You're my everything. And that will never change! [166]

..
Ik knikte en sloeg mijn armen om zijn nek. “Ik kan mijn vader en Anna daar toch ook niet eeuwig alleen laten zitten. En trouwens, jij moet werken en ik heb dat schema gezien. Je moet constant ergens zijn. Je gaat niet voor niets een week bij je moeder logeren omdat je constant daar in de buurt moet werken. En dan zit ik hier een beetje alleen niets te doen.”
“Oké, daar heb je gelijk in.” Zei hij. Hij drukte zijn lippen een paar keer op de mijne. “Ik ga je missen.”
“Hé, ik ben nog niet weg en jij ook niet.” Zei ik geruststellend en drukte mijn lippen nu wat langer op de zijne.
“Wel bijna.”
“Als we nu weg gaan, zijn we eerder thuis dan dat mijn vader me kwam halen. En dan kan je nog de hele avond bij me zijn.”
Tom liet me direct los, rende naar boven en kwam terug met mijn tas in zijn handen.
“Ik ben klaar om te gaan.” Zei hij breed glimlachend.
“Oké, jij neemt het woord ‘nu’ wel heel serieus.” Zei ik lachend.
Ik trok mijn schoenen aan, jas aan en nam afscheid van Georg en Gustav.
Even later zaten we in de auto op weg naar huis.