You're my everything. And that will never change! [168]

,..
Ik stond tegen de deur aangeleund en Tom leunde tegen mij aan. Onze handen hingen verstrengeld naast ons lichamen. We deden niets en stonden alleen maar tegen elkaar aangeleund. Er hoefde ook niet te gebeuren, ook hoefde er niets gezegd te worden.
Er was nu gewoon alleen ik, Tom en verder niets. Zo stonden we een tijdje, totdat mijn vader aan de deur klopte. We schrokken ons dood.
Ik zuchte en opende de deur. “Ja?”
“Kan jij niet vanavond even op Anna passen. Ze is behoorlijk vervelend.” Zei mijn vader.
“Nee.”
Ik pakte het dichtstbijzijnde fleechkleed en trok Tom mee naar beneden.
“Waar ga je heen?” riep mijn vader achterna.
“Weg.”
Ik trok Tom door de woonkamer mee, deed de deur naar de tuin open en liep richting het einde van de tuin, naar de boomhut. Ik klom omhoog en Tom volgde me. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en zette hem uit. Nu kon mijn vader me gelukkig ook niet bellen.
“Zal je zien, komt je vader hier naar toe.” Zei Tom.
Hij pakte het kleed uit mijn handen, ging tegen de kussen aanzitten en verpakte zich in het kleed.
“Het is niet voor hem te hopen dat hij hierheen komt.”
Ik trok het kleed van Tom af, ging naast hem zitten en deed het kleed weer over ons heen.