar ik strompel verder de straat op. Koplampen schijnen op me maar ik ga niet aan de kant. Iemand pakt mijn hand en duwt me ruw tegen de impala. Mijn knieën houden mijn gewicht niet en ik val op de grond. Tranen stromen geluidloos over mijn wangen terwijl diegene die me tegen de auto had geduwd naast me neer hurkt. ‘Alex, sta op’ de stem klinkt ruw, boos zelfs. Nog ruwer dan net wordt ik overeind getrokken en tegen de auto aangeduwd. ‘je wilde Sam vermoorden’ nu pas heb ik door dat het Dean is. Mijn beeld verstelt zich en ik kijk Dean aan. Zijn ogen staan woest en nu voel ik een andere soort angst. Ik had het verknald. Ik had Sam willen vermoorden en had Carly vermoord. Dean heeft me pijnlijk hard tegen de auto aangeduwd maar ik reageer er niet op. Het was mijn eigen schuld. Hij laat me los en ontspant zijn schouders. ‘je kon er niets aan doen’ woedend kijk ik naar Dean. ‘het was mijn schuld! Natuurlijk kon ik er iets aan doen!’ schreeuw ik schor. Ik duw hem ruw weg. Hij wil mijn arm pakken maar ik ruk de deur al open. ‘ik ga’ Sam loopt langzaam naar buiten en ziet me boos weglopen. ‘Dean waar gaat ze heen?’ Dean balt zijn vuisten. ‘maakt het wat uit, ze komt ons zo wel weer op zoeken. Ze kan niet weg zonder ons.’

Dean en Sam blijven in een motel tot de begrafenis van Carly en als die er is blijven ze op afstand. Sam laat zijn schouders hangen. ‘ik had het moeten weten. Het was te mooi om waard te zijn. Ik kan niet geloven dat dit is gebeurd’ Dean haalt diep adem en kijkt naar Sam. ‘Sammy, het is niet jouw schuld’ voor Dean nog iets kan zeggen stopt hij. Hij had willen zeggen dat hij er niets aan kon doen, dat alles door mij was gekomen. Dat als ik sterker was geweest ik haar wel had kunnen redden. ‘en nu is Alex ook al weg’ mompelt Sam. Dean haalt zijn schouders op. ‘het maakt me niets uit, het was note bene haar schuld’ Sam moet moeite doen Dean niet aan te vallen. ‘Dean jij zou hetzelfde hebben gedaan in haar situatie. Waarom denk je dat ze is weggelopen. Omdat ze zich schuldig voelt! Ze denkt dat wij haar haten omdat ze misschien een verkeerde keuze heeft gemaakt’