You're my everything. And that will never change! [163]
Deeell 163
Bedankt voor jullie reacties..
“Jee, moet die gast me zo vroeg bellen.” Mompelde Tom chagrijnig. “Wat moet je?”
“Ook goedemiddag.” Zei Bill opgewekt aan de andere kant van de lijn.
“Vind je het gek. Je belt me wakker ja.”
“Ons!”riep ik
“Ook goedemiddag Lean.” Zei Bill lachend.
“Nou, wat is er?” vroeg tom ongeduldig.
“Ik wou weten of jullie mee gaan kerstinkopen doen.”
“Nee, ik in ieder geval niet.” Tom draaide zich naar mij toe. “Wil jij mee kerstinkopen gaan doen, schat?”
Ik kreunde.
“Leande ook niet. Fijne dag nog, Bill.”
Tom hing op, gooide zijn telefoon weer op het nachtkastje en draaide zich weer naar mij toe.
Ik had me nog geen vin verroerd. Ik lag eigenlijk wel lekker zo. Tom sloeg zijn arm weer om me heen en ik begroef me verder tegen hem aan. Het kostte ons niet veel moeite om weer in slaap te vallen.
VEEL PLEZIER MET LEZEEN EN LAAT EEN REACTIE ACHTER.
xx xElise
..
We zaten in lounge te wachten totdat Bill ons kwam ophalen. Hij zou rond 3 uur hier zijn. Het is nu al half 4 en hij was er nog niet.
Eindelijk. Om kwart voor 4 kwam hij samen met Georg aangelopen.
“Hèhè, dat werd tijd.” Zei Tom.
“Sorry, we konden de autosleutels niet vinden dus nu moesten we met de fiets.” Zei Bill.
“We moeten met de fiets naar huis.” Zei Tom vol verbazing.
Georg knikte.
“Ik ga bij Bill achterop. Jij mag bij Georg.” Zei ik.
We stonden ondertussen al buiten bij de fietsen. We haalden de fietsen van slot en ik sprong bij Bill achterop. Tom volgde mijn voorbeeld en sprong bij Georg achterop. Slingerend reed Georg over de weg.
“Jee, wat weeg jij Tom?” vroeg Georg.
We stonden voor een stoplicht te wachten. Het stoplicht sprong op groen en we staken over. Toen we over gestoken waren sprong ik weer bij Bill achterop en Tom en Georg wisselde om. Tom zou gaan fietsen en georg zou achterop gaan. We sloegen af naar rechts, het parkje in. Tom maakte de bocht te kort en gleed onderuit.
Van schrik sprong Georg van de bagagedrager af. Tom viel in het natte gras met de fiets half naast zich.
Georg, Bill en ik lagen helemaal in een deuk. Maar eigenlijk was het toch wel zielig. Ik haalde de fiets opzij en trok Tom omhoog.
“Moeilijk hè, een bocht nemen.” Zei ik hikkend van het lachen.
“Haha, lach maar.” Zei Tom.
Hij klopte de modder van zijn broek en jas af, waardoor het alleen maar ergere vlekken werden.
“Heb je ergens pijn?” vroeg ik terwijl ik met mijn vinger de modder van zijn gezicht haalde.
Tom schudde zijn hoofd. We stapten weer op de fiets en fietsten naar huis.
Er zijn nog geen reacties.