41.

Louis Tomlinson

Afgelopen week was ons album uitgekomen. Het was de eerste keer dat ik zonder Elena op een groot event was verschenen. Samen met het management had ik moeten verklaren dat we inderdaad uit elkaar zijn. Ik had meteen een hoop vragen op me afgekregen, maar had ze allemaal genegeerd. Een aantal weken daarvoor was ik naar het ziekenhuis gegaan, maar daar werd me verteld dat Elena naar afspraak had afgezegd. Ik werd er moedeloos van Elena wilde echt niet gevonden worden. Vandaag was de sterfdag van Lily. Ik was eerst van plan geweest om naar het graf te gaan, maar Elena had zichzelf heel duidelijk gemaakt. Ze wilde echt niet gevonden worden.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de bel. Ik stond op en liep naar de voordeur, op de voet gevolgd door Tommie. Niall stond in de deuropening. 'Hey,' begroette ik hem. We waren de laatste weken alleen maar closer geworden. We waren de twee die Elena het meeste misten van iedereen. Het had onze band wel sterker gemaakt. 'Kom, we gaan,' zei Niall terwijl hij mijn jas in mijn armen drukte. 'Waarheen?' vroeg ik verbaasd. Met de jas in mijn handen liep ik achter Niall de woonkamer in. Hij pakte de hondenriem en maakte Tommie vast. 'Ik weet zeker dat zij nog niet uit geweest is en dat jij nog niet naar Lily's graf bent geweest,' zei hij. 'Ja, maar...' stamelde ik verbaasd. 'Dus, we gaan naar haar graf, en tegelijk later we Tommie uit,' legde hij uit, alsof het ontzettend simpel was. Ik trok mijn jas aan en ritste hem dicht. 'Hoe groot is de kans dat we Elena daar vinden?' vroeg ik hem. 'Je moet al en toe een beetje geluk hebben in het leven, en dat gaan wij nu afdwingen,' zei Niall. Ik knikte langzaam en liep achter hem aan mijn appartement uit. Ik sloot de deur en liep met Niall mee naar zijn auto. 'Zayn vindt dat ik het moet accepteren dat ze er niet meer is,' zei Niall toen we in de auto zaten. Ik keek hem aan. 'Ik ben mezelf niet meer volgens hem, en hij is het nu een beetje zat.' Ik slikte. 'Je beste vriendin is weg Niall, natuurlijk mag je je kut voelen,' zei ik hem. Ik was zelf ook niet meer echt te genieten de laatste tijd. Harry wist me af en toe wel op te fleuren, maar dat waren maar korte momenten. Het grootste deel van de tijd was ik stil en in mezelf gekeerd. 'Hé. We gaan niet opgeven Louis. We krijgen beide Elena terug, het maakt me niet uit hoe lang het duurt,' zei de blonde Ier vastbesloten. Ik keek hem aan, terwijl hij geconcentreerd naar de weg keek. 'Ik heb trouwens een bos bloemen gekocht,' zei Niall en hij gebaarde naar de achterbank. Ik keek over mijn schouder en glimlachte toen ik de witte lelie's zag liggen. Ze waren Lily's lievelingsbloem geweest. 'Ze zijn perfect,' zei ik zachtjes. De rest van de rit waren we stil, beide in onze eigen gedachten verzonken. Niall parkeerde de auto op de parkeerplaats en we stapten uit. Hij pakte de bos bloemen van de achtergrond en gaf ze aan mij. Ik glimlachte waterig. Samen liepen we naar het graf toe. Er lag nog niks, wat een teken kon zijn dat Elena er nog niet was geweest. 'Hey Lily,' fluisterde ik zachtjes. Ik bukte en legde de bloemen voor de grafsteen. Ik beet op mijn lip om mijn tranen tegen te houden. Ookal kende ik Lily lang niet zo lang als Elena, ze was wel echt iets voor me gaan beteken. Ze was zo sterk gebleven al die tijd. Ik had haar ontmoet als sterkte, positieve moeder.