05.

‘Ik ben het Justin, Allison, het meisje waarvan je het leven zuur maakt, waarvan je haar leven verpest. Ik ben het meisje dat elke dag alleen op school zit, zo stil mogelijk, onopvallend aan het huilen om elk klein ding. Het meisje dat door al die pesterijen en kleineringen meerdere malen zelfmoord heeft overwogen en zichzelf elke dag snijdt. Ja Justin, ik ben het.’ Zeg ik met mijn zachte stem. Ergens in het midden van mijn verhaal, breekt mijn stem en vullen mijn ogen zich met tranen. ‘En nu, ga je me mijn andere leven ook afpakken? Mijn weekenden, waar ik vrij ben, mezelf ben op het voetbalveld. Ga je het iedereen vertellen en me de volgende ochtend op school weer in elkaar laten slaan, me daarna op de autoweg gooien en iedereen wijsmaken dat jullie me zo hebben gevonden, huh? Ga je dat doen Justin? Of kom je me volgende week tijdens een wedstrijd uitjoelen? Je bent zielig, heel zielig weet je dat. Je verpest mijn leven, ik haat mezelf en wil dood, allemaal te danken aan jou.’ Zeg ik, nog steeds met een zachte, breekbare stem. Justin kijkt me met open mond aan en slikt een paar keer. ‘I-ik.. ’ stamelt hij. ‘Jij wat?’ zeg ik, nu met een hardere toon. ‘Wat? Geef dan antwoord!’ schreeuw ik nu in zijn gezicht. ‘Allison, i-ik ik, je snapt het niet oké? Ik weet het, het is heel dom allemaal, ik maak je het leven zuur, waarom? Ik werd vroeger vreselijk gepest voor ik naar deze school kwam, ik werd altijd uitgescholden en gekleineerd. Ik heb ook vaak genoeg zelfmoord overwogen. Ik wilde ook dood, zoals jou. Ik was ook alleen, alleen terwijl er honderden mensen om me heen waren, ik werd in elkaar geslagen en niemand keek naar me om. En toen, toen kwam ik naar deze school. Ik wilde verandering, ik wilde me niet meer laten kleineren. Ik zag jou als doelwit, en begon hard tegen jou te doen, om niet zelf het doelwit te zijn.. ’ hij ademt, pauzeert even en gaat dan verder met zijn verhaal: ‘Allison, ik.. het spijt me. Ik ben zó dom geweest, zo dom. Door al die populariteit ben ik verblind en doe ik mensen pijn. Het spijt me echt heel erg, en dat meen ik Allison. Kom, toe, sla me, sla me bewusteloos tot ik doodbloed, tot ik bont en blauw ben. Ik verdien het, ja, ik verdien het. Kom aan, sla me, stomp en schop me in mijn gezicht, alsjeblieft, doe het.’ Zegt hij en kijkt naar zijn voeten. Ik heb een enorme brok in mijn keel, maar dan, uit het niets, zegt iets in mijn hoofd tegen me dat ik hem moet vergeven. ‘Justin..’ zeg ik met een schorre stem en ik knuffel hem.