You're my everything. And that will never change! [171]

..
“Papa! Waar is mijn oranje sjaal?!” riep ik door het huis.
Het was donderdag. Een week voor kerst. Het was nu precies 8 uur en Anna moest om half 9 op school zijn. Ik was dus al aan de late kant en dan zat ik nu dus ook nog in een grote crisis.
Mijn oranje sjaal was weg!
Voor de meeste mensen is dit geen crisis. Maar als je Leande heet wel. Vooral als je een shirt aanhebt waar je beter een sjaal overheen kan doen om de kraag er niet meer uit zag. Maar het zonde vond om hem weg te doen omdat hij zo lekker zat.
Ik zocht nu al een kwartie en had hem nog steeds niet gevonden.
“Hoe moet ik nou weten waar dat ding van jou is. Moet je eens je spullen opruimen. Daaronder versta ik dus je kamer en de zooi hier in de woonkamer. Maar nu ben ik naar mijn werk. Dag.” Riep mijn vader terug.
Even later hoorde ik hem de voordeur achter hem dicht trekken en de auto de oprit af rijden.
“Aan jou heb ik ook niets!” riep ik door het huis.
Zuchtend liet ik me op mijn bed vallen.
“Leande?” vroeg Anna voorzichtig.
Ze merkte dat ik geïrriteerd was en was bang dat ze de volle laag van mij zou krijgen.
“Ja?” zei ik terwijl ik net deed alsof er niets aan de hand was.
“Misschien ligt hij bij Bill thuis.” Zei ze.
Ja, daar ligt hij nog waarschijnlijk. Ik wist zeker dat ik hem had meegenomen naar hen toe, maar niet of ik hem niet had mee terug genomen. Gelukkig had ik de sleutel van het huis en kon ik zometeen daar gaan zoeken.
“Kom, we gaan naar school.” Zei ik.
We liepen samen naar beneden, trokken onze jassen en schoenen aan en gingen op weg naar de school van Anna.