59

Fernando Torres

Olalla keek me aan met haar donker gekleurde ogen, ze vulden zich langzaam met tranen, netzolang totdat ze overliepen. Kleine straaltjes tranen liepen over haar roze kleurende wangetjes. Elke keer wanneer er een traan op de tafel drupte, brak er een stukje van mijn hart. “Het spijt me” Kreeg ik er nog uit. Ze schudde haar hoofd waardoor haar gekrulde krullen op en neer danste. “Ik wist dat het eraan kwam, je was jezelf de laatste tijd niet meer” Ze slikte en vermande zichzelf waarna ze met haar perfecte nagels de tranen wegstreek. Ze rechtte haar rug en keek me eventjes aan. “Wie is het Nan?” vuurde ze toen direct op me af. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. Verschoof wat op mijn stoel en kuchte even “Waar…Waar heb je het over?” Overdreven rolde ze met dr ogen. “Ik ben niet dóm Fernando…WIE is het?” Nog steeds keek ik haar verbluft aan. “Wie is de vrouw die je hoofd zo op hol brengt?” Spuwde ze nu recht in mijn gezicht. “Het was op die kloten vakantie van je he? Met David? In facking Italie?!” Haar stem verhief ze met de minuut. “Shhhtt..shtt” Kalmeerde ik haar. Opnieuw stroomden er watervallen over haar wangen. “Nee Fernando..gewoon néé, zeg het me!? Ik heb het RECHT om het te weten” Ik sloeg mijn ogen neer en schudde mijn hoofd. “Kalmeer alsjeblieft eerst Olalla, straks doe je jezelf nog wat aan” Een spottende lach weerklonk. “MEZELF? Jou zul je bedoelen!” Adrubt schoof ze haar stoel naar achter en stond op waarna ze naar buiten pinde. De oude mannetjes volgden haar waarna ze zichzelf weer verscholen achter hun, door bier doordrekte ,speelkaarten verstopte. Zoiets maakten ze hier ook elke dag niet mee. Na een seconde van twijfel stond ik op en liep ik achter dr aan naar buiten. “OLALLA!” Riep ik hard, een vage schim en de weerklanken van haar hakken, waren al een stukje op afstand. “FLIKKER OP! IK HOEF JE NOOOIT MEER TE ZIEN!” Riep ze. Ik schudde mn hoofd en zette een sprintje in totdat ik naast haar liep en haar bovenarm vastgreep, ze kon aardig rennen maar op die hakken zou ze toch nooit ver komen. Met een ruk draaide ze zich om, trok haar boven arm los en haalde met flakke hand uit naar mn wang. “BLIJF MET JE VIEZE ROT POTEN VAN ME AF!” Ze gaf me een duw, ondertussen rolden de tranen over haar wangen. Het deed me allemaal ongelofelijk pijn, hoe ik haar nu zag. En het mooiste kwam nog, het was allemaal MIJN schuld. “Je bent de gróótste fout in mn leven” fluisterde ze toen waarna ze haar tasje opraapte en zich omdraaide. je bent de grootste fout in mijn leven… weerklonk haar woorden. Ze raakten me ongelofelijk diep en tranen vormden zich achter mn ogen. Gaf ik dit nou allemaal op voor Scarlett? Scarlett die me waarschijnlijk ook geen eens meer wou zien, ruiken, of spreken. Misschien had ik straks wel helemaal niemand? Ik hoorde met gierende banden Olalla wegrijden waarna ik even zuchtte en haar nakeek. Ik geluk dat ik mijn koffer al had gepakt….