December 17, part 1

December 17, part 1 | Charlotte Emelie Jenner

Met mijn handen voor mijn ogen geslagen lag ik op mijn buik op bed. Mijn normaal lange blonde haren met slag hingen als stijle stroken om me heen. Mijn mascara was waarschijnlijk uitgelopen tot onder mijn kin. Ik had geen idee hoe lang ik hier nu al lang. Lang waarschijnlijk, aangezien het al maandag was. Maar het maakte me niet uit, zoals niemand het eigenlijk echt uit maakte hoe ik me voelde en wat ik deed. Vooral de fans niet, die wilde me eigenlijk alleen maar dood hebben. Gisteravond had ik een blik soep open getrokken en verwarmd voor het gemak en een poging gedaan tot eten. Maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Nog steeds niet trouwens, waardoor ik er nu waarschijnlijk lijkbleek uit zag. Niall en Perrie hadden me nog geprobeerd te bellen en ook Louis had me nog gesmst dat hij me dringend moest spreken. Maar antwoorden op hun deed ik niet. Ook Demy had me nog een keer gebelt, maar ook bij haar nam ik niet op. Harry had me zelfs nog verschillende keren gebelt en gesmst. Elk uur zo ongeveer wel een smsje of belletje. Het deed me pijn om hem te negeren. Maar waarschijnlijk was dat wel het beste. In iedergeval tot de fans weer een beetje gekalmeerd waren. Niet dat het geen pijn deed om de rest te negeren. Maar ze deden me te veel denken aan wat er gebeurt was. Ik zou juist blij moesten zijn, mijn eerste echte zoen met Harry. Maar blij zijn lukte niet. Ik kon het gewoon simpel weg niet. Ik schrok op uit mijn gedachten door een deur die hard dicht werd geslagen, maar bestede er verder niet zoveel aandacht aan. Waarschijnlijk een van de buren, deden ze wel vaker. Plots werd ik op iemands schoot gedrukt en dicht tegen diegene aangeduwd. Alleen zij kledingwinkel en lichaam te zien was het Harry. Arme Harry. Beelden van onze zoen en Funky Buddha schoten door mijn hoofd. Helaas schoten de beelden van de tweets ook door mijn hoofd, alsof het foto's waren. In mijn netvlies gebrand. Nog meer zoute tranen welden op in mijn ooghoeken, een voor een voorzichtig naar beneden lopend. Ik probeerde zo nog tegen te houden door middel van het knipperen met mijn wimpers, maat het leek er alleen maar erger door te worden. Tranen verlieten sneller mijn ooghoeken en voor ik het echt door had was ik hartverscheurend aan er huilen. Harry wreef kalmerend mijn zijn warme, grote handen over mijn rug heen. Maar het werd er niet bepaalt minder door, het werd juist erger. Na een paar minuten voelde ik verschillende natte druppels in mijn nek. Voorzichtig keek ik Harry aan, die nu ook aan het huilen was. "Het spijt me zo, Charlotte.." Bracht hij moeizaam en schor uit. "Het is jou schuld niet Haz!" Bracht ik er tegen in. "Jawel, juist wel! Als ik mijn lippen niet op die van jou had gedrukt hadden we niet gezoent en dan had jij nu geen doodsbedreigingen en haat over je heen gekregen!" Hij deed zij best om zich groot te houden maar in het midden van zijn verhaal brak hij. Onophoudelijk begin hij te huilen, zo mogelijk nog meer dan ik en er keek heen einde aan te komen. "Jij kon niet weten dat ze zo zouden reageren." Bracht ik er weer tegen in. "Maar ik kon het wel voorspellen." "Je bent geen helderziende Harry, dus nee." Besloot ik. Harry nergeerde mijn opmerking en vroeg gewoon door. "Waarom nam je niet op toen ik en de rest je belde?" Vroeg hij me. "Ik wilde je stem niet horen.. Ik zou breken en dan zou jij breken omdat de fans mij braken en dat was nou precies wat ik niet wou. Ik wilde mijn zwakte niet tonen. Ik wilde dat niemand er achter kwam, en zeker jij niet. Ik wilde het voor mezelf houden, het zou vanzelf wel overgaan. Dacht ik.." Verklaarde ik mijn -als je er over nadenkt- best domme actie. "Ik ken je langer dan vandaag Charlotte."