The Story Of Moon deel 15

Moon deel 15

Het weekend was aangebroken, het was een regenachtige zaterdag, met een tikkeltje zonneschijn. Ik stapte uit mijn bed en liep naar mijn zit-vensterbank. Ik had het ontzettend warm besefte ik. Ik nestelde me tegen het koude raam. En zag dat mijn warme adem zich met het glas samensmolt. Ik keek naar buiten, mijn huis was paar straten verwijderd van Aron zijn straat. Mijn huis stond op een heuvel, dus ik zag zijn huis goed liggen. Toen ik ernaar keek, kwam er weer een diepschrijnende steek in het zwarte gat, dat in mijn borstkas zit. Ik besloot me aan te kleden en even rond te gaan lopen, zodat ik kon kalmeren. Ik deed mijn Uggs aan en propte een toast in mijn mond. Ik zei gedag tegen mijn moeder en sloeg de deur dicht. Ik was eindelijk buiten. Weg van die vreselijke gedachtes. Maar ik realiseerde me dat als ik buiten was, en dus gekalmeert was. Steeds meer zou nadenken over mijn liefde. Ik voelde in mijn body-warmer. Mijn Ipod! Ik deed de oordopjes in mijn oren en zette de Ipod op 'shuffle' . Ik wist dat mijn route langs Arons huis zou leiden, dat deed ik express zodat ik misschien nog een glimp van hem zou opvangen. Het liedje 'Single Girls van Laura Janssen' sprong aan en ik kreeg meteen weer die steek in mijn borstkas. De willekeurige zinnen galmden door mijn hoofd. 'Cause that's what single girls do Don't think about you. But I’m still thinking ‘bout I’m still thinking ‘bout I’m still thinking about you Still think about you. Ik drukte op 'skip' en liep stevig door, inmiddels was het gaan mieseren en mijn gezicht zat onder de vochtige waterdruppels. Ik liep langs zijn huis en bleef stil staan langs zijn oprit, ik wist dat dit gevaarlijk zou zijn. Maar dacht er niet verder bij na. Ik speurde alle ramen af, maar geen teken van Aron. Ik schrok, het nieuwe liedje dat me aansprak speelde zich af op mijn Ipod. 'Paparazzi van Lady Gaga' weer zetten de willekeurige zinnen uit het liedje me aan het denken. Het liedje stond hard, ik zette hem gauw zachter. I'm your biggest fan I'll follow you until you love me Papa-Paparazzi Baby there's no other superstar You know that I'll be your- Papa-Paparazzi - Promise I'll be kind But I won't stop until that boy is mine Baby you'll be famous Chase you down until you love me Papa-Paparazzi. Weer schoten de pijnscheuten me door het vreselijke zwarte gat. Elke keer als ik die zinnen in mijn hoofd vertaalde. Ik was stil blijven staan, vast genageld aan de stoep. Ik keek nog een keer naar boven. En zag tot mijn grote schrik, Aron. Tegen de muur leunend. En naar mij kijkend. Ik schrok zo erg, dat ik meteen weer begon te lopen. Het duizelde welliswaar voor mijn ogen, maar ik zette door. Ik moest het einde van de straat halen zodat ik zou bewijzen dat ik niet door hem zo gebroken was. Ik keek nog een keer terug naar het raam waar hij gestaan had. Maar ik zag niks meer leunend naar mij kijkend. Geen Aron, geen sprankeltje licht. En opnieuw doorboorde de leegte diep in dat zwarte gat wat ooit me hart was geweest. Ik liep snel door. Het volgende liedje speelde zich af. ' You belong with me van Taylor Swift' Can't you see. You belong with me. Ik werd op dat moment zo boos. Ik drukte met een hevige het knopje 'off' in en had het gevoel dat ik mijn Ipod in de zee wilde gooien. Maar ik beheerste me en deed de Ipod in mijn zak. Ik zocht naar vogeltjes, ik zag ze nergens. Het was inmiddels al bijna winter. Ze zouden vast ergens naar Afrika zijn gevlogen. Ze zouden vast mijn hart meegenomen hebben. Tenminste, dat voelt zo. Ik liep naar de zee, weer die prachtige blauwe gloed strekte zich uit over de hele horizon. Ik besefte dat ik al meer dan twee weken niet was veranderd in een weerwolf. Het werd tijd. Alleen hoe deed ik het nu? Hoe moest ik mezelf veranderen. Ik bedacht weer, als ik heel boos zou worden, dat het dan gebeurde. Ik wist meteen welke gedachte ik moest opwekken. Weer bij die gedachte schoten de pijnscheuten door mijn lichaam "Komop Moon, doorzetten, je kan het wel. Het is puur voor jezelf. Gewoon even doorzetten" fluisterde ik tegen mezelf. Ik begon weer te denken aan die tijd samen met hem, en die tijd zonder hem. Ik begon in mezelf te fluisteren " Hij heeft je laten zitten Moon! Het hoefde niet zo te zijn, dat wilde hij! Hij wilde je gewoon nooit meer zien. Hij houd niet meer van je. Je moet hem niet blijven volgen, hij komt toch nooit meer bij je terug. Jij zal voor altijd alleen blijven Moon, nooit vind je weer diegene die jou het gevoel heeft gegeven dat je speciaal was, het gevoel dat Aron je gaf. Je bent het gevoel kwijt. Het zal nooit meer terugkeren. WANT HIJ HOUD NIET MEER VAN JE. " Het laatste brulde ik uit. Er was toch niemand op het verlaten strand. Ik begon weer te trillen en hevig te ademen. Voor ik het wist was ik weer veranderd in die prachtige witte wolf. Ik begon te rennen, rennen van deze elende, in de hoop al die vreselijke gedachten achter te laten op het verlaten strand. Ik rende het bos in. Het werd inmiddels al schemerig. Ik rende zo hard ik kon, maar ik kon die verschrikkelijke pijn maar niet loslaten. Ik keek voor me, en zag het beeld voor me, dat Aron en ik weer samen waren. Het vervaagde. Ik rende naar een grote puntige rots. Een rots die niet omgeven was door bomen. Deze rots keek uit op het strand. Ik zag de Maan vlak boven de Horizon. Ik kreeg zo'n verdrietig gevoel dat ik automatisch een jankerige huil uit mijn keel voelde glijden. Ik was aan het janken. Wolfengehuil, ook genoemd. Het voelde opgelucht, om al die verdriet uit te blazen. Maar toch ik wist dat dit gevoel nooit over zou gaan, voor ik Aron terug had. Ik rende naar beneden, naar het strand. Ik ging op mijn rug liggen, en realiseerde me dat ik aan het kalmeren was. Ik keek naar de Maan. Met die blik werd het langzaam zwart voor mijn ogen