You're my everything. And that will never change! [156]
Deel 156!
Dit is wel de laatste voor vandaag alweer.
“Tom?” zei ik terwijl ik het gordijntje wat opzij schoof.
Tom keek op.
“Kan je even helpen? Ik krijg die rits niet verder omhoog, ik kan er niet meer bij.”
Tom stond op en trok de rits verder omhoog.
Ik draaide me om en keek in de spiegel.
“Beeldig. U kunt die kleur goed hebben.” Zei de medewerkster die was aan komen lopen. “Mag ik vragen voor welke gelegenheid het is? Dan kan ik misschien kijken voor schoenen voor u.” zei ze beleefd.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
“We gaan vanavond samen in een chique restaurant eten.” Antwoordde ik.
“Oké, dus hoge hakken zouden dus wel kunnen. Heeft u wel eens op hoge hakken gelopen?”
“Nee hoor, hoge hakken zijn geen probleem. Ik loop er eigenlijk alleen op met gala van school.”
“Oké, welke maat heeft u?” vroeg de medewerkster.
“Maat 39, alstublieft.” Zei ik.
De medewerkster liep weg en ik keek weer in de spiegel. Mijn ketting die ik van Tom had gekregen stond er perfect boven. Hij was niet te lang, maar ook niet te kort.
Tom kwam achter me staan en sloeg zijn armen om mijn middel. Hij keek me aan via de spiegel.
“Hij staat je echt te prachtig.”
Hij drukte een zoen in mijn hals.
De medewerkster kwam terug gelopen met twee paar schoenen in haar handen. Één paar met behoorlijke hoge hak en de andere was plat. Ze waren in precies dezelfde kleur als de jurk.
“Ik heb twee paar voor u meegenomen. Welke wilt u passen?” vroeg ze en hield de schoenen voor zich zodat ik goed kon zien welke ik wilde passen.
Ik wees de hoge hakken aan. “Die graag.”
De medewerkster reikte me de schoenen aan en trok ze aan. Even voelde het eng aan, maar na enkele seconden was ik er al aardig aan gewend.
Tom kwam naast me staan. Het scheelde niet veel of ik was groter dan hem. Het scheelde maar een paar centimeter.
“En hoe zitten ze?” vroeg de medewerkster.
“Prima.” Zei ik en ik liep er een stukje op. Veel moeite kostte het me niet om erop te kunnen lopen. Ik had gedacht dat het veel moeilijker waren om op die hoge hakken te lopen.
Ik bekeek me nog één keer in de spiegel en keerde me toen naar Tom en de winkelmedewerkster.
“Oké, ik neem het.” Zei ik met een glimlach.
Er zijn nog geen reacties.