If you believe - 34

Ik kijk beschaamd naar hem. Dit gesprek gaat niet echt een leuke kant op gaan, weet ik nu al. Ik zet me rustig op het bed. Een traan vloeit al uit mijn oog. Super. Nog niet eens iets gezegd en ik begin al te wenen. Snel veeg ik de traan weg. Ik knik rustig en kijk hem aan. "Wat scheelt er? Ik bedoel... Plots van de ene dag op de andere is het zo raar tussen ons..." Ik kijk hem verslagen aan. Nog een traan loopt uit mijn oog. "Beloof alsjeblieft dat je gaat luisteren. Ik kan je niet dwingen om niet boos te worden. Maar probeer alleen te luisteren, alsjeblieft?" Zeg ik stilletjes. Zijn bezorgde blik rust op mij. Hij knikt zachtjes. "Wel.. Weet je nog die dag dat jullie iets gaan eten waren. Maar er gingen 2 mensen niet mee? Zo'n paar dagen geleden?" Weer knikt hij. "Ik was op de kamer. Samen met Harry. En hij vroeg dingen. Over ons. En toen besefte ik, je weet wel, dat hij gevoelens heeft voor me. Al van in het begin. Voor jij me mee uitvroeg, had hij al geprobeerd. Ik had hem afgewezen. Omdat hij zo direct was en nonchalant. Maar dan, was hij zo anders. Ik weet niet wat mij bezielde. We waren beiden aan het wenen. Voor dat ik uit de kamer was weggegaan, heb ik hem gekust. Als je kwaad bent, wees dat op mij. Niet op Harry. Hij heeft niets gedaan. Misschien heeft hij me niet tegengehouden, maar hij heeft ook niet meegedaan. Hij stond daar gewoon. Niets te doen." Zijn blik is dood. Maar gebroken. Stilte vult voor heel even maar de kamer. Ik kijk hem bang afwachtend aan. "Daarnet. In de badkamer. Hij is je gevolgd. Waarom?" Ik kijk naar de grond om mijn woorden te zoeken. Rustig kijk ik hem aan. "Ik wist niet dat hij me gevolgd was. Nadat hij mijn haar had gedroogd had, had ik het hem gevraagd. Nu ja eerder gezegd. Dat hij alles blijft doen om me te krijgen. Hij geeft niet op. Ik kan er ook niets aan doen. Die keer dat we gaan biljarten waren, stuurde hij me. Ik probeerde niet te antwoorden. Maar het ging gewoon niet. Het spijt me zo. Ik wil jou dit niet aandoen. En voor het zekere. Hij zei ook dat ik geluk heb met je. Dat je de beste bent. En dat is ook zo." Na mijn geratel, kijk ik snel weer naar de grond. Ik voel zijn ogen op mij. Maar dan in een negatieve zin. "Dat laatste wat je zei, gaat er niets meer op veranderen. Je hebt het gedaan. En hij heeft je gevolgd. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik dacht dat wij zo goed samen waren? Dat alles goed ging. En dat je tijdens het biljarten gewoon een slechte mood had. Maar dan zag ik jullie uit de badkamer komen. Dat was gewoon verschrikkelijk voor mij om te zien. Om te zien dat hij je gelukkig kon maken en ik niet. Dat ik misschien wel je lief ben, maar het niet zo voelt. Ik mis je. En ik ben kwaad ja, volgens mij wel normaal. Maar ik wil je niet kwijt. En als je liever verdergaat met Harry als je vriendje, moet je dat doen. Maar blijf dan alsjeblieft in mijn leven. Het klinkt misschien dom en als een cliché, maar ik wil dat je gelukkig bent. Het is aan jou wat er gebeurt." Hij geeft me nog een zacht kusje en gaat dan weg. Ik leg me neer en staar naar het plafond. Met tranen in de ogen.

Soooooo sorry voor het late posten! Door die examens had ik nooit echt zin en tijd om te schrijven. Dus echt sorry! Maar nu is er een nieuw stukjee xxx