You're my everything. And that will never change! [151]
Haalloottjess
Waarom krijg ik geen reacties meer? Deel 150 is nu 7x gedaan en ik heb geen enkele reactie gekregen.
Vinden jullie hem niet goed genoeg meer. Dan moeten jullie het gewoon zeggen. Dan weet ik waar ik aan toe ben.
“Doei jongens, veel plezier.”
“Dank je, jullie ook. Doei.” Kwam er uit hun monden.
We trokken onze jassen en gingen naar buiten, naar de auto.
“Waar gaan we nu heen?” vroeg ik.
Ik wou nu toch wel eens weten waar we nu heen zouden gaan. Dit was niet leuk meer. Iedereen wist er vanaf, behalve ik. Daarnet bij de jongens merkte ik ook dat zij iets wisten wat ik niet wist. En als er 1 ding was waar ik niet tegen kon, dan was het wel dat iedereen ergens vanaf wist behalve ik.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
Tom parkeerde de auto op de parkeerplaats in een van de dure winkelstraten in München.
“En wat gaan we hier doen? Want dit is ver boven mij budget.” Zei ik voordat we uitstapten.
“Maar misschien zit er wel wat goedkoops tussen, want het is uitverkoop.” Zei Tom.
We stapten uit en Tom trok me de eerste, de beste winkel al in. Het was een winkel vol met galajurken in alle kleuren van de regenboog. Ik keek op een prijskaartje van een mooie, lange gele jurk die ik wel mooi vond. Ik schrok van de prijs, €2400,-. En dat nog met korting.
“Tom, we gaan hier per direcht weg uit deze winkel. Ik ga geen €2400 betalen voor een jurk. Ook al zit er dan al korting bij.”
Ik pakte zijn hand en trok hem mee de winkel uit. We liepen door de straten op zoek naar een goedkoop uitziende winkel, die wel betaalbaar voor ons wat.
We liepen langs de Prada-tassenwinkel. Ik keek in de etalage of ze nog leuke tassen hadden. Ik zag wel leuke staan, maar ze waren allemaal zó duur. De goedkoopste was €80,-.
“Kom, ik wil heel even kijken of ze nog goedkopere tassen hebben.”
Tom knikte en we liepen de winkel in. Gelijk viel mijn oog op een tas links in de hoek. Ik stapte eropaf en bekeek de tas uitvoerig, daarna bekeek ik het prijskaartje. €70, dat viel wel mee.
“Kom, ik betaal hem wel.” Zei Tom en wou de tas al van me over pakken.
“Nee, ik betaal hem zelf wel.” Zei ik.
“Nee, ik betaal.”
“Oké, fifty, fifty. Ja?”
“Oké.”
We liepen naar de kassa en rekende af. Ik zou later de helft van de prijs overmaken via internet naar Tom.
Met mijn nieuwe, te gekke Prada-tas liepen we weer terug naar de auto. We hadden besloten om maar naar het normale centrum te gaan. Dat wel betaalbaar was.
Er zijn nog geen reacties.