Direction 39.

Harry’ truitje was helemaal door weekt geworden door mijn tranen. Dat ik nog altijd tranen over had verbaasde me enorm. Ik keek wazig over Harry zijn schouder heen. Harry begon te schreeuwen en kneep mijn schouder bijna fijn. Ik legde hem tegen mijn borst aan en wreef zachtjes door zijn krulletjes.
‘Ssst het komt allemaal wel weer goed Hazza’ fluisterde ik snikkend. Geloof je het zelf Niall? Harry begon nog harder te schreeuwen toen ik ‘’Hazza’’ zei. Hoe stom kon je ook zijn. Louis had hem die bijnaam gegeven en hij was er trots op geweest.
‘Niall?’ ik maakte een instemmend geluidje. ‘Zou Louis nu…’ hij hapte even naar adem waarna hij weer verder ging met zijn zin.
‘In de hemel zijn en gelukkig zijn?’ piepte Harry bijna onhoorbaar. Ik slikte de brok in mijn keel weg en keek in de sombere dofe ogen van Harry. Normaal stonden zijn ogel altijd vrolijk en had hij heldere groene ogen. Net toen ik mijn mond open wou doen om antwoord te geven op Harry zijn vraag deed dat al iemand voor me.
‘Nee en ja’ zei een stem lachend vanuit een andere hangmat. Die stem, die lach. Ik keek op en keek recht in een paar vertrouwde blauwe ogen.
‘Louis…’ begon ik nou spoken te zien. Harry keek verbaasd op en ik zag een glimlach verschijnen op zijn mond. ‘Louis’ piepte hij blij.
‘Nialler Hazza’ zei Louis op dezelfde toon als wij hadden geklonken. Hij grinnikte even. Al die tijd hadden we het fout gehad Louis was helemaal niet naar beneden gevallen Zayn had hem gewoon netjes bij hem in de hangmat getild. Ik veegde snel mijn tranen weg en keek even omlaag. Die ijselijke gil, het was niet Louis geweest. Het was iemand van het andere team geweest het moest wel. Ik keek even naar Liams kant en zag een blije Liam naar Louis kijken en zag achter hem een lege hangmat hangen met een andere persoon er huilend naast. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik haatte het als er mensen verdrietig waren. Snel draaide ik me weer terug om.
‘Ik ben ook blij jullie te zien’ zei Louis grinnikend terwijl er tranen over zijn wangen gleden. Ik zuchtte opgelucht nu moesten we dit nog alleen zien vol te houden al denk ik dat we door deze belevenis een paar dagen of misschien zelfs weken niet zouden kunnen slapen. Dus dat moest wel lukken. Een schreeuw vulde de straten op en zag nog hoe weer een persoon de leegte in viel. Een rilling liep langs mijn rug. Hennie begon keihard te lachen en ik keek haar boos aan dit kon ze toch niet menen.
‘Jullie hadden jullie gezichten eens moeten zien! Echt geniaal!’ bulderde Hennie. Wacht maar ooit zouden wij haar uit lachen en zou zij huilen, wacht maar.