Chapter 15: Louis William Tomlinson

Waarom? Waarom is dit gebeurd? Waarom, waarom, waarom?! Bij elk woord plonste ik een kledingstuk in de teil. Nouja, er is tenminste 1 voordeel aan. Nu Niall me haat, hoef ik het huis niet meer uit. Ik dacht na. Maar wil ik dat dan nog wel? De enige reden dat ik wilde blijven is om Niall, terwijl hij nu de reden is dat ik eigenlijk weg wil. Onbewust begon ik het liedje te neurien die ik tijden geleden zelf heb geschreven. Op de een of andere manier werd ik daar altijd rustig van. Ik heb het zo lang niet meer gehoord, dat ik het zelfs zachtjes begin mee te zingen. Voor dat ik het besefde was de was al gedaan, en hing het te drogen aan de verwarming. Tijdens alle klusjes die dag bleef ik het zingen, hoewel ik zo ver mogelijk uit de buurt bleef van Niall, en sowieso uit de buurt van andere mensen. Tijdens het afwassen betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik luidkeels aan het zingen was, en om eerlijk te zijn, mijn stem klonk geweldig. Het liedje werd ook steeds uitgebreider, ik verzon er gewoon op slag stukjes bij. Ik zat helemaal in mijn liedje, todat ik ruw onderbroken werd door mevrouw Horan. "Louis, houd je klep en luister naar me. Wij moeten iets ophalen in de stad, en Bobby gaat ook mee. Je zult hier dus alleen zijn met het andere personeel, Jay en Niall. Als ik jou was zou ik geen geintjes uithalen als wij weg zijn, vooral wat betreft Niall. Als je ook maar met 1 vinger aan hem zit, zorg ik er persoonlijk voor dat jij morgen in de soep zit. Nog een goede middag." eindigde ze, en zwiepte haar haar naar achter voor ze weg liep. Ik bleef nog even verbluft voor me uit staren, en schudde even met mijn hoofd. Oke dan, nu maar weer verder met de afwas. Ik was nog maar net weer begonnen, of ik werd al weer gestoord door iemand, deze keer is het Jay. "He bro, je moet even naar Niall's kamer gaan, hij wil je spreken."
"Geen spraken van!" protesteer ik. "Hij haat me, en ik wil echt niet in zijn buurt komen."
"Het was een bevel." zei Jay schouderophalend.
Shit. Nu moet ik wel gaan.