You're my everything. And that will never change! [172]

..
“Veel plezier op school.”
Ik omhelsde haar en drukte een kus op haar wang. Ik wachtte totdat ze werd opgehaald door de jufvrouw en praatte nog wat met de moeder van Renske. Ik nam afscheiden van de moeder en liep richting het huis van de jongens. Ik maakte het hek open en zag een aantal flitsen. Ik keek er niet meer van op als ik hier was.
Ik leegde de brievenbus, die weer eens propvol zat sinds gistermiddag toen ik hem voor het laatst had geleegd, liep de oprit op en maakte de voordeur open.
In de woonkamer rook het muf en ik gooide de schuifpui open om te luchten. Daarna liep ik naar boven om mijn sjaal te zoeken.


“En hoe is het zo met jou? Mis je Tom al een beetje?” vroeg Kirsten.
We liepen samen door het park. We zouden gaan hardlopen, maar er was nog niet veel van gekomen.
“Gaat allemaal wel goed. Natuurlijk mis ik Tom wel, maar het zal nog wel vaker gebeuren dat ze weg zijn, veel langer weg zijn.”
“Oké, daar heb je gelijk in. Kom, we gaan een stukje rennen, ik heb teveel energie om te gewoon te lopen.”
We begonnen een stukje te rennen.
“Wie er als eerste bij die lantaarnpaal is.” Zei Kirsten en sprintte al weg.
“Hé, dat is niet eerlijk.” Riep ik en rende haar achterna.
Kirsten was er natuurlijk veel eerder dan ik. Ze leunde tegen de lantaarnpaal en ademde diep in en uit. Ik pakte mijn flesje water en nam er wat slokken uit. Ik bood haar het flesje aan.
“Ook?” vroeg ik.
Kirsten schudde haar hoofd. “Nee, dank je.”
We liepen verder en kletsten heel wat af. Het was gezellig en het leek alsof we elkaar al jaren kenden. We namen afscheid van elkaar en zouden elkaar snel weer bellen. En dat deden we ook. We gingen vaak leuke dingen samen doen. Een dagje de stad in, ook al had ik geen geld. We gingen naar de bioscoop, schaatsen op de ijsbaan in het centrum, een avondje stappen. We leerden elkaar steeds beter kennen en hadden het supergezellig.
.