40.

Elena Johnson

'Weet je het zeker?' vroeg Aubree me nogmaals. Ik knikte. 'Ja, hier is de kans dat ze me vinden veel te groot. Ik moet hier weg,' zei ik terwijl ik mijn koffer achter me aan sleepte. 'Echt ontzettend bedankt dat ik hier mocht blijven slapen,' glimlachte ik naar haar. 'Laat je iets van je horen als je aan bent gekomen?' vroeg Aubree me. Ik knikte en gaf haar een knuffel. Daarna liep ik de deur uit en hield een taxi aan. De chauffeur hielp me met mijn zware koffer en ik ging zitten. 'Als er iets is kun je altijd bellen,' beloofde Aubree me. 'Dankjewel!' glimlachte ik. 'Waar naar toe?' vroeg de taxichauffeur me. Ik noemde het adres en hij tikte het in op zijn navigatie. Hij reed aan en ik zwaaide naar Aubree tot ze uit het zich was verdwenen. Het eerste wat ik ging doen was een nieuwe telefoon kopen. Als Louis naar de politie zou gaan, hadden ze me binnen enkele tellen getraceerd via mijn telefoon. Hij lag niet in een prullenbak in Londen. Ik had alle telefoonnummer veilig opgeschreven, waaronder die van Louis. Ik legde mijn hoofd tegen het koude glas aan en sloot mijn ogen. Ik moest ook een nieuw ziekenhuis zoeken voor de controles voor de baby. En ik moest zo snel mogelijk een baantje zien te regelen. Ik zou voor het eerst compleet op mijn eigen voeten staan, niet afhankelijk van college of Louis. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voor ik depressief zou worden.
'Hartelijke bedankt,' zei ik tegen de chauffeur voor hij wegreed. Ik greep mijn koffer vast en liep het hotel binnen. Aan de balie zat een vriendelijk uitziend meisje te telefoneren. Ze hing op en keek me met een glimlach aan. 'Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?' vroeg ze beleefd. 'Ik zou graag een kamer willen,' vertelde ik haar. 'Voor hoelang?' 'Onbepaalde tijd,' zei ik. Ze begon iets te typen op haar computer. 'U heeft geluk, er is vanmorgen iemand uitgecheckt.' Ik glimlachte opgelucht. 'Wat is u naam?' 'Johnson,' zei ik. Ze begon weer te typen en draaide zich daarna om een een kaartje te pakken. 'Kamer 4 is voor u,' zei ze terwijl ze de sleutel overhandigde. Ik glimlachte dankbaar. Ik draaide me om en liep naar de lift. Ik ging naar de eerste verdieping en zocht kamer vier. Met een simpele beweging ontgrendelde ik de deur. Ik sloot hem weer achter me. Het was een simpele kamer, waar ik het wel een aantal weken, misschien zelfs maanden, uit kon houden. Ik liet me op het bed vallen en zuchtte. Ik moest maar een een to do lijstje gaan maken. Ik pakte pen en papier uit mijn tas en begon te schrijven.

To do list:
- nieuwe telefoon kopen
- ziekenhuis zoeken
- baantje zoeken
- wachtwoord bankrekening aanpassen
-

Ik beet op de achterkant van mijn pen terwijl ik naar het lijstje keek. Er waren toch nog veel meer dingen die ik moest doen? Ik kreeg een idee en begon weer te schrijven.

- Louis vergeten
-

De rest zou me wel te binnenschieten, hoopte ik. Ik stopte het lijstje weer terug in mijn tas en liet me achterover zakken. Ik had me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. En volgende maand zou mamma ook weer 4 jaar overleden zijn. Louis zou me vast komen zoeken, maar ik wilde zo graag naar mamma toe. Ik slikte en sloot mijn ogen. Wat had ik er toch weer een puinhoop van gemaakt.