This christmas i forget the last one 20 December

Zuchtend keek ik uit het raam, de hele week was er al sneeuw verwacht maar niet gekomen maar ik had het gevoel dat dat vandaag ging veranderen. ‘Saf! Kom je we moeten gaan!’ roept mijn moeder vanaf beneden. Zenuwachtig ging ik overeind staan. We zouden zoals elk jaar met kerstavond bij de familie Payne eten. Nooit had ik het erg gevonden want Liam was mijn vriend en ik dacht dat we verliefd waren tot vorig jaar. Liam kwam net terug uit Londen, we hadden al een tijdje niet gesproken omdat hij het druk had met hu tweede album en hun tour. Ik had echt zin om hem weer te zien en mijn armen om zijn warme lichaam heen te slaan. Ik had gekozen voor het jurkje waarvan Liam altijd zei dat hij dat het mooist op mij vond staan en een paar nude hakken. Ik maakte mijn ouders helemaal gek door de hele tijd te vragen wanneer we nou gingen vertrekken, ik wou Liam gewoon weer zien. We vertrokken eindelijk naar Liam en toen mijn vader de auto stopte sprong ik er meteen uit. Ik klopte aan en Liam’s moeder Karen deed open. ‘Hey Savitri , hoe is het met je meis?’ vraagt Karen meteen aan me. ‘Het gaat goed met mij en met u?’ vroeg ik beleefd aan haar. ‘Met mij gaat het ook goed maar ga maar gauw naar Liam, hij is samen met Danielle op zijn kamer. Jullie hebben vast veel bij te praten.’ Zegt ze met een lieve glimlach. Ik knik en loop naar boven. Het zou toch niet waar zijn? Alle roddels die ik had gelezen op internet en in kranten en tijdschriften? Hij zou me dat nooit aandoen, we hadden al drie jaar verkering. Ik stond voor zijn slaapkamer deur en haalde diep adem. Niet zo dom doen Saf! Liam zou je dat nooit aandoen. Sprak ik mezelf streng toe. Ik klopte aan en liep naar binnen. Dom. Is het eerste wat ik dacht. Wat ben ik ongelofelijk dom. Die woorden bleven zich maar door mijn hoofd herhalen. ‘Saf! Ik…Ik wou het vertellen maar ik wist niet hoe.’ Zegt Liam terwijl hij zijn broek aantrekt. Danielle keek geschokt van mij naar Liam toe. Ik draaide me om en liep naar beneden toe, het huis uit. Tranen stroomde over mijn wangen, mijn hart was gebroken door de jongen waarvan ik dacht dat hij de ware was. Maar het was gewoon allemaal een leugen, een grap. Met mijn hakken liep ik door de koude sneeuw. Het was nog een lange weg lopen maar de frisse lucht deed me goed. Na uur door de koude sneeuw te hebben gelopen met mijn korte jurkje en hakken ben ik eindelijk thuis. Ik trok mijn natte kleren uit en trok een sweatpants en een dik vest aan. Ik kroop onder mijn dekens en huilde alles eruit.

‘Saf?’ vroeg mijn moeder terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht zwaaide. Met een kleine schok ontwaakte ik uit mijn herinnering aan vorig jaar. Ik had me nog nooit zo eenzaam en verraden gevoeld. Gelukkig had ik mijn piano en gitaar om me te helpen om me af te leiden en daar waren heel veel liedjes schrijven bij te pas gekomen. Ik had ze op youtube gezet en laatst belde een platenmaatschappij mij omdat ze mijn liedjes hadden gehoord en wouden met mij rond de tafel zitten om te praten over een platencontract. Nou mijn jaar kon niet meer stuk. Totdat ik me realiseerde dat ik Liam weer tegen zou komen. Een heel jaar had ik hem niet gezien. Iedere keer als hij in Wolverhampton was zorgde ik ervoor dat ik weg was naar mijn oma in Ierland. ‘Saf! Kom nou we moeten echt gaan! En vergeet jij je gitaar niet je ging vanavond toch in de Chicago Rock Café optreden?’ Mijn moeder keek me aan terwijl ze haar oorbel in deed. ‘Oh ja helemaal vergeten.’ Zeg ik meer tegen mezelf dan tegen mijn moeder. ‘Je ziet er trouwens prachtig uit, oh ja had ik al verteld dat Liam dit jaar zijn vrienden meeneemt naar huis? Misschien kun je met ze praten over die platenmaatschappij wat jou laatst heeft gebeld misschien kennen ze het wel.’ Babbelt ze vrolijk, ik had haar niet verteld van wat er was gebeurd vorig jaar en Liam blijkbaar ook niet anders had ik het wel gehoord. Mijn ouders hadden me wel gevraagd waarom ik weg was gegaan maar toen ik had gezegd dat ik me niet lekker voelde – wat een soort van waar was- lieten ze me met rust. Mijn moeder liep mijn kamer uit en zei dat we over vijf minuten gingen vertrekken. Ik keek snel nog even in de spiegel en keurde mijn kleding goed. Ik pakte mijn gitaar en liep toen naar beneden de voordeur uit. Ik sloot de voordeur achter me en smeekte naar god dat wat er vanavond ook mocht gebeuren dat ik er zonder kleerscheuren vanaf zou komen. Mijn vader startte de auto terwijl ik in stapte, toen ik de deur dichtsloeg reed hij meteen weg. Mijn ouders zaten vrolijk te praten over kerst en dat ze hoopte dat Karen haar beroemde gevulde eieren weer had klaar gemaakt. Na een half uurtje rijden komen we bij het huis van Liam aan. Een jaar was een lange tijd maar er was niks veranderd. Mijn vader parkeerde de auto en met z’n alle stapte we uit, alleen deed ik er wat langer over. Karen en Geoff stonden al bij de deur op ons te wachten. ‘Hey Saf! Hoe is het met je? Ik heb van je moeder gehoord dat je ook de muziek wereld in gaat!’ zegt Karen terwijl ze me knuffelt. ‘Hi Karen, leuk om je weer te zien. Het gaat met mij goed en met u? En ik weet het nog niet we zien wel.’ Antwoord ik haar eerlijk. ‘Met mij gaat het ook goed, Liam zit met de rest in de woonkamer achter de piano, wij gaan wel in de keuken zitten zodat je van ons geen last hebt.’ Zei karen. Ik wou nog protesteren maar het was al te laat. Ik liep door de hal en opende de deur van de woonkamer, daar zat heel one direction in pak nog wel. Ruth en Nicola zagen me als eerste en kwamen gillend op me afgerend. ‘SAF! Hoe is het met je? Ik heb je al zolang niet meer gezien! Ik heb trouwens je filmpjes op internet gezien! Daar moet je echt wat meedoen!.’ Ratelt Ruth in een keer. Ik bedaar haar tot stilte en vertel dat alles goed gaat en ik vertel over het platenmaatschappij. ‘Dus wie is dit?’ Vraagt Louis aan Ruth en Nicola. Ik kende ze natuurlijk wel, stiekem vond ik ze wel goed alleen zou ik dat nooit toe geven vanwege Liam. ‘Ik ben een vriendin van Ruth en Nicola, Saf, aardig kennis met je te maken.’ Zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek. ‘Prettig kennis met je te maken Saf, Ik ben Louis.’ Zegt hij terwijl hij me in een knuffel trok. Het voelde ongemakkelijk, wie knuffelt nou een vreemde. Hij liet me los en al snel stonden de rest van de jongens al voor me om zich voor te stellen. Alleen Liam niet die zat achter de piano naar de toetsen te staren. ‘Dus jij bent ook muzikant?’ vraagt Zayn aan me. ‘Nou nog niet maar ik ben het wel van plan ja.’ Zeg ik tegen hem. ‘Laat eens wat horen!’ roept Louis. ‘Oké maar dan moet ik wel achter de piano.’ Zeg ik terwijl ik aan mijn mouwen frummel. Louis liep van me weg en trok Liam van het pianobankje af en klopte erop als teken dat ik kon beginnen. Welk liedje ik zou spelen had ik al besloten, misschien zou dit een beetje een zielige actie worden maar hij moest weten dat ik nog steeds kwaad op hem was. Ik legde mijn vingers op de toetsen en al snel waren de eerste tonen van last Christmas te horen. Ik begon met zingen en richtte mijn blik op die van Liam die mij met een gebroken blik aankeek. Dat had ik niet verwacht en het deed pijn om hem zo te zien, hoe kwaad ik ook op hem was ik wou hem niet zo zien. Snel keek ik naar de toetsen van de piano en ik begon met zingen. Ik keek pas weer op toen ik klaar was met spelen. Louis, Zayn, Niall en Harry klapte voor me, iets wat me toch wel een kleine glimlach gaf, en Nicola en Ruth keken allebei naar Liam die naar zijn handen staarde. De rest van de jongens merkte het ook op en stopte met klappen. Ze keken van Liam naar mij en weer terug. Ineens kregen Niall en Louis grote ogen. Ze staarde mij aan en ik begon me ongemakkelijk te voelen. Gelukkig liep Karen de woonkamer binnen met de mededeling dat het eten klaar was. Snel stond ik op van de pianobank en liep achter haar aan naar de eetkamer.


Tijdens het eten was er de hele tijd een ongemakkelijke sfeer die onze ouders natuurlijk niet opmerkte. Het was voor mij nu tijd om naar de Chicago Rock Café te gaan want over anderhalf uur had ik daar een optreden op de openpodium avond. Ruth en Nicola gingen met mij mee om te luisteren en om nog wat met oude vrienden te praten. Het was maar tien minuten rijden vanaf het huis van Liam. Ik liep het Café binnen en zag dat de band al stond opgesteld. Ik was niet de enige die op zou treden vanavond. Ik weet niet waarom maar het maakte me meer zenuwachtiger dan ik al was. Ik liep backstage en zag daar al wat andere mensen staan. Ik ging ergens zitten en begon naar wat muziek op mijn ipod te luisteren. Ik sloot mijn ogen en mompelede zacht mee op de muziek van Passenger. Iemand tikte op mijn hoofd, verbaasd opende ik mijn ogen en keek op. De zee blauwe ogen van Niall ontmoette mijn ogen. ‘Hey, Niall.’ Zeg ik, de verbaasdheid kon ik gewoon horen. ‘Hey Saf, ik eh wou even met je praten over Liam.’ Zegt hij terwijl hij gaat zitten. ‘Wat er vorig jaar is gebeurd is niet alleen Liam’s schuld. Het management had tegen hem gezegd dat hij met Danielle moest nemen. Ik weet dat dat het niet goed maakt maar het is moeilijk, het was de zoveelste druk die ze op ons zette. Liam heeft echt spijt van wat er allemaal is gebeurd. Hij heeft het met Danielle uitgemaakt vanwege jou, hij houd nog van je.’ Zegt Niall met een adem teug. Ik weet niet goed wat ik hier mee aan moet. ‘Ik weet het niet, is hij hier?’ vraag ik zacht aan hem. ‘Ja, alsjeblieft denk erover na, hij zegt altijd dat jij de ware bent, je wilt dat echt niet verliezen.’ Zegt Niall terwijl hij opstaat. Ik sta ook op omdat ik het teken krijg dat ik op moet. Ik glimlach naar Niall voor ik het podium op loop. Met mijn gitaar in mijn handen kijk ik rond in het publiek al snel zie ik Liam naar me kijken. Hij was veranderd, de glinstering die ik altijd in zijn ogen zag was er nu niet. Hij was altijd al zo’n persoon die vierentwintig uur per dag een glimlach op zijn gezicht had. ‘Ik heb dit lied geschreven toen iemand mijn hart brak. Het deed pijn maar ik heb ervan geleerd en ik hoop dat die persoon er ook van heeft geleerd. En nog één ding: people make mistakes that make them human. Geniet van de show!’ roep ik door de microfoon heen. Ik sla de snaren van gitaar aan en begin met spelen.

Yeah,
Won’t do no good, if you run from me
There ain’t no cheatin’, schemin’ my heart don’t see
You left your troubles in my head, in my head
You left your secrets in my bed, in my bed
You’re like the cover of a book that’s been read, baby
I know what line is coming next, coming next

You can’t hide from me,
There ain’t no tricks that you can try on me
I know your every move before you even breathe baby
Thinking you know something I don’t know
But my eyes, my eyes, my eyes are like a telescope
You’re kissing her, when my head is turned
You must be crazy baby, haven’t you learned?
You can’t deceive me silly child, silly child
I don’t believe that pretty smile, pretty smile
My intuition can see for miles and miles baby
Every little sin, and everywhere you’ve been

Ik sluit mijn ogen want Liam begint te huilen en dat wil ik al helemaal niet zien, hij moet zien hoe hij me kapot maakte. Ik speel de laatste akkoorden, bedank het publiek en ga dan van het podium af. Meteen beginnen mijn tranen te stromen. Iemand slaat zijn armen om mij heen en troost me. Na een tijdje kijk ik op en zie Liam staan. ‘Saf, het spijt me zo! Ik was zo dom en ik verdien dit absoluut niet maar wil je me alsjeblieft nog een kans geven? Voor je antwoord geeft, ga in het publiek zitten en luister naar wat ik te zeggen heb. Zwakjes knik ik maar omdat ik niet echt de kracht heb om iets te zeggen. Ik bestel bij de bar een drankje en ga op een van de barkrukken zitten. Er komen wat mensen naar me toe om me te feliciteren. ‘Hallo, wij zijn one direction en ik wil dit nummer graag opdragen aan een heel speciaal meisje, ik hou van je en het spijt me. Dit heb ik voor jou geschreven.’ Hoor ik Liam in de microfoon zeggen. Ik kijk op en meteen kruizen mijn ogen met die van hem. De muziek begint met spelen en Liam begint met zingen.
Hello, hello, I know it's been a while
But baby, I got something that I really want to let you know, yeah
Something that I want to let you know, oh, oh, oh

You say, you say to everybody that you hate me
Couldn't blame you because I left you all alone, yeah
I know that I left you all alone

And yeah, now I'm back at your door
You looking at me unsure
I should've seen it before
You're all I think about, baby

I was so stupid for letting you go
But I-i-i know you're still the one
You might have moved on
But girl, you should know
That I-i-i know you're still the one
I know it's saying too much
But I will never give up
I was so stupid for letting you go
But I-i-i know you're still the one
I-i-i know you're still the one

Het liedje gaat verder maar ik hoor het niet. De tranen stromen over mijn wangen. Ik kende dit lied het was van hun tweede album. Ik had alleen nooit geweten dat Liam dit voor mij had geschreven. Nicola kwam naast me zitten en liet me op haar schouder uithuilen. ‘Hij houd van je en jij van hem anders zou je hier nu niet moeten huilen. Nu ga dat podium op en vergeef die zak van een broer die ik heb.’ Zei ze terwijl ze met haar duimen mijn tranen wegveegde. Ik stond op en rende – zover dat kon op mijn hakken- weer backstage en het podium op, Liam keek naar me en liep toen naar me toe. Hij pakte me bij mijn heupen beet en drukte me zich tegen hem aan. Ik keek hem aan en drukte mijn lippen op die van hem. Op de achtergrond hoorde ik gejoel maar ik negeerde het. This christmas i forget the last one.

The end.