Story of the month december

Zandkleurige kerst

Zou je alles kunnen bedenken in gedachten? Het tot werkelijkheid laten komen en er echt in geloven. Het erin geloven moet lukken en het bedenken in gedachten ook wel, maar het gedeelte dat het ook tot werkelijkheid komt is het lastigste en moeilijkste gedeelte. Hoe graag je ook aan iets wilt vasthouden is het juist vaak zo dat je de dingen moet loslaten. Het zij omdat het niet meer mogelijk is, het zij omdat dingen veranderen. Je wordt ergens te oud voor, iets is niet meer een rage, een hype, een hebbeding. Maar er is één ding wat elk jaar weer opnieuw terug komt. Elk jaar weer belangrijk is, er echt toe doet. Elk jaar weer moeite in wordt gestoken en wereldwijd bekend is. Kerst. Een traditie die elk jaar weer terugkomt, die ik elk jaar omarm, die in de loop van de jaren wel van betekenis is verandert, maar toch zal blijven bestaan.
De sneeuw dwarrelt in vlokjes naar beneden en verdwaalt in mijn haar, kleeft aan mijn jas en wordt platgelopen onder mijn schoenen. Ik kijk omhoog naar de lucht en een glimlach staat breed op mijn gezicht, ik houd van de kerst. De warmte die je krijgt als je binnen bent met een warme kop chocolademelk. Met daarop een berg slagroom die heerlijk zoet is. Of de warmte als je gezellig samen, met je gezin of zelfs je hele familie, bijeen bent en geniet van elkaar en de cadeautjes die een groot gebaar weergeven, niet eens duur hoeven te zijn. Zelf ben ik daar tenminste erg in te vinden. Er is een ding wat ik graag doe met kerst, schaatsen. Op bevroren meren of rivieren en samen met vrienden. Plezier hebben, en dat alleen maar op een stuk bevroren water. Maar zolang je met vrienden bent kun je altijd wel plezier beleven. Vandaag ben ik echter niet met vrienden, kerst zelf vier ik altijd met het gezin. Dat is een traditie die we graag in eren houden, zulk soort dingen hebben een hoge prioriteit. Het fijne aan schaatsen is het ijs eronder voelen, te kunnen glijden zonder onderuit te gaan en het gevoel van snelheid. Nog een traditie, met het gezin naar de ijsbaan toe in de paar dagen tussen kerst en oud en nieuw. In het begin vond ik het totaal niet leuk, elke keer vallen, uitgelachen worden om vervolgens weer op te staan en dan even later weer onderuit te gaan. Maar schaatsen is een kunst op zich en je leert er vanzelf van te houden.
Mijn adem zie je als hete wolkjes zich onderscheiden in de lucht en ik moet er gewoon om lachen. Het maakt me vrolijk, gewoon te kunnen ademen en kerst vieren. Zijn er nog veel meer dingen die je in het leven wilt wensen? Zelf zou ik ze niet kunnen bedenken. Ik ben een gelukkig mens, als er maar sneeuw is met kerst. Ik laat mezelf zakken in de sneeuw en maak een sneeuwengel, mensen kijken me er raar om aan. Het voelt goed, het maakt me gelukkig en ik lach in mijn eentje. Het is niet erg, het is een manier van leven. Een manier van overleven, dat proberen we allemaal in de wereld. Ik sta weer op en klop de sneeuw van me af, wat niet echt lukt. Het kruipt in je kleren en gaat past weg wanneer je weer douchet. De mensen die daarstraks keken terwijl ik een sneeuwengel maakte zijn al weer verder gegaan met hun leven en kijken niet meer naar me om. Zo kruisen levens voor een moment en zo passeren ze weer. Ik zucht een keer en kijk om me heen. De meesten gaan nu weg van deze plek, gaan naar huis aangezien zij ook kerst gaan vieren. Ik werp nog een laatste blik op de hemel, maar wend mijn blik dan af. Het is tijd om terug naar huis te gaan, het eten zal zo op tafel verschijnen. Ik loop richting huis en kijk naar de sneeuw voor me, een sneeuwbal vliegt langs me heen en de kerstversiering hangt in de winkelstraten. Een glimlacht siert mijn gezicht de hele weg terug naar huis. Waarom ook niet? Het is immers kerst. Als ik thuis ben doe ik geen handschoenen, warme jas of muts uit en af, want dit is hoe ik het me allemaal verbeeld.
In werkelijkheid is er geen sneeuw. Er is een lang strand. Een zon die hoog aan de hemel staat en mensen die rood kleuren van verbranding. Mijn ouders, broer en ik zijn twee jaar geleden verhuist naar Australië, toen was het ook kerst net zoals nu. Mijn broer, die een jaar ouder is, en ik wilden niet mee en zeker niet met kerst. Wij zijn echte sneeuwkinderen, met dat zijn wij pas gelukkig. Oké, gelukkig is misschien een groot woord, maar wij vinden sneeuw wel prachtig. We maken dat al mee van kinds af aan, er is geen jaar voorbij gegaan zonder de sneeuw. Nu is er geen warmte van gezelligheid, maar warmte van de zon. Niet een warme chocolademelk, maar een koude cola om wat af te koelen. In het begin was dit voor mijn broer en mij heel lastig te accepteren, dat deden we ook echt niet zomaar. In het begin verbleven we bij vrienden, sliepen niet meer thuis en drukten telefoongesprekken weg als onze ouders iemand van onze wilden bereiken. Achteraf gezien is dit wel kinderachtig, maar op dat moment is een verhuizing het einde van je leven. En al helemaal met kerst. Voor mij heeft kerst de betekenis van sneeuw op de straten, koude huid en rode wangetjes. Warme chocolademelk en verkouden zijn. Die betekenis is voor mij verloren gegaan op het moment dat we met de koffers en dikke kleding aankwamen op het vliegveld hier in Australië. Toen was het ook kerst, maar zo voelde het niet. Zo voelt het nog steeds niet. Het enige wat nog hetzelfde is, is het feit dat het nu 25 december is en we dat kerst noemen. Als je tegen me zou zeggen dat kerst om de gedachte gaat zal ik mijn hoofd schudden, mensen doen het niet alleen om de gedachte. Hoewel, mensen doen het wel alleen om de gedachte, de meeste dan, maar het hoort om zoveel meer te gaan dan dat. Het is ook veel meer dan dat. Oorspronkelijk is kerst een geloofsuiting, een viering om de geboorte van Jezus. Nu is het, voor de meesten, een samenzijn en cadeautjes aan elkaar geven. Voor mij is kerst veel meer dan dat, meer dan alleen een samenzijn en cadeautjes geven. Het is meer dan alleen die twee dagen. De kou die tevoorschijn komt en de handschoenen, sjaals en warme truien die ook verschijnen. De mannen die op ladders in de drukke winkelstraten staan en grote lichtversieringen ophangen in de vorm van kerstbellen en -kransjes. In de etalages van winkels de mooiste cadeautjes om te geven aan dierbaren, om te krijgen en gewoon om naar te kijken. Maar wat ik één van de mooiste dingen met kerst vind, is dat de wereld vrolijker lijkt, meer één. De mensen op straat die je normaal voorbij zou lopen, maar nu begroet met een glimlach en een fijne kerst wenst. Ja, dat is voor mij kerst. Niet alleen een gedachte, maar een hele gebeurtenis. Die is nu weggevaagd en in het zand hier op het strand gedumpt. Mijn ouders zouden dan de toepasselijke opmerking maken 'Schat, gewoon zand erover. Oké?'. Ach ja, wijselijk houd ik mijn mond. Met kerst wil ik geen ruzie en eigenlijk denk ik er de rest van het jaar niet aan dat kerst niet meer kerst is, maar alleen maar het woord kerst. Het is niet meer mijn prioriteit om echt thuis te zijn met kerst, hoewel we het nu op het strand vieren en niet meer in een huiselijke, warme huiskamer. Als ik de kans krijg later ga ik gewoon weer terug naar de sneeuw om een echte kerst te vieren. En tot dan zal ik gewoon tegen hoopjes zand in plaats van hoopjes sneeuw schoppen, het warm hebben van de zon in plaats van warme chocolademelk, skeeleren over de straten in plaats van schaatsen over bevroren meren en rivieren. In plaats van een koude kerst met sneeuw, een warme, zandkleurige kerst in Australië. Mijn broer en ik zijn het er niet mee eens en zullen dat misschien ook niet zijn, maar er is wel één gedachte die ik blijf behouden met kerst. Het maakt niet uit of het warm of koud is, het maakt uit of je met je familie bent en om elkaar kan geven, geen ruzie maakt of probeert te maken, en dingen voor elkaar over hebt. Zolang ik me daar gewoon aan kan vasthouden dan heb ik een gedachte aan hoe kerst er in mijn gedachten uit ziet en behoort te zijn, en zolang ik dat in gedachten heb zal ik kerst vieren op mijn manier in mijn gedachten, met mijn betekenis. Mijn kerst komt later weer aan bod.