[06] Shhhtt...

er zijn geloof ik wel mensen die net zo'n grote mond zouden willen als ik. dat 'talent' is echter alleen niet altijd zo handig, deze middag was daar een goed voorbeeld van.
Lekker buiten zijn en aan de rivier werken aan onze kano. Tabil, zo moeten wij het noemen. dat is deel van actieplan 'laat de quileute taal niet uitsterven'. zo hoort onze maandag middag er uit te zien. zo ziet hij er ook normaal uit. helaas was deze maandag middag géén normale maandag middag...
Het regende. Jayblue zit met een hoge drukspijt op ons te spuiten. Jayblue....
Uhhhggg..
waarom moesten we legendes hebben hier? het is enorm vermoeiend om al die legendes zovaak aan te horen. het ergste is nog dat alle ouderen (lees: de oudsten) erin geloven. De oudsten, een groep wijsneuzen waaronder mijn ouders hellaas vallen, geloven heilig in al die mythes van geestenkrijgers die onze stam beschermen, de band die onze voorouders met de natuur hadden en blah, blah, blah. De wijsneuzen vereniging maakt hier in La Push de wijs uit en dus krijgen wij al die verhaaltjes voor het slapengaan op school verteld.
dat is voor de gene die geen ouders hebben uit de wijsneuzen bende. dat is dus de soort opvoeding die niet voor mij geldt. nee, Ik krijg ze met de paplepel ingegoten. Opa, pap en mam geloven er alle 3 heilig in. Toch klinkt het allemaal te ongeloofwaardig. ik doe dus maar alsof ik het geloof -als ik thuis ben- maar sorry, echt die onzin geloven? nee, dat is niet voor mij weggelegt. misschien Isabella. die is -volgens mij en papa- door cynthia is getrapt voor haar hooft. Cynthia kon hard trappen als ze haar best deed. en aangezien Isabella nogal... raar is, nemen wij aan dat dat de conclusie is. dus, misschien gelooft isabella wél dat onze over, over, over, over, over, over, over, bet, overgroot vader -ik weet het niet precies- een wolf was.
heb ik een staart? nee.
Heeft papa een staart? nee.
Wat een ongelovelijke, vergezochte bullshit.
soms ben ik dus ook niet blij met deze ouders. dan over mijn grote mond,
Als het regent, je in een bijgelovige klas zit en je verveelt moet je nooit vragen 'waarom regent het?' je krijgt dan slaapverwekkende verhalen over ene jayblue die voor de regen heeft gezorgt omdat ons land dat nodig had. er was ook iets met de zee. dat deel ben ik vergeten.
het ergste is bij dit soort situaties, je moet opletten. als je iets vraagt moet je ook het andwoord aanhoren. eigenlijk wel logiesch. maar ik wist het andwoord al.
De hele middag door bleef ik in mijn hoofd en fluisterend in Jason's oor Jayblue vervloeken. ook toen ons verlossende moment om 15.15 aanbrak, de schoolbel die ging, bleef ik Jayblue haten. Het leek nog harder te regenen dan eerst en in moest dus naar huis lopen. Zelfs aan een plu had je aan dit weer niks. Regenwater dan naar de zee stroomde over de straat zoog zich in mijn sneakers die haast sponsen leken. de plu was na 10 meter uit mijn bibberende handen gerukt door de wind. Ik voelde de druppels water over mijn hele lichaam stromen en door al dat water was mijn kleding helemaal gaan plakken.het kostte grote moeite om me nog te kunnen bewegen.
Nog druipender dan gister kwam ik uiteindelijk bij het vertrouwde roodbruine huisje aan. ik was er haast voorbij gelopen, ik zag zo weinig, maar toen ik tegen onze brievenbus aanliep waar 'Black' opstond bedacht ik dat ik er al was.
Op dit soort momenten was ik ontzettend blij met mijn moeder. Droge kleding, net gestreken, lag voor me klaar. zodra ze de deur achter mijn rug hoorde dichtvallen begon ze al met een kop warme choco voor me klaar maken.
Ik geef het toe, gewoon chocomelk uit het pak, ik een mok gegoten en in de mognetron gezet. daarna een extra schep suiker erin, slagroom erop en wat chocopoeder.
maar het was lekker.
'b-ben Thuis!' riep ik vanaf de deurmat. daar begon ik maar vast met alles uit doen. mijn leven duurt niet meer lang als ik met drijfnatte kleding door huis ga slenteren.
Ik had een hele tijl kunnen vullen met het water dar uit mijn kleding kwam toen ik het uit had gewrongen. Daarom leken mijn benen zo zwaar..
Het was vrij rustig thuis. Isabella was stil, Cynthia ook natuurlijk. Opa keek tv. papa was op het werk en mam was ook vrij rustig. Op het feit na dat ze om de paar minuten op de klok keek dan. het was haast te rustig. Ik ging dus naar mijn eigen slaapkamer. er was niks te beleven benenden. De schone Blauwe lakens die op mijn bed lagen zagen er enorm uitnodigend uit. ik pakte mijn minilaptop van het bureau en nestelde me onder de dekens met de laptop erbij.
Na mijn mailbox weer te legen en álweer game over te gaan tegen het einde van het spelletje dat ik al een week lang probeer uit te spelen kwam Jason eindelijk online.
In plaats van me veder te frustreren over het spelletje -dat blijkbaar ook tegen me was- ging ik dus maar met hem klagen over vandaag.
uiteindelijk was evenals al het andere vandaag mijn gesprek met Jason dood gelopen. daarom ging ik weer naar onderen. ik wou nieteens denken om het spel opnieuw te doen.
mam zorgde dit keer voor ietsie meer leven beneden. ze hing druk pratend aan de telefoon. een tikkeltje nerveus. luisteren had ik heel even maar volgehouden. mam praatte zo snel en ook nog over een onderwerp dat me niet boeide. toen mam had opgehangen werd het weer stil op het geluid na dat de TV produceerde. ik keek stilletjes mee naar de voetbal wedstrijd die nu werd uitgezonden. ook toen papa thuis kwam bleef het akelig stil thuis. hij en mama fluisterde de hele tijd maar wat ik de keuken. als ik even keek naar ze waren ze plots stil en keken ze me aan. ze keken me bijna voortdurend aan. ik was nog niet jarig, in december pas, dus het was niet voor mijn verjaardag.
maar waarover hadden ze het dan?