You're my everything. And that will never change! [133]
Was passiert in 132:
Ze pakte een formulier, vulde hem in en gaf hem aan mij. “Ik bel zometeen gelijk de appotheek bij jullie in de stad en dan kan je de antibiotica vanmiddag na drieën ophalen. Twee maal per dag moet je er één innemen, ’s ochtends en ’s avonds. Wel voor het eten. Je krijgt van mij voor een week mee en dan moet het wel over zijn. Zo niet, dan moet je contact met me opnemen.”
“Ja, dank u wel.” Zei ik.
Tom en ik stonden op en gaven de dokter een hand. Daarna liepen we hand in hand terug naar de auto. Op weg naar huis.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
We kwamen in de file te staan toen we München uit wilden rijden en reden stapvoets naar de snelweg.
Toen we dan eindelijk op de snelweg waren, konden we zo doorrijden. Na ongeveer driekwartier kwamen we dan eindelijk thuis aan.
Ik voelde me vreselijk en wou zo snel mogelijk naar bed.
Tom opende de voordeur. We trokken onze jassen uit en liepen de woonkamer in.
Bill kwam ons glimlachend tegemoet, begroette ons snel en liep toen langs ons heen naar boven.
“Wat is er met hem aan de hand?” vroeg Tom lachend.
“Hij heeft vanavond een date met Kirsten.” Zei Gustav, die samen met Georg televisie zat te kijken.
“Niet waar! Ik ga alleen maar wat met haar drinken!” riep Bill verdedigend vanaf de trap.
“Een date dus.” zei ik. “Maar ik ga terug naar bed, ik voel me verschrikkelijk.”
Ik draaide me om en wou naar boven lopen.
“Wacht even, Lean!” riep Georg me na.
Ik draaide me om en keek hem vragend aan.
“Wat zei de dokter?”
“Ik heb TSS. Ik moet een week lang antibiotica slikken en dan moet het over zijn.”
Er zijn nog geen reacties.