The future is not the past - 3

Stefan
"Ik ga slapen" zegt Angel. Ze geeft ons allebei een zoen en verlaat de woonkamer. "kom op, Stefan" zegt Damon "vertel nu, wat heb je gedaan? waar ben je haar tegengekomen? vertel alles!"
" Waar? op het kerkhof. Wat heb ik gedaan? niets. Wat heeft zij gedaan? dat zag je zelf wel" verward kijkt hij me aan. "wat deed jij op het kerkhof? stefan, vertel gewoon alles met die korte verhalen van jou ben ik niets" "oké" zucht ik en begin mijn uitleg:

ik had even rust nodig en besloot naar het kerkhof te gaan. Daar is het meestal rustig. Ik liep wat rond en net als ik dacht terug te gaan zag ik Ella staan. Ik wilde nog weggaan maar ze hield me tegen. "zo,zo, Stefan, dat is lang geleden" zei ze. Ik zei niets. "de laatste keer heb ik een hele familie vermoord maar nu, 2 jaar later, heb ik wel terug honger. Ken je deze vrouw?" ze wees richting het graf van Angels moeder. Ik zei niets en keek naar de grond. Met haar lange, koude vingers hief ze mijn hoofd op. "Stefan?" ik slikte. "ja" het was eerder een soort gepiep dat ik maakte. "goed zo,ken je de nakomelingen van deze vrouw?"
weer zei ik niets maar het begon haar te irriteren en liet met haar lange nagels en kras achter op mijn wang. Ik verdrong de pijn. "niet van plan om te spreken? jammer voor jou" zei ze.

"heb je haar verteld dat je Angel kent?" komt Damon er tussen. "wacht, het verhaal is nog niet af. Geduld."

Ik kwam in een hels gevecht met haar terecht. Vampier tegen... tegen... ja, wat is ella eigenlijk? een monster! een gevecht tussen vampier en monster dus. Ik wist dat ik dit niet kon winnen. "Je kent de nakomeling van deze vrouw Stefan, zeg wie ze is en waar ik ze kan vinden." zei ella wanneer ik op de grond lag en haar hand rond mijn keel greep. Ik probeerde te slikken maar lukte niet door de kracht in haar hand. Ik kon bijna niet meer ademen. "ja" piepte ik.Ze verslapte de greep. "waar vind ik ze. Is het een meisje of een jongen? of allebei?" "een meisje" zei ik. "waar vind ik ze?" moest ik nu werkelijk gaan zeggen dat Angel bij ons woonde? "ooh, ik snap het al..." ze laat mijn keel los. Ik neem diep adem en probeer recht te staan maar ze duwt me terug. Ik was nu even sterk als een eikenblaadje in een wervelwind. "je kent het meisje heel goed" ik bleef languit op de grond liggen. Proberen de pijn te verbijten. "Stefan, zeg op. Ik begin mijn geduld te verliezen!" ze schopt tegen me. zachtje knik ik. "zo, zo, ik kom er nog wel achter waar ze woont. We maken er een spelletje van." ook al zijn mijn ogen gesloten ik hoor in haar stem hoe ze grijnst. "Als ik binnen 5 dagen, je vriendinnetje niet gevonden heb. Zoek ik een ander slachtoffer. Anders gaat je vriendinnetje er aan."