``171``

‘vind je het goed als we vanavond blijven eten?’ vraag ik Carly. Ze zit een beetje met Sam te stoeien. Dean en ik zitten aan de andere kant van de kamer, druk bezig met een nieuwe zaak te zoeken. Carly worstelt zich uit de armen van Sam en loopt naar me toe. ‘natuurlijk, maar er moeten wel boodschappen gedaan worden’ ik kijk op naar Dean en laat mijn ogen dan naar Sam gaan. ‘jongens als jullie dat gaan doen, ik moet toch nog iets bespreken met Carly’ Dean knikt en staat gelijk op. Ik wist dat Dean ook met Sam wilde praten, misschien wilde hij vragen of Sam bij Carly zou willen blijven. Dat hij wel alleen verder kon, of met mij samen. Sam staat met wat tegen zin op maar als ze eindelijk buiten zijn en de deur sluit merk ik pas hoe blij Carly is. Ik had eigenlijk willen zeggen dat ze moest beseffen wat dit zou betekenen maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. ‘waar wilde je over praten?’ ik schud mijn hoofd en went me weer naar de laptop. Ik had een weerkaart voor me. ‘Car… is het normaal dat het hier op deze tijd van het jaar stormt?’ Carly schud haar hoofd even. ‘wat dan?’ ik schud mijn hoofd ook en pak pen en papier. Als de deur open gaat loop ik er snel heen. Maar in plaats van de jongens te zien staan staat er een oudere man. Hij lacht naar me en er flitst een beeld door mijn hoofd. Het is dezelfde lach als de man die ik op de avond had gezien dat mijn moeder was vermoord. ‘hallo Alexandra, leuk je weer te zien’ klinkt zijn stem schrapend.
‘Car, REN!’ ik duw de deur open en kijk naar binnen. Zacht gejammer bereikt mijn oren en ik zie Carly in de armen van iemand. ‘als je ook maar 1 keer probeert er tussen uit te kruipen, vermoord ik haar’ zegt de man met een glimlach. ‘hoe wist je dat we hier waren?’ grom ik. De man lacht en stapt aan de kant. Het is de man die met me had willen dansen gisteren. Ik vloek binnensmonds. ‘nou laten we te zaken komen, ik wil een paar dingen van jouw Alexandra. En met een beetje geluk ook van Samuel’