Stuck with christmas 19 december

Ongeduldig tikte ik met mijn vingers op het hout van de ticketbalie. De vrouw van de luchtmaatschappij keek me geërgerd aan. ‘Sorry mevrouw maar alle vliegvelden van Londen zijn gesloten vanwege de sneeuwstorm daar.’ Zegt ze met een arrogante stem. ‘En weten jullie wanneer ze weer open gaan?’ vroeg ik zo vriendelijk mogelijk ook al was dat nog moeilijk. ‘Nee, het gaat zeker een paar dagen duren.’ Zegt ze weer net zo arrogant. Nog een keer zo’n toon en ik zou haar over die balie heen trekken. Ik haalde diep adem en kwam tot rust. Het was haar schuld niet maar ik wou dat ik haar de schuld wel kon geven. Nu zat ik met kerst vast op een vliegveld in Ierland terwijl ik naar mijn ouders zou gaan. Hoofdschuddend liep ik van de balie weg en liet de volgende persoon achter me teleurgesteld worden. Ik kon er gewoon niet bijkomen dat ik deze kerst niet met mijn ouders zou door brengen, in plaats daarvan zat ik vast in Ierland. Niet dat ik Ierland maar ik vierde liever kerst samen met mensen waarvan ik hield in plaats van alleen met een broodje kip. Zuchtend liep ik naar de uitgang. Vlak voor de uitgang bleef ik staan en legde mijn koffer op de grond. Ik ging erop zitten en pakte mijn mobiel uit mijn jaszak. Lipbijtend zocht ik het nummer van thuis op en belde het. Na een paar keer overgaan pakte mijn moeder vrolijk op. ‘Met Joy.’ Zei ze met een vrolijke stem. Meteen vormde zich een brok in mijn keel, hoe moest ik haar vertellen dat ik niet naar huis kwam. ‘Hey mam met Robin.’ Zeg ik zacht tegen haar. ‘Lieverd! Ik dacht dat je nu wel in het vliegtuig zou zitten?’ vraagt ze aan me. ‘Ja daar belde ik voor de vliegvelden in Londen zijn allemaal gesloten vanwege een sneeuwstorm dus ik kan niet naar huis komen.’ Zeg ik tegen haar. ‘Oh, jammer, ik…eh…ik zal het je vader vertellen. Pas op en vrolijk kerstfeest schat.’ Zegt ze en ik hoorde een snik in haar stem. Ik wens haar hetzelfde en hang dan op. Ik stop mijn mobiel terug in mijn zak en staar voor me uit. Tranen lopen over mijn wangen en zachte snikken verlaten mijn keel. Mensen die langs lopen kijken me vreemd aan maar het kan me niet echt schelen. ‘Hey gaat het wel?’ vraagt iemand vriendelijk aan me. Ik kijk op en zie een blonde jongen met een kerstmuts op voor me. Hij kijkt me bezorgd aan. ‘Ja, ik eh kan niet naar huis. Dat herinnert me eraan dat ik beter naar…’ Die zin kon ik niet afmaken, mijn hotelkamer was waarschijnlijk al weer weggegeven aan iemand anders en ik denk niet dat er veel kamers vrij waren nu. ‘Naar waar?’ vroeg de blonde jongen die me nu een beetje verward aankeek. ‘Weet je ik heb geen idee.’ Zeg ik zacht. Hij legt zijn koffer naast die van mij neer en gaat zitten. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij lief. ‘Ik zou met het vliegtuig naar Londen gaan en dan naar mijn ouders in Bristol gaan maar door de sneeuwstorm in Londen gaat dat niet door’ Zeg ik tegen hem. Het was een beetje vreemd dat ik hem dat vertelde maar ja wat had ik te verliezen. ‘O dat is jammer voor je. Waar ga je nu naartoe dan?’ vroeg hij lief aan me. ‘Ik heb geen idee, ik denk dat ik hier blijf.’ Zeg ik tegen hem. Hij sprong op en keek mij verbaasd aan. ‘Wat ben je gek?! Jij komt met mij mee naar huis! Mijn moeder vind het toch niet erg, kom! Mijn broer wacht op ons.’ Ratelde hij, hij trok me aan mijn hand omhoog en pakte mijn koffer op daarna trok hij me mee naar buiten. Ik probeerde het nog tegen te houden maar hij was verbazend sterk. ‘Kom op ik zie mijn broers auto al.’ Zegt hij. ‘Uhm sorry maar ik ga niet met een vreemde mee.’ Zeg ik tegen hem terwijl ik me nog steeds probeer los te trekken. Hij stopt met lopen en kijkt me verbaasd aan. ‘Ken je me niet?’ vroeg hij. ‘Nou euh je komt me wel bekent voor maar ik weet niet waarvan.’ Zeg ik tegen hem. Hij krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Ik ben Niall Horan en jou naam is?’ vroeg hij aan me. ‘Ik ben Robin, leuk je te ontmoeten Niall.’ Zeg ik zacht. Zijn naam kwam me zo bekend voor maar ik kon er maar niet opkomen. ‘Maar waar ken ik je nou van? Ik kan er echt niet opkomen.’ Zeg ik tegen Niall. ‘Ik zit in de boyband One direction maar kom mijn broer wacht!’ Zegt hij met een glimlach. Nog steeds twijfelend loop ik achter hem aan, op het vliegveld blijven leek me ook geen optie maar om met een vreemde mee te gaan. Ik pakte mijn mobiel uit mijn jaszak en startte internet op. “Niall Horan” typte ik in. Ik kreeg allemaal sites te zien maar toen ik wikipedia zag drukte ik die maar in. Eerst zag ik een foto met vijf jongens en Niall was er daar een van. Ik las de pagina en begreep dat Niall dus echt in een band zat. Het klonk me wel bekend in de oren misschien als ik een nummer zou horen dat ik ze misschien kende. We waren bij een auto aangekomen, een jongen met donker haar stapte uit en gaf Niall een knuffel. Hij liet Niall los en keek verbaasd naar me. ‘Hi.’ Zegt hij met een verbaasde toon in zijn stem. Hij keek weer naar Niall met een vragende blik in zijn ogen. ‘Oh uh Greg dit is Robin, ze zou naar Londen gaan maar er is daar een sneeuwstorm dus alle luchthavens zijn gesloten en toen heb ik aangeboden dat ze wel bij ons kon logeren voor een paar dagen.’ Legt Niall uit aan Greg. Greg komt naar me toe en steekt zijn hand uit. ‘Hi Robin, ik ben Greg de oudere broer van deze idioot.’ Zegt hij lachend. Niall kijkt hem boos aan en geeft hem een stomp tegen zijn arm. ‘Maar kom mam staat op ons te wachten.’ Zegt Greg. Niall pakt mijn koffer van me over waarbij zijn hand de mijne even raakt. Een warm gevoel verspreid zich door mijn buik. Met rode wangen kijk ik hoe Niall onze koffers in de achterbak legt. Hij gooit de kofferbak dicht en houd daarna de deur voor me open. Ik bedank hem en ga zitten. Ik had verwacht dat Niall voorin zou gaan zitten maar in plaats daarvan kwam hij naast me zitten. Glimlachend keek ik hem aan. Hij had iets schattigs over zich heen waardoor hij met alles weg zou kunnen komen. Hij merkte dat ik naar hem keek en glimlachte naar me. Mijn hart maakte een kleine sprongetje. Wat gebeurde er met me? Snel draaide ik mijn hoofd weg van Niall en staarde naar buiten. Het was stil in de auto, het enige wat je hoorde waren de banden die over het wegdek rolde. Ik merkte nu pas dat ik echt moe was en dat ik slaap begon te vallen, ik probeerde nog wakker te blijven maar het lukte niet.

‘Laat mij maar. Breng jij onze koffers naar binnen?’ Hoorde ik iemand ver weg zeggen. Ik lag tegen iets zachts aan wat heerlijk rook, langzaam open ik slaperig mijn ogen. Ik kijk rond en zie dat Niall me in zijn armen draagt. ‘Hey slaapkop.’ Zegt hij zachtjes. ‘Hi, zijn we er al?’ Vraag ik slaperig aan hem. ‘Ja welkom in huize Horan.’ Hij kijkt me lief aan en voor een moment lijkt het wel alsof hij met zijn gezicht dichterbij komt maar er gebeurd niks. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en sluit mijn ogen weer, hier kon ik wel gewend aan raken. ‘Wist je dat jij in je slaap praat?’ Vraagt hij aan mij. ‘Ja, mijn moeder zei dat ik dat al vanaf een jonge leeftijd deed, blijkbaar doe ik het nog steeds. Wat zei ik dan?’ Vroeg ik aan hem. ‘Je zei mijn naam en je had het over je ouders.’ Zegt hij met een lieve glimlach. Ik voelde mezelf rood worden, ik kan me helemaal niet herinneren dat ik over Niall heb gedroomd. ‘Wat droomde je?’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Kan ik me niet herinneren.’ Zeg ik eerlijk tegen hem. Hij knikt en zet me dan neer. Ik wiebel even als ik weer op mijn benen sta maar Niall zorgt ervoor dat ik niet val. Ik keek naar hem op om hem te bedanken, niet realiserend dat hij zo dichtbij stond. Ik keek diep in zijn blauwe ogen en wou dat ik kon zeggen dat ik hem wou maar dat zou vreemd zijn dus deed ik maar een stap achteruit. Even leek het wel of hij teleurgesteld was maar het ging te snel. Hij glimlachte naar me, pakte mijn hand vast en trok me mee de woonkamer in. ‘Mijn moeder slaapt al dus we moeten zachtjes doen maar ik dacht misschien heb je wel trek in een kop thee? En misschien iets te eten?’ Vroeg hij toen hij mijn maag hoorde rommelen. ‘Ja, graag ik heb niet echt veel te eten gehad vandaag wat niet echt normaal voor me is.’ Zeg ik lachend. Hij krijgt een brede glimlach op zijn gezicht en loopt dan de kamer uit, ik ga ervan uit naar de keuken. Nieuwsgierig kijk ik rond. Het was vrolijk versierd met allemaal kerst decoratie en er hangen allemaal foto’s van Niall en Greg. ‘Interessant?’ Vroeg een stem achter me. Betrapt en verschrikt kijk ik om. Greg staat in de deuropening tegen de deurpost aangeleund. ‘Ja, eigenlijk wel.’ Zeg ik lachend. Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik heb jullie koffers op Niall’s kamer gezet en kun je tegen Niall zeggen dat ik ga slapen?’ vroeg hij aan me. Ik knikte en hij wenste me nog een fijne avond met een knipoog. Het verwarde me maar ik dacht er niet teveel over na anders zou ik mezelf toch alleen maar gek maken. Niall kwam terug met wat te eten en twee koppen thee die hij op de koffietafel neerzette. Hij ging zitten en klopte naast hem op de bank. Ik ging zitten en Niall gaf me een bord aan met een paar broodjes erop. Het was minder dan ik had verwacht maar ik vond het een beetje onbeleefd om er wat van te zeggen. Niall zette de tv aan en de film Arthur christmas was op tv. Samen keken we naar de film. Niall gaapte en sloeg daarna zijn arm om me heen, ik moest glimlachen door zijn move maar ik nestelde me tegen hem aan. De film was afgelopen en Niall en ik lagen naast elkaar op de bank, mijn hoofd lag op zijn borst en het laatste half uur heb ik alleen maar naar zijn hart geluisterd dat rustig klopte. Het liet me ontspannen. Ineens was ik blij met de sneeuwstorm in Londen. Stel nou dat ik in een vliegtuig was gestapt en ik naar huis was gegaan dan had ik Niall nooit leren kennen. Het was zo vreemd omdat te denken want het voelde alsof ik Niall al jaren kende. Ik voelde me zo op me gemak bij hem. ‘Waar denk je aan?’ vroeg Niall. ‘Aan dat ik jou nooit had ontmoet als er geen sneeuwstorm was geweest in Londen.’ Zeg ik zacht maar hij hoort me wel. ‘Ja, dat is waar. Vreemd.’ Zegt hij en ik hoor dat hij een glimlach heeft. ‘Kijk het sneeuwt!’ Roept hij ineens uit. Ik kijk uit het raam en zie dat het inderdaad sneeuwt. Ik spring blij van de bank af en pak Niall’s hand. ‘Kom we gaan naar buiten!’ Roep ik blij uit. Niall klimt van de bank af en trekt me mee naar de voordeur. We trekken onze schoenen aan en gaan naar buiten. Ik ren als een klein kind door de straat heen. Ik pakte wat sneeuw van de straat en maakte er een sneeuwbal van. Niall kwam lachend op me afgerend, ik mikte en gooide precies in zijn gezicht. Hij stopt met rennen en veegt verbaasd de sneeuw van zijn gezicht. Hard lachend merk ik niet op dat hij weer was gaan rennen, met een klap komt hij tegen me terecht. Ik val in het zachte sneeuw en nu is het mijn beurt om verbaasd naar Niall te kijken die lachend voor me stond. Gespeeld boos keek ik hem aan. ‘Ja het is heel leuk help me nou maar omhoog.’ Zeg ik nep kwaad tegen hem. Hij stopt met lachen en steekt zijn hand naar me uit. Ik pak hem aan en meteen verschijnt er een gemene glimlach op mijn gezicht. Hij kijkt me angstig aan en snel trek ik hem naar de grond. Hij komt met een klap op me terecht maar rolt van me af en samen lachen we om onze idiote gedrag. ‘Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?’ vroeg Niall aan me als we gestopt zijn met lachen en naar de dwarrelende sneeuw kijken. Ik draai mijn hoofd naar Niall toe en bloos lichtjes. Ik knikte en keek hem in de ogen aan. Hij legde zijn hand op mijn wang en kwam met zijn gezicht dichterbij. Ik sloot mijn ogen en voelde al snel Niall’s zachte lippen op die van mij. Niall laat me los en kijkt me aan. ‘Ik ook.’

The end.