012

Het laatste van wat ik nog weet, is de achtertuin die ik zag. Er was niets bijzonders aan die achtertuin, want het was gewoon mijn achtertuin. Het ging om de personen die in de achtertuin stonden. Ik herkende ze maar als te goed Lars, Chris, Beau en Ryan. Maar naast hun stond een meisje, het meisje, dat was ik. De manier waarop ze stond te dansen verwarde me, dat was de reden waardoor ik flauw was gevallen.
De koelheid van de grond komt me tegemoet als ik weer een beetje bij zinnen kom. Er klinken vage stemmen op de achtergrond, maar plaatsen kan ik ze niet. Met alle kracht die in mijn lichaam schuilt probeer ik mijn ogen te openen, alleen mislukt deze poging. ‘Dan maar iets simpels.’ zeg ik. Alleen niemand zou het gehoord hebben, het was namelijk de stem in mijn hoofd. Met al mijn kracht probeer ik mijn vinger te bewegen, als mijn vinger een paar millimeter opschuift zou ik het liefst een vreugdedansje willen doen, alleen die kracht had ik niet. Weer probeer ik mijn ogen op het doen, dit keer met succes.
Op de grond naast me zit het meisje, of zal ik beter zeggen “ik”, ze heeft een bezorgde blik in haar ogen, als ze ziet dat ik een poging doe om mijn ogen open te houden, staat ze op en loopt ze weg. Ik sluit mijn ogen weer en probeer te herinneren hoe ik hier was gekomen. Ik hoor mijn hersenen kraken, maar dan schiet het me weer te binnen, de spiegel. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en kijk om me heen. Het was net alsof ik in mijn eigen huis was, een exact kopie. Ik trek mezelf aan de bank omhoog en strompel naar de deur.
Aan de trapleuning trek ik me omhoog naar boven, ik weet niet hoe ik door de spiegel ben gekomen, maar als ik er doorheen kon, dan kon ik ook wel terug. Ik open de kamer waar ik vandaan was gekomen en zie de spiegel staan. Ik strompel erheen en laat me ervoor neervallen, mijn hand laat ik naar het glas zweven en ik leg hem erop, alleen gaat mijn hand erdoorheen. ‘Nu weet ik hoe ik er doorheen moet…’ mompel ik zachtjes. Ik duw mezelf omhoog en zet mijn been door de spiegel heen. Mijn been verdwijnt en als ik de rest van mijn lichaam door de spiegel steek, verdwijn ik uit deze wereld.
Verward word ik wakker, ik kan me nog maar vaag dingen herinneren. Alleen de spiegel, staat vers in mijn geheugen gegrift. Ik word uit mijn gedachten getrokken als er hard op de deur wordt geklopt. ‘Madison, ben je daar?’ roept de vragende stem van Kimberly.
Ik maak een instemmend geluidje en sta voorzichtig op van de grond, ik loop naar de deur toe en draai hem van het slot af.
‘Ik was je aan het zoeken, je bent al een kwartier weg! Wat was je aan het doen?’
‘Ik moest even weg van de drukte.’ mompel ik zachtjes. Ik loop achter haar aan de trap af terwijl mijn gedachten op volle toeren draaien. Een kwartier, maar dan was dat alles een droom, en dat kan helemaal niet.
Als ik weer beneden kom, kijkt er niemand op of om. ‘Niemand die mijn afwezigheid heeft opgemerkt naast Kimberly.’ mompel ik. Ik loop langzaam naar de keuken en schenk een glas Bacardi cola in. Nu ik officieel zestien was, mocht dit. Niet dat ik het niet deed toen ik vijftien was, maar nu heb ik het echt nodig. Ik laat het donkere goedje mijn keel in glijden en slaak een goedkeurende zucht. Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik de woonkamer weer in en begin te dansen. Als ik twee handen op mijn heupen voel, draai ik geschrokken mijn hoofd om.
‘Oh hoi!’ roep ik vrolijk naar Ryan.
‘Waar was je nou net?’
‘Was even op mijn kamer, moest even weg van de drukte.’
Hij knikt langzaam en begint weer te bewegen op de muziek en al snel dansen we samen, alsof wij de enige zijn hier op dit feest.