Hoofdstuk 58

De week voor de wedstrijd was zwaarder dan ooit. We zouden op zaterdag ochtend tegen hen spelen. Olivier bleef maar speeltactieken met mij en Harry bespreken. Hij maakte me helemaal gek. Als hij het me s’nachts kwam vragen kon ik het nog opdreunen, terwijl ik niet eens wakker was. Het was moeilijk Olivier af te wimpelen waardoor we te laat kwamen in Sneeps les. Alsof het niet beter gepland kon worden. ‘Sorry professor,’ mompelde we in koor. ‘Het zal niet meer gebeuren.’ We gingen snel achter Ron en Hermelien zitten, alsof hij ons dan niet meer kon zien. ‘Voor deze ene keer zie ik het door de vingers,’ snauwde Sneep. Het had dus niet geholpen. ‘Laat het niet nog een keer voorkomen.’ Ik trok een ongelukkig gezicht en probeerde de rest van de les op te letten. Na de les werden we al weer vergezeld door Olivier. Normaal had ik niet zoveel woede, maar dit keer raasde het door me heen. ‘Harry haal me hier weg,’ fluisterde ik. ‘Anders overleeft Olivier dit niet denk ik.’ Harry pakte mijn hand, verontschuldigde zich tegen over Olivier en sleurde me vlug mee naar het volgende lokaal. ‘Godzijdank daar zijn we vanaf,’ mompelde ik. ‘Ik wordt helemaal gek van hem.’ ‘Dat weet ik antwoordde,’ Harry droog en we gingen ergens achteraan zitten. Krinkel mocht me niet bepaald, dus ik zat het liefst zo ver mogelijk buiten zicht. De dagen kropen zo langzaam voorbij tot de wedstrijd. Olivier stampte mijn hoofd helemaal vol onze tactieken, zodat ik later die week alleen daar nog aan kon denken. Zo kwam het ook dat ik drie dagen voor de wedstrijd Olivier afsnauwde. ‘Ja Olivier ik snap het nu wel!’ Had ik gesnauwd, waarna ik een kwartier lang alles had opgedreund. Tevreden was hij afgedropen en had ik eindelijk rust. De ochtend van de wedstrijd was die rust dan ook weer compleet verdwenen. Ik ijsbeerde door de slaapzaal en maakte Hermelien onrustig. ‘Luce ga douchen!’ Beval ze me. Ik knikte en pakte mijn zwerkbalgewaad. Langzaam liep ik naar de douchehokjes om een lange douche te nemen. Na die douche, was ik nog steeds alles behalve rustig. Ik pakte mijn bezem en ging met Harry, Ron en Hermelien naar het ontbijt. Ook Harry was onrustig en hij kreeg net zoals ik, geen hap door zijn keel. Het was dat Olivier er op bleef hameren, dat we wat aten. Zo kreeg ik dan ook, met veel moeite dan wel, een toast met kaas door mijn keel gepropt. ‘Kom team,’ riep Olivier. Opgelucht stond ik op, zodat ik niet meer allemaal supporters om mee heen had zitten. We gingen met het hele team naar het zwerkbalveld, daar dreunde Olivier alles nog een keer op. Ook hield hij een peptalk, die mij alleen maar zenuwachtiger maakte. Ik ijsbeerde heen en weer en keek uiteindelijk stiekem naar alle supporters. Zo’n drie vierde deel, was rood met goud. Alleen de afdeling van Zwadderich, was ook echt voor hun team. Ik glimlachte toen ik mijn vader zag zitten. Hij droeg een rood met gouden sjaal. Ik grinnikte even. Ik zocht ook nog naar Hermelien en Ron, wat een stuk moeilijker bleek te zijn. Uiteindelijk had ik ze gevonden. ‘Cool!’ Tetterde Fred naast me. ‘Perkamentus is er ook!’ ‘Ja duh,’ vulde George hem aan. ‘Die komt natuurlijk zijn kleine meisje aan moedigen.’ Wild schudde George me door elkaar. ‘Bezorg haar nou geen hersenschudding,’ kwam Olivier er tussen. ‘Ze moet nog spelen.’ ‘Yes sir!’ Antwoordde Fred en George in koor. Lachend schudde ik mijn hoofd, maar het lachen verging me al snel. ‘Kom op team!’ Riep Olivier. ‘We kunnen dit doen! We gaan dit winnen!’ Hij wenkte ons en we volgde hem in een rij het veld op. Ik stond naast Olivier, achter me stonden Katje en Angelique, daarachter Fred en George en als aller laatste kwam Harry. Hij stond als enige alleen. Olivier kneep me even bemoedigend in mijn hand. Ik kalmeerde iets, maar niet veel. Ook Fred en George knepen in mijn hand. Ik haalde diep adem, toen Olivier naar voren stapte en de aanvoeder van het andere team een hand gaf. ‘Op uw bezems!’ Riep madame Hooch. We stapten op onze bezems en madame Hooch floot. We stegen op en ik voelde dat er een zachte wind blies, die mijn haren door de war blies. Ik bond ze nog vlug vast, voordat madame Hooch de ballen losliet.